تبیان، دستیار زندگی

لازم است که به ذکر روایتی از امام سجاد علیه السلام بپردازیم:

قال علی بن الحسین(ع):

«انی لاکره ان اعبد الله لا غرض لی الا ثوابه. فاکون کالعبد الطمع المطیع ان طمع عمل و الا لم یعمل و اکره ان اعبده الالخوف عقابه فاکون کالعبد السوء ان لم یخف لم یعمل.قیل: فلم تعبده؟قال: لما هو اهله بایادیه علی و انعامه »

(مجموعه ورام: ج، ص 2108)

حضرت علی بن الحسین(ع) می فرمود:

«دوست ندارم که هدف من در پرستش خداوند، تنها پاداش او باشدکه در آن صورت من مانند برده طمعکار و فرمانبرداری خواهم بودکه اگر طمع در نهادش باشد، عمل می کند و گرنه از کار بازمی ایستد و همچنین میل ندارم که خداوند را تنها از جهت ترس عقابش بپرستم و ماننده بنده بدکاری باشم که اگر نترسد، عمل نکند. عرض شد: پس بر چه اساس خدا را می پرستی؟فرمود: از این جهت که او با نیکیهائی که به من کرده و نعمتهائی که عنایت فرموده شایسته پرستش است » .

امام حسین علیه السلام قبل از حرکت از مکه،  در سخنی چنین فرمودند که 

خط الموت على ولد آدم مخط القلادة على جید الفتاة ، و ما اولهنى الى اسلافى اشتیاق یعقوب الى یوسف ، و خیر لى مصرع انا لاقیه ، كانى باوصالى تقطعها عسلان الفلاة بین النواویس و كربلا فیملان منى اكراشا جوفا و اجربة سغبا، لا محیص عن یوم خط بالقلم ، رضا الله رضانا اهل البیت ، نصبر على بلائه و یوفنا اجور الصابرین  .  .  .  الا من كان فینا باذلا مهجته موطنا على لقاء الله نفسه فلیرحل معنا، فانى راحل مصبحا ان شاء الله تعالى 

مرگ بر فرزندان آدم لازم و حتمى گردیده ، همانند گردنبد كه لازمه گردن دختران جوان است و من به دیدار نیاكانم آنچنان مشتاقم مانند اشتیاق یعقوب به دیدار یوسف و براى من قتلگاه معین شده كه به آنجا خواهم رسید و گویا مى بینم كه درندگان بیانانها (لشكركوفه ) در سرزمین میان نواویس  و كربلا اعضاى بدن مرا قطعه - قطعه كرده و شكمهاى گرسنه خود را با آنها سیر و انبانهاى خالى خود را پر مى كنند، از پیش آمدى كه با قلم قضا و قدر نوشته شده است ، گریزى نیست ، خشنودى خداوند خشنودی ما اهل بیت پیامبر صلى الله علیه و آله است ، در برابر امتحان خدا صبر و شكیبایى می کنیم و خداوند اجر صابران را می پردازد. هر کس مى خواهد در راه ما از جانش ‍ بگذرد و خونش را در راه لقاى خداوند نثار كند، آماده حركت با ما باشد كه من فردا صبح حركت خواهم نمود .  ان شاء الله تعالى ) .