در صفین وقتى لشكر معاویه بر آب مسلط شدند، آب را بر آن حضرت و اصحابش بستند، اما وقتى كه حضرت مسلط شد، به آنها آب داد و مانع نشد.1 آیا تا به حال دیده یا شنیده شده كه كسى در وقت جنگ، به دشمن خود آب بدهد؟!
در زمان پادشاهى روسیه، در جنگ جهانى اول هر چه لشكر براى جنگ با آلمان مى‌رفتند برنمى‌گشتند، یك بار وقتى قطار پر از جوان مى‌خواست براى جنگ حركت كند، مادران آنها جلوى قطار خوابیدند تا مانع حركت او شوند، از مسكو كسب تكلیف كردند، دستور رسید كه با قطار از روى مادرها عبور كنید.
معمول بود كه در وقت جنگ و حمله چند نفر نگهبان مى‌گذاشتند تا كسى فرار نكند؛ اما امام حسین ـ علیه‌السّلام ـ در شب عاشورا فرمود:
«أَنْتُمْ فى حَلٍّ مِنْ بَیْعَتى.» بیعت خود را از شما برداشتم.2
این قوم با من كار دارند، هر كه مى‌خواهد برود. تعداد لشكر امام حسین ـ
علیه السّلام ـ در شب عاشورا قریب هزار نفر بود، شب عاشورا ده نفر، ده نفر
بعضى با خداحافظى، و بعضى حتى بدون خداحافظى از ركاب آن حضرت دور شدند و
رفتند! از عبارت « فَأَمّا عَسْكَرُهُ ففارَقُوهُ، وَ أَمّا أَهْلُهُ
الاْءَدْنَوْنَ فَأَبَوْا وَ قالُوا: لا نُفارِقُك، فَقالَ لَهُم: فَإِنْ
كُنْتُمْ وَطَّنْتُمْ أَنْفُسَكُمْ عَلى ما وَطَّنْتُ نَفْسى عَلَیْهِ،
فَاَعْلَمُوا.... »؛ (لشكر آن حضرت از او جدا شدند، ولى بستگان نزدیك باقى
مانده و گفتند: از تو جدا نمى شویم، آن گاه حضرت به آنان فرمود: حال كه
شما همراه با من، خود را براى مرگ آماده كرده اید، پس بدانید...) كه در
برخى منابع یاد شده در پانوشت گذشته آمده است، به دست مى آید كه بسیارى از
لشكریان حضرت، شب عاشورا از آن حضرت جدا شدند.
هم چنین سیّد‌الشّهدا ـ
علیه‌السّلام‌ـ به حضرت مسلم ـ‌رحمه اللّه‌ـ فرموده بود كه با مهربانى
رفتار كند، و شاید سبب كشته شدن و شهادت حضرت مسلم، همین بوده كه اذن جنگ
نداشته و گرنه در «دار الأماره» و مقر ابن زیاد بیشتر از بیست نفر نبود و
حضرت مسلم مى‌توانست آنها را محاصره كند.
پی نوشت ها :
1- شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج3، ص319؛ بحار الانوار، ج32، ص438؛ وقعة صفّین، ص162.
2- بحار الانوار، ج11، ص149؛ ج44، ص315؛ ج45، ص90؛ امالى صدوق، ص154؛ قصص الانبیاء جزایرى، ص36.
3- در محضر یک، ج1، ش
منبع : سایت آیت الله العظمی محمد تقی بهجت (ره)
