تبیان، دستیار زندگی

دختر بدر الدجا امشب سه جا دارد عزا

گاه می گوید پدر، گاهی حسن گاهی رضا

آجرك الله یا بنت رسول الله

سالروز رحلت پیامبر عظیم الشّأن اسلام ، حضرت ختمی مرتبت ، محمّد مصطفی(صلّی الله علیه و آله و سلّم)

و شهادت دو سلالهٔ پاکش

حضرت امام حسن مجتبی(علیه السّلام) و حضرت امام رضا(علیه السّلام) تسلیت باد

اى کریم اهل بیت!
امشب، زمین بر طبل مصیبت مى زند و این صداى قلب زمین است که در خاموشى تو فرومى ریزد.
دیگر تمام شد طعنه ها و تفسیرهاى ناحق.
اى هم بازى حسین و پیامبر، دیگر تمام شد!
صبرت برتر از زبان شمشیر بود

(غمنامه)

عالم سیه پوشیده از ، هجران روی مصطفی

جبریل اعظم از غمش،بنشسته در خاک عزا

ریزد زچشمش فاطمه،از ماتمش دریای خون

زین غصه هر دم می زند مولا علی  واویلـتا

زینب پریشان چون حسن،زانوی غم گیرد بغل

گریان ازاین غم شدحسین،سالاردشت کربلا

از سوگ احمد ماتمی،برپا شده در عرش حق

انـا الـیه راجـعون ، فـریاد غـم  ، واحسـرتا

جمله رسـولان از الم ، اندر جنـان در ماتمند

همچوملائک نوحه خوان،درسوگ ختم الانبیا

امت که زین ماتم شود،از رحلتش گریان و زار

داغی به دل دارد فزون ، دائم بسـوزد زین بلا

سوزدجگر از ماتمش،هر سینه نالان می شود

باقلب سوزان ازغمش،غمنامه ای سازد«رها»

(بهروز _ رها)

(دومین فریاد سرخ)

گشـته مسـموم از جفا مولا امام مجتـبی

شدشهیددین حق آن مظهر عشق و صفا

دومیـن فریاد سـرخ شیعه پنـهان در گلو

شدحسن چون حیدروزهرا به راه دین فدا

شمس رخشـان ولایت نور چشـم فاطمه

شد اسـیر کین خصم و فتـنه ی قوم دغا

سوی معبودش کشد پر باشتاب و اشتیاق

سـبط اکبـر اختـر تابنـده ی مهـر و وفا

جان گذارد بر سر میثاق رب ذوالجلال

تا نماید عهد و پیمان خدایی را ادا

مجتبی گشته ز کید خصم بدطینت شهید

تا که دین احمدی گردد ز ناکامی«رها»

(بهروز _ رها)

(داغ مصطفی)

موسـم نالیـدن زهـرا رسـید

جبرئیل با صوت واویلا رسید

غم رسیده بر حسین و برحسن

پرپر و پژمرده گشـته یاسمن

زینب غمدیده نالان می شود

آسمان زین غصه گریان می شود

بیت احمد شد پر از درد و الم

رفـته از دنیـا خـداوند کـرم

جنت وکون ومکان بی صبروتاب

شد «رها»همخانه بارنج وعذاب

(ماه مشهد)

باز اندر ماسوا غوغا شده      ماتمی اندر جهان بر پا شده

قلب امت بشکند بار دگر      اشک غم جاری شود از هر بصر

بیست و نهم از صفر واویلتا    گشته مسموم آن ستاره از جفا

شد پیمبر زین جفا زار و غمین   نوحه گر گشته امیرالمومنین

یاد کوفه یاد حیدر می کند      یاد ان فرق مطهر می کند

یاد تلخ روی نیلی می کند    دست بسته یاد سیلی می کند

می زند بر سینه و غم از سرش     سوزدو غمگین شود از ماتمش

چون سروده شعر سوگش را «رها»   شافعش گردد یقین روز جزا

(طشت خون)

شد مدینه امشب، غرق سوگ و ماتم      شیعه گشته غمگین، با دلی پر از غم

شد بقیـع دوباره، داغ دار و نالان       فاطمه نشسته ، در بقیع پریشـان

این دل شکسته، مضطر و غمینه       گشته راهی امشب، جانب مدینه

می رود که گرید، همچو ابر باران       بر سر مزار ، غربت امامان

در مدینه مهدی، بی قرار و خسته       در کنار زهرا، در بقیع نشسته

پوشد از مصیبت، او سیه چو بر تن      می نهد سرش را، فاطمه به دامن

در غم رسول و داغ سبط اکبر      می زنم پریشان، من به سینه و سر

گرید این دو چشمم، همچو ابر باران     سینه سوزد از غم، شیعه شد هراسان

زهر بغض و کینه، می درد دلم را       می زنن تو کوچه، روی مادرم را

دست مادر و من،یاد کوچه و غم       یاد اشک زهرا، یاد سیلی هر دم

کوچه ای که دارد، یاد تلخ سیلی       گشته روی مادر،پر ز خون و نیلی

کوچه ای که دستم، بوده دست مادر       زد به قلبم آتش، سیلی ستمگر

طشت خالی آور، خواهر عزیزم        پاره جگر را، من در آن بریزم

می درد جگر را، داغ کوچه و زهر       می کشد یقینم، داغ آتش و در

جای مادر اینک، خواهر غمینم       چشم من ببن تا، کوچه را نبینم

کوچه ای که اشک،مادرم چکیده       از ستم کمـان ، مادرم خمیده

در وجودم آخر، دردی ریشه بسته       آن لگد و آن در، پهلوی شکسته

طشت خون و زینب، اشک خون خواهر     مجتبی سفر کرد، سوی حی داور

زینب از ستم ها، شد غمین و نالان       همچو خیل شیعه، شد «رها» پریشان

(بهروز _ رها)

(ضامن آهو)

اونقده صدات کنم تا که منو صدا کنی    بشینم نگات کنم تو هم منو نگا کنی

بگیرم دامن تو مثل گدا زار بزنم         گرچه غرق گنهم درو بروم وا بکنی

دوس دارم مثل کبوتر حرم          دور گنبد طلا پر بزنم

دوس دارم زائر مشهدت بشم          دوس دارم به خونه ات سر بزنم  

دوس دارم شب تا به صب کنار تو         اشک بریزم بشینم دعا کنم 

من به عشق تو میام به پابوست         دوس دارم دائم ترا صدا کنم

از تو می خوام حاجتم روا کنی        از تو می خوام دردمو دوا کنی

تو شدی ضامن آهو از کرم         چی میشه منو ز غم «رها»کنی

(بهروز _ رها)

((درد دل))

ای عشق من، مولای من، جانم فدایت.

ای نازنین آقای من، جانم فدایت.

من چون كبوتر بر سر بامت نشینم،

ای دلبر زیبای من، جانم فدایت.

می دونی آقا همیشه، من به عشق تو اسیرم

دوس دارم ترو آقاجون، الهی برات بمیرم

همش آرزوم همینه، كه یه شب ترو ببینم

لااقل تو خواب و مستی، من كنار تو بشینم

پای اون پنجره فولاد، بشینم با چشم گریون

من برات كربلا را، بگیرم ازت آقاجون

می دونم خیلی بدم من، می دونم دلم سیاهه

می دونم اسیر دنیام، دل من غرق گناهه

می دونم با این بدی هام، دل پاك تو شكستم

ولی با این همه امشب،اومدم پیشت نشستم

اومدم بگم آقاجون، تو كه خیلی مهربونی

تموم خوب و بدم رو، اقاجون خودت می دونی

اومدم بگم كه امشب، شدم ار كارام پشیمون

درد دل هام كه زیاده، من میگم برات آقاجون

تو كه دنیای صفاییی، تو كه دریای عطایی

تو كریمی تو عزیزی، اومدم امشب گدایی

دستامو بگیر آقاجون، حاجت منو روا كن

امشبی كه پیشت هستم، بیا دردمو دوا كن

اشكامو ببین كه امشب، واسه تو شده روونه

الهی كه عشق پاكت، تو دلم دیگه بمونه

هرچه كه بد باشم آقا، من دوست دارم همیشه

زندگیم بدون عشقت، محاله دیگه نمیشه

یه روری بشه كه من هم، تو صف خوبا بمونم

الهی فدات شم آقا، درد تو بیاد به جونم

آقاجون، جون جوادت، امشبو برام دعا كن

جون مهدی، جون زهرا، منو از بدی «رها» كن

بهروز رها

((بوی كربلا))

دل من وقتی می گیره واسه كرببلا

یه سفر می رم به مشهد پابوس امام رضا

به سرم وقتی هوای خاك كربلا میاد

دل من فقط حریم حرم رضا می خواد

چشای خسته من وقتی كه بارونی میشه

دل من تو قفسش انگاری زندونی میشه

هی می خواد  پر بزنه بره سوی كرببلا

یه حسی می بره دل رو سوی گنبد طلا

حرمش بوی حسین وبوی كربلا داره

نمی دونی گریه اونجا چقده صفا داره

تو حرم یاد حسین آدمو شیدا می كنه

دل آدم انگاری حسینو پیدا می كنه

تو حرم دلا همه یه جورایی غم می گیره

به یاد آقام حسین دلا چه ماتم می گیره

به یاد غربت آقا یاد غربت رضا

به یاد معصومه و زینب و یاد كوچه ها

به یاد دستای عباس و علی اكبرش

به یاد غم های زینب و علی اصغرش

حرم آقام رضا بوی حسینمو داره

گل عشقو دیدنش تو سینه مون می كاره

حرم آقام رضا بوی گل وفا می ده

بوی عباس و حسین بوی ستاره ها می ده

حرم آقام رضا همش داره بوی گلاب

بوی اون لبهای تشنه بوی مشك و بوی آب

حرم آقام رضا كه بوی كربلا می ده

دلای عاشق مارو همیشه جلا می ده

تو حرم با چشم گریون عقده مو وا می كنم

تو دلم هرچه كه باشه دیگه افشا می كنم

به آقام می گم كه مولا همیشه برام دعا كن

تا نفس دارم آقاجون راهی كرببلا كن

به آقام می گم كه مولا حاجت مارو روا كن

از تموم درد و غم ها شیعه خود را «رها» كن