نوشته‏اند:

«شقیق بلخى» سه روز بى‏غذا ماند، پس از سه روز در حالى كه از زیادى عبادت و گرسنگى، ضعف گرفته بود، دست به درگاه حق برداشت و عرضه داشت: «اطْعَمَنِى» خدایا! گرسنه‏ام غذایم بده.

پس از فراغت از دعا شخصى را دید كه به طرف او مى‏آید، به شقیق سلام كرد و گفت:

همراه من بیا، شقیق حركت كرد و به خانه‏اى رسید. در آن خانه ظروفى از طعام‏هاى رنگارنگ و كارگرانى مشغول پذیرایى را دید چون از غذا خوردن فارغ شد و قصد رفتن كرد صاحب خانه پرسید: كجا؟ گفت: مسجد، گفت: ممكن است نامت را بگویى؟ گفت:

شقیق، ناگهان فریاد زد: این خانه خانه توست و اینان كارگران تواند، من خدمتكار و بنده پدرت بودم، از طرف پدرت تجارت رفتم، چون برگشتم مرده بود، تو را نمى‏یافتم تا آنچه هست به تو بدهم، اكنون كه تو را یافتم مال خود و غلامانت را برگیر.