تبیان، دستیار زندگی

باسلام ودرود
تشکر از حضرتعالی به خاطر سوالهای خوبتون
انسان به عنوان موجودى از موجودات هستى، به طور دائم در حال حركت و تكاپو است و رو به مقصد دارد ؛ چرا كه در هر كارى یك «براى» دارد . چرا درس مى‏خوانى؟ براى اینكه دانا و توانا بشوم ؛ چرا كار مى‏كنى؟ براى اینكه تحصیل در آمد و معیشت كنم ؛ چرا تحصیل معیشت می‏كنى؟ براى آنكه غذا تهیه كنم و همین‏طور در مقابل هر «چرا»، یك «براى» وجود دارد .
همین «براى»ها است كه كار انسان را معنادار می‏كند و اگر كارى كه انجام مى‏دهد، در مقابل «چرا»، «براى» نداشته باشد، آن كار لغو، عبث و بیهوده تلقى میگردد . بزرگان حكمت، اثبات كرده‏اند: هیچ‏گاه از انسان، كارى كه فاقد هرگونه غرض و هدف باشد، صادر نمی‏شود ؛ بلكه عبث‏ها نسبى است براى مثال فعلى كه از یك شوق و ادراك خیالى است، به تناسب خودش عبث نخواهد بود ؛ ولى با توجه به اینكه هدف عقلانى ندارد، آن را عبث میخوانیم .
از طرفى انسان به طور فطرى كمال جو است ؛ یعنى، میخواهد سعه وجودى بیشترى بیابد و علم، قدرت، اراده و حیاتش نامحدود و مطلق باشد . او طالب و خواستار و جویاى كمال مطلق است ؛ به صورتى كه اگر قدرت مطلق جهان باشد و عالم را در اختیار داشته باشد و به او بگویند جهان دیگرى هم هست، به طور فطرى مایل است آن جهان را هم در اختیار داشته باشد یا مثلاً هر اندازه دانشمند باشد و گفته شود علوم دیگرى هم هست، به طور فطرى مایل است آن علوم را هم بیاموزد . در حقیقت انسان به هیچ حدى از كمال قانع نیست و هرچه داشته باشد، بیش از آن می‏خواهد و این امرى روشن و غیرقابل تردید است .
اگر به تمام دوره‏هاى زندگانى بشر توجه كنیم و تاریخ را ورق بزنیم، این كمال‏ جویى، كمال‏ طلبى، كمال خواهى و عشق به كمال مطلق را خواهیم یافت . كمتر دین و مذهبى را در جهان میتوان یافت كه در این باره سخن نگفته باشد ؛ هرچند در تحلیل، تعلّق و تشخیص كمال و راه رسیدن به آن اختلاف نظر هست ؛ ولى همه در این اصل متفق ‏اند كه: «آدمى به طور فطرى كمال جو است» .
با توجه به این دو اصل ؛ یعنى، «حركت و تحول دائمى انسان» و «كمال ‏جویى فطرى او» - كه پیشینه‏اى به اندازه حیات بشرى دارند اذعان خواهیم كرد كه فرجام‏ اندیشى، غایت نگرى، دور اندیشى و تفكّر در مقصود نهایى، یكى از دغدغه‏ هاى پایا و دیرپاى آدمى بوده، هست و خواهد بود .
مگر میشود انسان در سیطره این دو مسئله، خود را بیابد و عاقبت ‏اندیش نباشد؟ آیا میتوان گفت: آدمى در طول زندگى خود، هیچ‏گاه به هدف یا مقصود خود نیندیشیده و نمی ‏اندیشد؟ كمترین توجّه و دقّت به زندگى روزمره خود كه نمایانگر كوشش و سعى او بر دستیابى به هدف و هدف‏هایى است - ولو آن مقصود مطلوب نهایى نباشد نشانگر آخراندیشى او است .
كدام انسان را میتوان یافت كه در فعالیت‏هاى روزمره، سالیانه و در طول عمر خود، بدون هدف و مقصود بوده است؟!حتى انسانى كه عملكرد ناپسند، ناخوشایند و غیرعقلانى دارد، براى اعمال خود توجیه ارائه و براى مقاصد خود دلیل ارائه می ‏كند . احساس مسئولیت در برابر حركت جهان هستى و كمال‏ جویى، انسان را وادار می ‏سازد كه فرجام ‏اندیش و عاقبت‏ نگر باشد و این خود یكى از افتخارات بزرگ و از نشانه‏ هاى اشرف بودن انسان، بر موجودات دیگر است .
منبع

فواید فرجام شناسی:
1-موجب بیداری انسان از خواب غفلت و توجه او به مسئولیتش در پیشگاه آفریدگار می گردد.
2-در گشایش و سختی، موجبات تعادل روحی و اخلاقی انسان را فراهم می کند
3-با یاد آوری آن زندگی دنیوی، غرور و تکبر را از او می زداید و تحمل سختی ها و مصائب را بر او آسان می گرداند
4-چنین انسانی در انجام کارهای نیک و حسنات بر دیگران پیشی می گیرد و با دیدی واقع بینانه به زندگی دنیا می نگرد.
5-او از ظلم وستم روی می گرداند و در برخورد با دیگران رعایت حد اعتدال را می نماید و از توجه به محرومان نیز باز نخواهد ماند.
6-نتیجه چنین تربیتی علاوه بر بیداری دل و نزدیکی به خداوند، جهان بینی و واقع نگری است که رهایی انسان از محدودیت و ایجاد یک حکومت عادلانه را تضمین می نماید .
موفق باشید
منبع