تربیت باید صلاحی باشد نه اصلاحی؛ یعنی پدر ومادر خودشونو ارزیابی کنند. اگر وقتی رو که برای بچه اشون می گذارند،بر روی رفتارهای مثبت بیشتر از وقتیه که روی اصلاح رفتارهای غلط می گذارند، اون پدرومادر در امر تربیت موفق خواهند بود. اما اگر والدینی غلط گیرباشند و وقتی بچه اشون فحش داد، تمام وقتشونو بگذارند برای اصلاح اون، مطمئنا ضرر کرده اند.(خانواده پویا/ج10/ص88)
پدر و مادر باید روی رفتار درست تمرکز بیشتری داشته باشند؛ خود بچه رفتار بد رو متوجه می شه.وقتی که والدین حق رو بهش یاد بدهند،باطل رو خودش متوجه می شه. کافیه که پدر و مادر حق رو به او نشان بدهند. او هر مقدار هم که به سمت باطل بره؛ چون حق رو شناخته، به این سمت میاد.
اگر پدر ومادر از زاویه دید بچه ها به مسئله نگاه بکنند، شاید بتونند مسئله رو حل بکنند؛اما اگر به نیاز خودشون فکر کنند،راه رو اشتباه رفته اند. فرض کنید من بچه رو به خاطر این که عصبانی شده ام، یا به خاطر این که رفتار غلطی داشته است، دارم تنبیه می کنم و می خوام با این تنبیه رفتارشو اصلاح کنم. بایدمتوجه دید او بشیم.
یکی از والدین درباره ی نماز خوندن بچه ی خود از من سوالی کرد. بهش گفتم: شما چطور به بچه ات می گی نماز بخون؟ گفت: من موقع نماز بهش می گم بیا نماز بخونیم. گفتم: شما برو با بچه ات نیم ساعت بازی بکن و بعد از بازی، موقع نماز بگو: حالا وقت نمازه بیا با هم بریم نماز بخونیم. ببین بچه می اید نماز بخونه یا نه! شما وقتی با بچه بازی کردی و نیازش رو برطرف کردی، کنار این بازی با شما نماز می خونه؛ منتها به شرطی که نماز برای شما مهم باشد. یکی از دلایل مهم که بچه ها از کار کردن بدشون میاد اینه که وقتی پدر به خونه میاد، همیشه خسته است. واقعا اگر پدری به این فکر کند که کار کردن به او نشاط می ده و با نشاط به خونه بیاد، بچه نسبت به کار، احساس خوبی پیدا می کنه.
به نظرم در تربیت مذهبی این خیلی مهمه که شما چه رویکردی نسبت به مذهب داشته باشید. منتها به شرطی که نیاز بچه رو ارضا کنید.اگر خواست اونو ارضا نکنید، اون هم با شما راه نمیاد. هر مقدار هم زور بزنید فایده ندارد.
