شاید یکوقت شده باشد که شنیده باشی یا با خودت گفته باشی درطول تاریخ آدمهای زیادی مورد ظلم واقع شدند و بلا سرشان آمد چرا ازاین بین ما برای امام حسین(ع) و اولاد و اصحابش انقدر گریه و شیون میکنیم...
جواب این سوال را فکر نکنم ک بشود با دودوتا چهارتا داد...کافی است فقط به نام حسین(ع)فکر کنی...آنقدر نام حسین زیباست و دلنشین که به قول فیلسوفها تصور نامش موجب تصدیق عشقش میشود...و گریه میکنی از شدت عشق...از شدت دوست داشتن...
این عشق از شهادت امام در دلها گذاشته شد (ان لقتل الحسین حراره فی قلوب المومنین لن تبرد ابدا)...از وقتی امام جانش،مالش و همه چیزش را داد تا ما امروز راه آدم شدن را گم نکنیم...می بینی؟راست میگویند که:....دست من وتونیست ک عاشقش شدیم...خیلی حسین(ع) زحمت ما را کشیده است...
