تبیان، دستیار زندگی

گاهی یاد برخی از شهدا مو به تن انسان راست می کند،آنقدر کرامتشان عجیب می شود که انسان های بی فکری هم پیدا می شوند و می گویند دروغ است و یا اگر لطف کنند و خوشبینانه حرف بزنند،می گویند: اغراق شده،اما انصافاً ما شهدایمان را نشناختیم،نسل جنگ رفته، درست جنگ را به نسلهای بعدی معرفی نکرد،مدام گفته شد جنگ را درست معرفی کنید،نه درشت. اگر درست معرفی میشد،خود به خود می دیدیم که در عین واقعیت درشت است. امام خامنه ای در جایی فرمودند سعی کنید که از جنگ 8ساله گنج مربوط به آن را استخراج کنید،همانطور که امام سجاد و حضرت زینب در همان ساعات و روزهای اولیه ی حادثه کربلا،گنج عظیم آن را استخراج کردند، اما نسل اول ما در انتقال مفاهیم و معجزات و شناساندن بچه های عارف و ناب جنگ آنگونه که باید و شاید موفق نبوده و نیست، هر چند هر از چند گاهی افراد و گروه هایی پیدا می شوند که گوشه ای از این گنج عظیم جنگ 8ساله را استخراج می کنند مانند راویانی مثل مرحوم عبدالله ضابط،استاد حمیدرضا مهدوی بیات،گروه شهید ایراهیم هادی با چندین اثر ناب دفاع مقدس و... اما جای کار بسیار است...

اینک خودتان ببینید که شهید عارف مسلکی به نام حسینعلی عالی چرا تا به الان درست معرفی نشده،و گروه شهید هادی در چند کتاب خود به شرح اوصاف عجیب این شهید والا مقام پرداخته، این شما و این زندگی نامه و داستانی عجیب از مقام والای این شهید:

            آشنایی با دانش آموز شهید،عارف دلسوخته،حسینعلی عالی

ای کاش همه عالی باشیم
الگوی جوانان،متعالی باشیم
در راه رسیدن به علی اعلی
همسفره ،سفره های خالی باشیم

                                 می خواهی یقینت زیاد شود!؟

_خاطره ای از شهید مرتضی بشارتی از همرزمان شهید عالی_

هنگام مطالعه زندگی بزرگان اسلام به افرادی برمی‌خوردیم که به اذن خدا کرامت‌ها و کارهای خارق‌العاده از آن‌ها سر زده است

عرفایی چون اسیدبن‌حضیر، عتاب بن بشیر، علاء بن حضرمی و یارانش و یا آن سه تن که در غاری گرفتار شده بودند و با درخواست و توجه آن‌ها در غار گشوده شد، نمونه‌هایی از این خرق‌عادت‌هاست.

در قرآن نیز از وحی و الهام به حضرت مریم و مادر موسی علیهم‌السّلام سخن رفته است. در مورد زندگی حضرت امام راحل نیز به کرامت‌ها و خرق عادت‌ها اشاره کرده‌اند.

در زندگی حسین عالی که پیرو صادق ولایت بود نیز بارقه‌هایی از این بصیرت و معرفت مشاهده می‌شود. بعضی از دوستان خاص او اذعان دارند که او به معرفتی دست یافته بود که می‌توانست از ضمیر افراد اطلاع یابد و تسبیح موجودات عالم را که خداوند در قرآن بر آن تصریح کرده است، بشنود.

شهید بشارتی تعریف می‌کرد: «با حسین برای شناسایی رفتیم. وقت نماز شد. اوّل برادر عالی نماز را با صوتی حزین و دلی شکسته خواند. بعد ایشان به نگهبانی ایستاد و من به نماز. من در قنوت از خدا خواستم یقینم را زیاد کند و نمازم را تا به آخر خواندم. پس از نماز دیدم حسین می‌خندد. به من گفت:« می‌خواهی یقینت زیاد بشه؟»

با تعجّب گفتم: «بله، اما تو از کجا فهمیدی؟»

خندید و گفت: «چه‌قدر؟»

گفتم: «زیاد.‌»

گفت: «گوشِت رو بذار روی زمین و گوش کن.»

من همان کار را کردم. شنیدم که زمین با من حرف می‌زد و من را نصیحت می‌کرد و می‌گفت: «مرتضی! نترس. عالم عبث نیست و کار شما بیهوده نیست من و تو هر دو عبد خداییم، اما در دو لباس و دو شکل. سعی کن با رفتار ناپسندت خدا را ناراضی نکنی و...»

زمین مدام برایم حرف می‌زد. سپس حسین گفت: «مرتضی! یقینت زیاد شد؟»

مرتضی می‌گفت:« من فکر می‌کردم انسان می‌تواند به خدا خیلی نزدیک شود، اما نه تا این حد.»

البته موارد زیادی از اوصاف عجیب این شهید است که متآسفانه دوستان شهید به دلایل مختلف از نقل آنها صرف نظر کرده اند.