تبیان، دستیار زندگی

منبع: خبرآنبلاین

فرهاد عشوندی – میثم بهرامی / فائقی که سال‌ها معاون سازمان تربیت بدنی بود، نقش ویژه‌ای در بخشی از خاطرات تلخ و شیرین ورزش ایران داشت. از المپیک سیدنی گرفته تا جام جهانی 98 فرانسه، نقش فائقی در همه آن‌ها به چشم می‌آید. اما شاید نکته برجسته این چهره، اشراف کاملی باشد که به ورزش کشور دارد. شاید کمتر کسی پیدا شود که در تمام رشته‌های ورزشی به این اندازه اطلاعات داشته باشد و حرف برای گفتن. فائقی که مهمان کافه‌خبر بود، ورزش ایران در سال‌های بعد از انقلاب و خاطره‌های حضورش در ورزش ایران را مرور کرد.

*آقای مهندس اگر مایلید از المپیک شروع کنیم چون بحث المپیک همیشه از شیرین‌ترین بحث‌هاست و الان هم چند ماه به المپیک مانده است و ما کابوس المپیک چین را داریم. یک موفقیت در گوانگجو داشتیم و حالا در آستانه المپیک لندن هستیم. همیشه گرفتن چهار مدال طلا برای ما رویا بوده است. الان شرایطش خیلی دور از دسترس نیست یعنی قهرمان‌های جهانی‌مان به تعدادی هستند که بتوانیم به آن مدال‌ها دست پیدا کنیم. آقای سعیدلو قبل از رفتنشان یک مقدار امیدوارانه‌تر از هفت مدال طلای المپیک گفتند و به طور ضمنی هم آقای احمدی‌نژاد این مسئله را تایید کردند اما زمانی که با آقای علی‌آبادی که در راس کار هستند صحبت می‌کنیم می‌گویند اصلا دادن چنین قول‌هایی منطقی نیست.

خیلی خوب شروع کردید. ببینید، المپیک با همه رویدادها فرق می‌کند یعنی شما ملاحظه می‌کنید که در همین قهرمانی‌های جهان مثلا کشتی می‌بینید که قهرمانی جهانی برای ما مثل آب خوردن است و معمولا دو سه تا مدال در قهرمانی جهان به راحتی می‌آوریم اما به المپیک که می‌رسد به قول شما یک دفعه می‌بینیم که یک برنز بیشتر گیرمان نیامده است. دلیلش به نظر من این است که اولا همه کشورها المپیک برایشان مهم است و همه برنامه‌ریزی‌شان را برای آن چهار سال می‌گذارند و درحقیقت نتیجه‌شان را هم به دست می‌آورند. من یادم است که یکی از کشورهای آفریقایی در المپیک سیدنی با سه نفر آمده بود؛ یک نفر مربی و دو دونده که آن دو دونده مدال طلا گرفتند یعنی صددرصد مدال گرفتند به لحاظ کاروانشان هم دو سوم مدال گرفتند. ما به لحاظ مدالی در سیدنی موفق‌تر از همه جا بودیم. در سیدنی سه تا مدال طلا داشتیم آنجا هم رده‌بندی با مدال طلا است و ما در بهترین شرایط تمام تاریخمان قرار گرفتیم.

اما ببینید چرا در همه اساسنامه‌های فدراسیون‌های جهانی و قاره‌ای و فدراسیون‌ها انتخابات بعد از المپیک است؟ به دلیل این که مدیریت چهار سال وقت داشته یک برنامه بلندمدت را برنامه‌ریزی کرده و نتیجه‌اش آنجا مشخص است و اگر جواب بدهد ثبات مدیریتی خواهد داشت و ادامه می‌دهد و اگر جواب ندهد که هیچ. حتی گاهی انتخابات قاره‌ای و فدراسیون‌های جهانی در خود المپیک برگزار می‌شود و باز هم آن فرد جهانی اگر باعث شکوفایی رشته خود شده باشد مثلا رییس فدراسیون جهانی آقای فلانی در وزنه‌برداری اگر شکوفایی جهانی داشته باشد ادامه می‌دهد و نداشته باشد هم که هیچی. اما ملاحظه بفرمایید یک بار فقط آقای قره‌خانلو یک برنامه راهبردی برای کمیته ملی المپیک ما نوشته و لااقل در آنجا برای المپیک لندن برنامه داشته و پیش‌بینی کرده اما همان فرد دیدید که جایگزین شده و نفر بعدی هم نمی‌دانم حالا آقای علی‌آبادی آیا به آن برنامه پایبند بوده یا نه. اما در همین فاصله اکثر فدراسیون‌های المپیکی ما دچار تغییر شدند. این بار برای من خیلی عجیب بود. شما فکر کنید ما بهترین نتیجه را بعد از انقلاب در گوانگجو و بازی‌های آسیایی به دست آوردیم اما ورزش محکوم‌تر و مظلوم‌تر از همیشه شد. شما وقتی بهترین نتیجه را می‌گیرید باید به نظر من حمایتت کنند اما سازمان شد وزارتخانه، آن یک درصد در برنامه پنجم حذف شد و همچنین حمایت‌هایی که سایر دستگاه‌ها می‌کردند حذف شد. خب شما فکر کنید فردی که می‌خواهد برای چهار سال آینده برنامه‌ریزی کند، چه باید بکند؟ مثلا کمیته ملی المپیک می‌آید برای سال 90 می‌گوید ما 30 میلیارد بودجه می‌خواهیم، بر اساس همین تدارکات را انجام می‌دهد، اما به او نمی‌دهند و بودجه‌اش روی 17-18 میلیارد بسته می‌شود یعنی در حقیقت برنامه‌اش را نصف می‌کنند. وقتی برنامه‌اش نصف شود این بنده‌خدا چکار کند؟ آن هم وقتی می‌گوییم سی میلیارد تومان برای یک کاروان خیلی عدد کوچکی است یعنی ما اگر سی فدراسیون داشته باشیم میانگین می‌شود یک میلیارد تومان که این یک میلیارد تومان با این دلار که به این شکل قیمت‌ها می‌رود بالا، می‌شود حداکثر یک بازی تدارکاتی. یعنی آن هم که حتی بودجه خواسته خیلی حداقلی است چون چانه خمیرگیری همیشه برای ورزش کوچک بوده است و همیشه پایین‌تر از میانگین بوده است. خب شما فکر کنید این که خودش حداقلی است را نصف کنند، بودجه را که نصف کنند، تشکیلات را که به هم می‌ریزند، مدیریت که ثبات ندارد و ... بعد هم می‌دانید که مربیگری در این کشور شغل نیست. مانند شما هستند که خبرنگاری در این کشور به لحاظ آینده و تامین اجتماعی یکی از نامطمئن‌ترین شغل‌ها است. مربیگری هم همین است یعنی آن مربی نه تامین اجتماعی دارد، استخدامی و اینها نیست، با عشق می‌آید کنار زمین و تشک. زیربنایی هم که نیست. حالا یک عده هم که خادم ورزش هستند، اسمشان را گذاشته‌اند دوشغله. مثلا وقتی می‌گوییم رییس فدراسیون، این رییس فدارسیون اصلا پولی دریافت نمی‌کند یعنی اینجا تعریف شغلی ندارد که من رییس فدراسیون هستم مثلا گروه ده پایه پنج و این مقدار هم حقوق می‌گیرم. اصلا حقوقی ندارد، اگر آن فرد واقعا درآمد دیگری داشته باشد حقوق نمی‌گیرد ولی بعضی رشته‌ها که درآمد دیگری ندارد یک حداقلی را می‌گیرد.

*مثلا فدراسیونی که الان کل بودجه‌اش چهارصد میلیون تومان است در سال ...

چه کار می‌تواند بکند؟ ما هم همه مباحث را فکر می‌کنیم فوتبال است در حالی که اینطور نیست. هرچند که همان را هم من  یک بار محاسبه کرده بودم اگر یک بازیکنی که طول دوره قهرمانی‌اش ده سال باشد به طور میانگین، قراردادش سالانه یک میلیارد تومان باشد، در کل می‌شود 10 میلیارد تومان. این 10 میلیارد تومان را شما اگر بازنشستگی او را هم در نظر بگیرید و بگویید مثلا سی سال و بعد از بازنشستگی هم حقوق بگیرد، به طور میانگین هم هشتاد و پنج ساله شود و خانواده‌اش هم حقوق بگیرند می‌شود ماهی پنج میلیون تومان. در صورتی که اگر بخواهد فقط یک زانو عمل کند ببینید چه اتفاقی می‌افتد. پنج میلیون تومان هم یعنی در حد یک متخصص حداقلی مثلا یک مهندس یا دکتر.

حجم اقتصاد کوچک، آینده نامطمئن از نظر مسائل تامین اجتماعی، حواشی بسیار زیاد، برنامه‌ریزی حداقلی که همان برنامه‌ریزی حداقلی را نمی‌توان اجرا کرد. بببینید مثلا من یقین داشتم در المپیک پکن بعد از سیدنی وزنه‌برداری ما شش مدال طلا می‌آورد به دلیل اینکه برایش برنامه‌ریزی شده بود. اما در سیدنی سه مدال المپیک باید می‌گرفتیم اما شاهین نصیری‌نیا بیچاره دچار یک بدشانسی شد. آنجا مطمئن بودم شش تا را اما خب یک دفعه مشکلی به وجود آمد، 9 نفر از اصلی‌هایمان را دوپینگی اعلام کردند و رضازاده آن وضعیت برایش پیش آمد. این را یک بحث مدیریتی پشتش است به خاطر اینکه به نظر من اصلا آنجا یک نفر از قصد این کار را کرد که این وضعیت پیش بیاید. چرا؟ به دلیل اینکه نوعا بچه‌ها مکمل می‌خورند، این مکمل زمانی دوپینگ محسوب می‌شود که در زمان تمرین این را در بدن نسوزانید. وقتی این را خورده باشید و اول تمرین باشد و از شما تست بگیرند می‌شود دوپینگ؛ اما زمانی که 150 - 100 تن وزنه زدی، این دیگر در بدن شما سوخته است. هر دارویی یک دوره عمری دارد و بیشتر از آن دوره دوپینگ محسوب می‌شود. فرض کنید اگر آسیب دیدگی داشته باشید و برایتان تستسترون بزنند و دکتر هم بگوید به خاطر آن آسیب دیدگی بوده، کسی آن را دوپینگ محسوب نمی‌کند اما وقتی می‌گویند که دکتر نگفته باشد و بدنتان دوزی که نشان می‌دهد یک مقدار بیشتر از حد معمول باشد دوپینگ است. نابلدی ما در مدیریت این بود که آمدند قبل از تمرین این کار را کردند و تست گرفتند. فقط کافی بود آنجا یک آدم آگاهی بگوید صبر کنید تمریناتشان را انجام دهند چهار ساعت بعد شما بیا مطمئن باشید که هیچکدام دوپینگی محسوب نمی‌شدند.

* خب الان طالب نعمت‌پور، حمید سوریان، صادق گودرزی از کشتی، یوسف کرمی و باقری معتمد از تکواندو و از وزنه‌برداری هم فقط بگوییم یک نفر بهداد سلیمی، می‌شود شش تا مدال که باید داشته باشیم. با اینکه باز هم می‌توانیم شانس مدال حداقلی داشته باشیم ولی این شش تا رنک یک دنیا هستند. حالا باید دید در آنجا چه اتفاقی می‌افتد. مثلا حمید سوریان با چهار مدال جهانی می‌رود به مسابقات پکن و آن اتفاق برایش می‌افتد.

ببینید در المپیک‌ها همه کار می‌کنند مثلا یک کشتی‌گیر آمریکایی یک فن جدید را آورده به نام سنجاقک. که به نظر من همین فن سنجاقک را به نظرم اشتباه کرد که زودتر از المپیک رو کرد؛ احتمالا خیلی از خودش مطمئن بوده و رو کرده چون باید در آنجا رو می‌کرد که همه را ضربه کند و برود جلو. همه آنجا عالی هستند. در جهانی‌ها مگر قبل از مسابقه گزینش دارند؟ ندارند ولی اینجا می‌بینیم که مرحله به مرحله گزینش می‌شوند. طی چهار سال گزینش می‌شوند تا به آنجا می‌رسند. پس معلوم است که دیگر آنجا خیلی برتری نیست. دوم این که همه برنامه‌ریزی دارند و برای من عجیب است که برای المپیک پکن، چین از بیست سال قبل برنامه‌ریزی داشت و جالب اینجاست که به تمام برنامه‌ریزی‌ها رسید و در یکی دو مورد در پرش یکی از پرنده‌هایش مشکل ایجاد شد و برای یک وزنه‌بردارش مشکل به وجود آمد. در عوض یک جاهایی که دوم بود را تلافی کرد. اما این گوانگجو برای ما نشان نمی‌داد که ما رشد کردیم. این را باید دقت داشته باشیم. چین در ورزش‌های سنتی رقیب ما نیست؛ یعنی در کشتی، تکواندو و وزنه‌برداری. چین رفت مدال‌های رقبای ما را از آن‌ها گرفت. مدال‌های قزاقستان، چین تایپه، تایلند و ... مدال آنها را گرفت در نتیجه ما بالا آمدیم. الان در کره خواهیم دید که نه خیلی اینطوری هم نیست مگر اینکه ما برویم این مدال‌های سرگردان را بگیریم که خیلی مال همه کس نیست و می‌شود گرفت مانند کبدی. در کبدی حداکثر شش تیم بود یعنی شرکت کننده ششم بود یک دانه برد داشت می‌شد سوم. این مدال‌های اینطوری هم است که اگر برای این مدال‌ها برنامه‌ریزی کنیم می‌توانیم آن را تکرار کنیم.

* در گوانگجو مدال برنز بوکس را گرفتیم یا نه؟ کلا چهار شرکت‌کننده داشت و با یک مبارزه می‌شد مدال گرفت.

در بوکس ما هنوز هم می‌توانیم در آسیا مدال بگیریم. بوکس مظلوم‌تر از همه است. برای مثال بگویم یادم است که قهرمانی نوجوانان والیبال آسیا آقای نادی که الان کاپیتان ما هستند‍ این آقای نادی یک نوجوانی بود و اولین بار بود که ما با هزار دوز و کلک خانم‌ها را آورده بودیم در استادیوم. باور کنید وقتی خانم‌ها صدا می‌زدند نادی، حس می‌کردم نادی از روی تور دارد رد می شود انقدر اثر داشت. روز اول آمدند روز دوم هم صدایش درنیامد روز سوم اما لو رفتیم. آقای صافی که  خدا حفظش کند آن زمان مدیر شبکه سه بود. گفتم یک خواهش دارم، گفت چی؟ گفتم اصلا دیگر نمی‌توان اینها را نگذاشت بیایند. کلی هم برنامه‌ریزی داشتیم که مثلا اتوبوس سروقت بیاید و دستشویی را جداسازی کرده بودیم. یک طرف سالن بانوان را داشتیم آن را گذاشته بودیم که اگر مسا‍یلی پیش آمد استفاده بکنند. در فوتبال نمی‌توانستیم چون واقعا آدم خجالت می‌کشد و امکانات ندارد. اما اینجا امکانات داشتیم و به وجود آوردیم. خلاصه از آقای صافی خواهش کردیم که دوربین را به طرف اینها نبرند. روز پنجم باز من احضار شدم که این صداها چیست؟ باز هم از آقای صافی خواهش کردیم که صدای خانم‌ها را قطع کند. ببینید ورزش رقابت است و رقابت نیاز به تشویق دارد. ما نیمی از جامعه‌مان را از ورزش جدا می‌کنیم. فرقی نمی‌کند برعکسش هم صادق است یعنی نه خانم‌ها می‌توانند آقایان را تشویق کنند و نه برعکس. حالا شما فکر کن این بوکسورها که اصلا دیده نمی‌شوند. یعنی در یک شات کوچک در تلویزیون نشانشان می‌دهد آن هم از دور. بالاخره اینها باید انگیزه داشته باشند و می‌خواهند خودشان را نشان بدهند و عکسی در روزنامه داشته باشند. این انگیزه‌ها باعث می‌شود ما یک مقدار افت داشته باشیم وگرنه بوکس ما خیلی پتانسیل دارد. من در مسابقات دیدم این بچه‌های ما به راحتی اگر می‌توانستیم مقداری زمینه پررنگ کردن تشویقشان را فراهم کنیم جواب می‌گرفتیم. گاهی وقت‌ها مثلا در مسابقات کشوری واقعا بوکس تماشاچی زیادی دارد. من هیچ یادم نمی‌رود که دبیرستان بودم، کلی و جو فریزر را فکر کنم سه صبح می‌خواست پخش مستقیم کند باور کنید که شهر همه بیدار بودند. خب چنین محدودیت‌هایی را در بعضی از رشته‌های قهرمانی هم داریم. تماشاگر یکی از مهمترین فاکتورها است و آن را نباید دست کم بگیریم. به لحاظ  برنامه‌ریزی غلط وقتی که استادیوم‌های ما خالی است می‌بینید که چقدر افت پیدا می‌کند فوتبال ما؟ در بازی‌های ملی ما تقریبا استادیوم پر نمی‌شود.

*ولی آقای سعیدلو یکی از معدود آدم‌هایی بود که خودش خواست که به ورزش بیاید و انتخاب کرد. معمولا هیچ جا را که گیر نمی‌آورند می‌گویند خب آقا حالا بیا برو اینجا. مثلا در مورد آقای علی‌آبادی و آقای مهرعلیزاده و غفوری‌فرد این اتفاق افتاده بود. فکر می‌کنم اگر برویم دوره خود آقای هاشمی‌طبا را بررسی کنیم ایشان هم خودشان اینطوری به ورزش آمدند. ولی سعیدلو آمده بود گفته بود که آقا من همین این را می‌خواهم یعنی آمده بود گفته بود اگر می‌خواهید به من پستی بدهید من را که دارید از این پست برمی‌دارید ورزش را به من بدهید.

آن زمان خیلی باید از او تشکر هم کرد که آمده یک جور ایثار کرده است و از یک وضعیت بهتری به وضعیت سخت‌تری راضی شده است. اما آقای هاشمی‌طبا را من شاهد بودم که ایشان را آقای هاشمی رفسنجانی آورد چون در مرکز توسعه صادرات در سطح کار کردنش معاون وزیر بود که به معاونت ریاست جمهوری ارتقا پیدا کرد یعنی آمدند دنبالش.

*اما آقای هاشمی‌طبا هم در ورودشان اصلا پیشینه ورزشی نداشتند.

چرا دیگر قبل از آن رییس کمیته المپیک بود. آدم ورزشی قهرمان نبود اما ورزشی که اطلاعات ورزشی داشته باشد بود.

*آقای غفوری‌فر بیشتر ورزشی بودند.

نه به لحاظ قهرمانی در یک سطح هستند چون آقای هاشمی والیبالیست بود و آقای غفوری‌فر کشتی‌گیر. به لحاظ علم ورزش هنوز هم من دارم می‌گویم کسی بالاتر از هاشمی‌طبا الان نداریم. هم به لحاظ تاریخ ورزش، هم به لحاظ ورزش قهرمانی یعنی آقای هاشمی‌طبا روش تمرینی را که ارائه کرده بود آقای خادم یک بار به من گفت اگر این روش تمرین را زمانی که من جوان بودم در باشگاه برای تمرین انجام می‌دادم یک امتیاز به کسی در کشتی نمی‌دادم. آقای هاشمی‌طبا چنین درجه علمی را دارند. از لحاظ کار هم که ایشان تجربه صنعت، نساجی، سینما، تئاتر، تلویزیون و بازرگانی دارد اما مهمترین مسئله برایش ورزش است. همین الان هم اگر کاری ورزشی از ایشان بخواهیم می‌پذیرد.

*حالا اگر اجازه بدهید چند سوال درباره شرایط الان بپرسم. این بحثی که درباره تغییرات فدراسیون‌ها در شرایط فعلی داشتیم به نظرتان ضربه می‌زند یا نه با وجود این که یک سال به المپیک مانده است؟

به نظر من لطمه‌اش را زد. حالا این مهم است که باید ببینیم که زمان داریم جبران کنیم؟ من به نظرم می‌رسد که برای این تغییرات یکی از وظایف اصلی کمیته ملی المپیک این است که در این فاصله باقی مانده زمان یک برنامه جبرانی بگذارد که آن عقب‌ماندگی ما را جبران کند. اگر برنامه جبرانی نوشتند و اجرا کردند تاثیراتش از بین می‌رود اما اگر نه نکردند ما در المپیک می‌توانیم شاهدش باشیم.

*پیش بینی شما چیست؟ به نظرتان این کاروان موفق می‌شود؟

من فکر می‌کنم الان ما به لحاظ جوهره اصلی که داریم ما جواب می‌گیریم مگر اینکه مدیریتمان خیلی ضعیف عمل کند. خودتان الان شمردید که پتانسیل ما چقدر وجود دارد.

*اقلا شش مدال طلا.

به نظر من پتانسیل 10 تا را داریم.

*در کشتی حداقلی حساب کردیم. در فرنگی دوتا حساب کردیم درحالی که خود بنا می‌گوید چهار تا طلا می‌گیرم. در آزادمان ما غیر از صادق گودرزی، تقوی هم شانس طلا را دارد و یزدانی هم در حد طلا است. وزنه‌برداری را هم یکی حساب کردیم در حالی که رستمی می‌تواند در حد طلا باشد.

ما الان همین برنامه جبرانی را داشته باشیم پرتاب دیسک طلایش برای ما است.

*مهم ترین مدال طلای تاریخمان اگر به دست بیاید همین است، یا حتی مدال به دست بیاید.

بله همینطور است، این خیلی برای بعد ما تاثیرگذار است چون جامعه دومیدانی هم مدال بیشتری دارد و هم ورزش مادر است اگر ما اینجا مدال المپیک به دست بیاوریم شما بعد نگاه کنید که انتشار پیدا کند و شیوع پیدا کند ببینید چه می‌شود.

*ولی حتی می‌بینیم برای چنین قهرمانی تا می‌توانند ضربه می‌زنند!

آقای غیاثی را یادم هست به قدری آکواریومی نگه داشتیم که در بازی‌های آسیایی مدال طلا گرفتیم. اولین بارهم ما از دو و بیست رد شدیم و ایشان به دو و بیست و یک رسید. خب ایشان الان شرایطش فقط این است که باید برنامه بگذاری و تامین کنی که به آن رکوردش برسد و می‌رسد. به لحاظ فیزیکی، روحی، جسمی پتانسیل دارد و طلا در چنگش است مگر اینکه ما با برنامه‌ریزی غلط از چنگش دربیاوریم.

*حتی اگر یک برنز هم برای ما بگیرد شاهکار کرده، درست است؟

بله با این وضعیت برنزش هم شاهکار است اما با وضعیت علمی طلایش طلای نابی است.

*این بحث را اینجا نگه داریم. الان سوالم این است که این بحثی که آقای یزدانی خرم راجع به جریانات انحرافی انتخابات مجلس و اینطور بحث‌ها مطرح کرده بودند به نظر شما درست است؟ این موج تغییرات درست است؟

من این را قبول ندارم. اینکه بالاخره در یک جامعه مسائلی وجود دارد و بهره‌برداری سیاسی از آن می‌کنند وجود دارد اما اینکه مطلقش کنیم را قبول ندارم یعنی اگر که زاویه دید ما سیاسی باشد آقای خطیب هم همان دیدگاه را دارد. بدنه ورزش مدیر سیاسی را نمی‌پذیرد البته اگر سیاسی برخورد کند، اما اگر ورزشی و دلی و عشقی برخورد کند او را می پذیرند. من اینطوری نگاه نمی‌کنم اما متاسفانه ورزش هم جولانگاهی شده است برای این تفکرات.

*در یک دوره‌ای طیف شما وارد ورزش شدند که همه مدیران اقتصادی میانه بودید. حالا شما را نمی‌دانم که ورزش در دوران جوانی انجام می‌دادید یا نه؟

در حد قهرمانی یک بار سوم استان در رشته وزنه برداری شدم.

* پس وزنه‌بردار بودید. اما سوال من این است که آیا این 25 - 20 سال کافی نبود برای نسل شما که یک تغییراتی انجام شود؟

اگر بخواهم شفاف عرض کنم باید بگویم ما چسبیده به ورزش بودیم. در همان زمان برای خودمان یک برنامه‌ای تدوین کردیم که چگونه بتوانیم ورزش را به اهلش بسپاریم. با علی مرادی یک کاری را شروع کردیم و یک دوره مدیریت و مربیگری ویژه روز را با کانادایی‌ها قرارداد بستیم، آمدیم و این مدیریت راهبردی در ورزش را از طبقه پایین شروع کردیم به آموزش که این مدیریت هفت دوره داشت.

خوشبختانه آقای علی مرادی جواب داد و بعد رسید به امیررضا خادم، آقای مرادی که در شنا بود و یواش یواش رفتیم به سمت تخصص گرایی. اینها دوره مدیریت را دیده و دانشگاهی بودند. علیرضا دبیر را خدا خیر بدهد کار خیلی بزرگی کرد. روزی که قهرمان المپیک شده بود گفتند چه می‌خواهی؟ گفت اجازه بدهند من بروم دکترا بگیرم. این روز آغاز تحول علمی ورزش ما بود. جامعه همیشه فکر می‌کرد که قهرمان با تحصیلات فاصله دارد اما دید قهرمان المپیکش دارد می‌گوید اجازه بدهید بروم دکترا بخوانم. خوشبختانه در آن مدیریت هشت ساله دانشکده‌های تربیت بدنی و ورزش از هفت هشت تا به رقم بالای صد تا می‌رسد.

*البته شما هم در آن خیلی نقش داشتید. می‌خواهم بگویم اگر با آقای دکتر قدیمی که از بستگان نزدیک شماست تعامل نداشتید ورزشکاران وارد نمی‌شدند.

به قول شما این هم یک عامل است. همین که ما آمدیم گفتیم قهرمان با تخفیفاتی برود دانشگاه برای رشته‌های ورزشی چون قهرمان بود دیگر، البته کنکور را می‌دادند ولی به اصطلاح در گزینش قرار نمی‌گرفتند، گفتیم رشته‌های دیگری هم اگر خواستند بروند یک درصد تخفیفی داشتند مثلا بیست درصد مشابه خودشان را امتیازاتی داشتند.