روزگاری شعر، گل سرسبد هنرها بود
نکته‌ی دیگر، بحث حمایت از شاعران است که هرگز این حمایت‌ها جز در موقعیت‌هایی استثنایی و زمان‌هایی خاص که یک کارگزار فرهنگی خبره در رأس امور بوده است، از یک پشتوانه و چتر حمایتی خوب برخوردار نبوده است. همواره قیمت حتی بهترین شاعران ما به یکی دو سکه سنجیده شده است و این ارزش‌گذاری‌ها با تهمت و توهین و حقارت آنان نیز همراه بوده است! در صورتی که در همین مملکت و با پول همین مردم از فوتبالیست‌ها و هنرپیشه‌های کم‌استعداد حتی، آن‌گونه حمایت شده است که با مبلغ صرف‌شده برای یکی از آنها می‌توانستیم تمام قافله‌ی ادب فارسی معاصر را حمایت کنیم.
بی‌عدالتی‌هایی که بسیاری از شاعران را از گردونه‌ی حضور در محافل ادبی خارج کرده است تا اگر حضوری هم بوده باشد، به قول شاعر از جنس «بی مزد بود و منت» باشد. شعر فارسی انقلاب اسلامی نشان داده است که در هر بزنگاهی و در هر دشواریی و در هر حماسه‌ای پیشقدم و پیشقراول دیگر هنرها بوده است.
روزگاری شعر، گل سرسبد هنرها بود و همه‌ی هنرمندان در برابر شاعران تعظیم می‌کردند. بزرگ‌ترین نام‌های هنرمندان ما نه از سینماگران و نه از جماعت اهل موسیقی و نمایش بوده است؛ همواره بزرگان عرفان و شعر ما فردوسی‌ها و مولاناها و حافظ‌ها و سعدی‌ها بوده‌اند. مج‌ها و باربدها و عباسی‌ها و یاقوت‌ها با همه‌ی عظمت‌شان هرگز به اندازه‌ی حافظ و سعدی به دل‌ها و خانه‌های مردم ایران و دیگر کشورهای فارسی‌زبان راه‌نیافتند. پس امروز مسئولان ما و هنرمندان ما و شاعران ما را چه پیش آمده است و این قافله به کدام سمت و سوی می‌رود؟
هنوز هم شعر انقلاب اسلامی مظلوم‌ترین و سالم‌ترین و پاک‌ترین و پربهاترین و کم‌خرج‌ترین هنری است که بیشترین تأثیر را در موسیقی و سینما و نمایش و داستان و رمان و تجسمی و دیگر هنرها از خود بر جای گذاشته است. ضمن آن که از این هنر مظلوم و باپشتوانه کمترین حمایت‌ها نیز شده است.
جای بسی خوشوقتی است که دو شخصیت بزرگ و یگانه‌ی انقلاب اسلامی هر دو به این هنر والا عنایتی خاص داشته‌اند. هم معمار انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی رضوان‌الله‌علیه و هم رهبر معظم انقلاب از میان هفت هنر، هنر اول را برگزیده‌اند که همانا شعر است. شاید نقطه‌ی قوت شعر ما و تسلای درد ما شاعران همین همراهی و همدلی بوده باشد وگرنه شعر انقلاب اسلامی با اندک توجهی بیشتر، می‌توانست به افق‌هایی برسد که دیگر هنرهای ما را به آن آفاق راهی نبوده و نیست.
دکتر علیرضا قزوه، شاعر و مدیر مرکز تحقیقات فارسی رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در دهلی نو
