پدرومادر برای اینکه نیازهای فرزندشو برطرف کنه،نیاز به شناخت فرزندش همراه باشناخت نیازهاش داره اما چطور میشه این نیازهارو که اغلب درونی است، شناخت؟ به خصوص این که اکثر فرزندان، نظرات و احساسات خودشونو توی این زمینه(نیازهاشون) مخفی می کنند.
فرزند چنانچه خودش رو فرودست بدونه و هروقت حرفی زد، چهارتا جواب دندان شکن از طرف پدرومادرش دریافت بکنه،دربسیاری از موارد جرأت ارائه اونچه که در ضمیر خودش داره، رو نخواهد داشت. لذا در روان شناسی خانواده توصیه شده که با فرزندتون دوست باشید. طبیعتا اونچه که دوستان به هم میگند احساس می کنند چیزی نیست که حتما سرخورده بشن. اما چرا بچه هااز دوستانشون بیشتر رنگ می گیرندیا بیشتربه اونها رازدلشونو می گن؟
جهت عمده اش اینه که دوستانشو هم سطح خودش، می دونه که درکش میکنن. اگر والدین هم وضعیت اونو درک کنند، می تونند گرایش اونو هم تصحیح کنند. حضرت رسول اکرم(ص) فرموده: کسی که بچه دارد باید با بچه، بچگی کند و با او همراه شود. این فقط در مسائل رفتاری و بازی و امثال اون نیست.با بچه باید بچگی کرد،یعنی بچه احساس کنه که پدرومادر درکش می کنند.معنایش این نیست که هرچه هم گفت باید قبول کرد و معنایش هم این نیست که هرچه او می اندیشد، درست است.همون تجربه به ما می فهمونه که چطور فکر اونو جهت دهی کنیم.
چه اشکالی داره وقتی جوان ما به سن بلوغ رسیدو گرایشش به جنس مخالف شروع شد، درخانه این مساله مورد بحث قرار بگیره و دریک محیط کاملا دوستانه و خارج از امرو نهی همه سخن بگن تا اینها بتونند حرفشونو بزنند.
امام علی(ع) فرموده:«تکلموا تعرفوا فان المرء مخبوءٌ تحت لسانه» سخن بگویید تا شناخته شوید،زیرا آدمی زیرزبانش پنهان است.(نهج البلاغه/کلمات قصار/ش392)
یعنی راز درون رو با زبان می توان آشکار کرد،منتهی شرطش اینه که انسان بتونه با بچه اش صحبت کنه،گفتگو کنه وراجع به مسائل زندگی بسترسازی کنه.بله توی یه شب انسان نمی تونه تمام اسرار درون فرزندشو پیدا کنه،اما درطول زمان می تونه خواسته ها،عاطفه ها و گرایش های اونو پیدا کنه.
بنابراین ،بایدبچه هامونو درتصمیم گیری ها، شریک کنیم. وقتی فرزندمون برای رفتار و نظراتش ارزشی توی خانواده احساس نکنه،طبیعیه که نظر خودشو ارائه نمیکنه.
