تبیان، دستیار زندگی

چون خدای متعال نور آسمان و زمین است، راه رسیدن به او هم عنوانی نورانی است. از طرفی گناه و معصیت که عصیان و سرپیچی از خداوند است، عنوانی ظلمانی و تاریک است. انسانی که خود را از گناه و معصیت دور نگاه داشته فطرتش دوست­دار همه­ی عناوین نورانی بوده و از هر گناهی هم منزجر خواهد بود. اما کسی که خود را آلوده به گناه و عصیان کرده، گرد و غبار غفلت را بر فطرت خدا جوی خویش نشانده و در تاریکی و ظلمت به سر می­برد؛ چنین شخصی نه تنها طالب نور نیست؛ بلکه با عناوین نورانی سنخیت کمتری داشته و از آن­ها دوری می­جوید. هر قدر تاریکی وجودی انسان بیشتر شود، انزجار از او نورانیت بیشتر خواهد شد، تا جایی که دیگر علاقه­ای به ارتباط با خدای متعال نداشته و از انجام کارهایی که راه بندگی خدای تعالی است دوری می­گزیند. اگر کسی با خواندن نماز خود را در فشار روانی می­بیند؛ توجه داشته باشد که این ظلمت­های درونی­اش هستند که اجازه نمی­دهند از این نردبان نورانی بالا رفته و به کمال معنوی خود دست یابد.

برخی از گناه­کاران بدون توجه به این مسأله­ی مهم، به جای آنکه اشتباهات رفتاری خود را کنار گذاشته و خود را از ظلمت گناه و معصیت نجات دهند، نردبان نورانی نماز را کنار گذاشته و راضی می­شوند همچنان در ظلمت و تاریکی گناه باقی بمانند. غافل از اینکه این فشار روانی، جلوه­ی کوچکی از حقیقت برزخی آنهاست که بعد از مرگ با آن محشور شده و مجبورند تا ابد با آن همراه باشند. برخی دیگر وقتی با چنین تعارضی مواجه می­شوند عاقلانه رفتار کرده و همچنان که به نماز خود ادامه می­دهند، سعی در کنار گذاردن اشتباهات رفتاری خود داشته و با صبر و تحمل نیز با استعانت از نورانیت نماز، خود را از ظلمت گناه رهایی می­دهند. بنابراین در این لحظات هم به هر ترتیبی که شده نماز را بخوانید و اجازه ندهید حتی دو رکعت از نمازتان هم قضا شود.   

مگر خدا نفرموده است که حق الناس را رعایت کنید من از حق الله می گذرم حال اگر نماز نخوانیم خدا از حق خودش می گذرد؟

پاسخ: اولا- از قرآن کریم و سایر متون دینی استفاده می شود که بخشش گناهان و گذشت خداوند از حق خود، در جایی است که انسان گناهان و خطاهایی را از روی جهالت انجام دهد و توبه کرده و با عمل صالح گذشته خود را جبران نماید در این صورت از حق خود می گذرد، نه اینکه عمدا گناه کند و اصرار بر عمل خود داشته باشد به این خیال که خداوند او را می بخشد. عفو و بخشش خداوند بی دلیل نیست بلکه با حساب و کتاب است.

بر اساس روایات اگر کسی عمدا نماز نخواند موجب کفر او می شود و دیگر زمینه ای برای بخشش و گذشت او فراهم نمی شود.

ثانیا: اگر قرار بود خداوند از حق خودش به راحتی بگذرد به گونه ای که هر کس خواست به دستورات الهی عمل کند و هر کس دوست داشت آن را رها نماید؛ در این صورت چه لزومی داشت که اصلا خداوند دستوری برای بندگانش صادر کند و یا دیگر لزومی نداشت تا خداوند متعال برای ابلاغ دستورات خودش به مردم صد و بیست و چهار هزار پیامبر را با آن همه مشقت هایی که برای آنها وجود داشت مبعوث نماید.

ثالثا: اگر قرار باشد خدا نسبت به حق خودش در خصوص نماز بی تفاوت باشد دلیلی ندارد این همه آیات و روایات مربوط به عذاب کسانی که نسبت به نماز سهل انگارند و یا نماز نمی خوانند بیان نماید.

منبع: کلید بهشت نماز،ص۱۸۲.