تبیان، دستیار زندگی

«به این کلاس های رنگا و ارنگ و موسساتی که مدعی اند به کودک ۶ساله ۳زبان می آموزند لحظه ای فکر کنید یا به خیلی مراکز مشابه، به بچه هایی که اینها را پاس کرده اند مراجعه کنید به کجا رسیده اند. این طفل معصومانی که کودکیشان در گیرودار این طنزهای تلخ گمشده. کودکان شهرستانی ما که وارد این بازی ها نشده اند. چه چیزی از بچه های ما کم دارند الا که یک سروگردن از اعتماد و عزت نفس، آرامش، حجب، ادب و تعادل بیشتری برخوردارند».

من: «مامان زمان ما گذشته اگه الان فقط یه روز این کلاسها رو نره از بچه های دیگه عقب می افته، تازه بچه ها تو اروپا تو این سن ۵تا زبان بلدن همینه که اینقد پیشرفت کردن چون بچه هاشونو خلاق بار می آرن، دوست داری از جهان عقب بمونه.
مامان: «ببین این بچه یک سلام دادن به زبون خودشو بلد نیست آخه زبان خارجه رو می خواد چه کنه؟» تو دلم می دونستم خیلی از حرفهای مادرم درسته، پسرم از بیرون که میومد حتی به من سلام نمی داد، غذا شو هنوز تو دهنش می ذاشتم تو جمع پشت سر من و پدرش قایم می شد از دیدن غریبه زهره ترک می شد. نمی تونست با دوستاش بازی کنه، معلمش می گفت روزی چند بار می زنه زیر گریه اگه چیزی رو که می خواد بهش ندیم. با همه اینها چاره ای نداشتم، همه همسناش می رفتن و همین یکی رو کم داشتم که بچه مو از این چیزا هم محروم کنم. امیدوار بودم با این کلاسها اجتماعی بشه و خلاق بار بیاد. روزها می گذشت و اغلب من موقع غذا خوردن فقط هفته ای یکی دو روز وقت می کردم با اون یکی دو جمله صحبت کنم بقیه اش مدرسه، خواب و یا کلاس بود مدتی بود که می دیدم ناخن هاشو می جوه اوایل برام مهم نبود فقط یه تذکر گذرا می دادم و رد می شدم ولی چند وقت بعد از معلمش نامه ای رسید که حتماً پسرتونو پیش مشاور کودک ببرید! رفتارهاش نامتعادل شده و دائم دستش تو دهنه شه. باز یه دردسر جدید. چرا تلاشم همه با بن بست مواجه می شه؟

یادتان می آید؟ ما کودکان با بازی در خانواده های گسترده، حیاط و اگر شانس داشتیم و در روستایی بودیم، در مزارع و گرنه در کوچه ها بزرگ شدیم آن قدر بازی می کردیم که از ذوق خوابمان نمی برد. شب بیهوش می شدیم و صبح با عشق و سرمستی روز از نو و روزی از نو، نه بدخلقی داشتیم، نه بی اشتهایی و نه اجباری برای غذاخوردن وقتی هفت سالمان شد با دوستانمان پیاده به نزدیک ترین مدرسه آن هم با گروه بچه های هم محل و همسایه راهی شدیم و چند ساعتی آنجا بودیم و برمی گشتیم کیف را که می گذاشتیم دم اتاق باز کودکی مان را از سر می گرفتیم سرحال تر از ما مادرانمان بودند که با لباسهایی ساده همیشه یا سرگرم کار خانه بودند و یا با زنهای دیگر در حال بافتنی بافتن، چای خوردن، گفتن و خندیدن و از همه مهم تر «همیشه در دسترس»، در این میان پدر هم سرپرست خانواده بود باید و بیضایی و ابهتی و مظهر امنیت و قدرت و می ارزید در سایه اش احساس امنیت کنی نه استرسی بود، نه فشاری، نه تهدیدی برای کلاس رفتن و نه تشویقی برای خوردن. انگار زندگی جریان آزاد آبهای آرام بود و چه لذت بخش و طبیعی. به تدریج رسانه های ارتباط جمعی، ویدئو و وسایلی مانند اینها بی صدا واردخانه هایمان شد و ما نفهمیدیم که آنها آمدند و همه دلخوشی ها، ساده زیستی ها و شفافیت های ما را یکجا با خود بردند مادر جدید که روشهای زندگی در کشورهای صنعتی را شناخت و از تنگناهای زندگی مادر کج خلق و ناراضی بود در پی احیای حقوق انسانی خود مانند: حق اشتغال، برابری فرصت ها و مسایلی از این دست برآمد ولی به بخش نادرست حرکت توجه نکرد که بودن در اجتماع خانه و مقام مادری و پرورش انسان را در او کمرنگ خواهد کرد.

روزی به خود آمدیم که مادر این زمان، شتابزده سرکار می رود کودک تنهاست و باید کلاسهایی را بگذراند که همه نیمه رها می شود و از خود تنها استرس و محرومیتی عمیق به جا می گذارد. مادر دیگر لپ گلی و خندان نیست و هر وقت صدایش کنی عصبی است و عجله دارد بیشتر ساعات روز که در خانه هستی را باید جلو کارتون یا کامپیوتر سپری کنی و جیکت در نیاد در غیر این صورت با جیغ بنفش مادر همیشه خسته روبه رو می شوی. دیگر کسی در کوچه نیست که باهاش بازی کنی حتی مهمانی به خانه ات نمی آید و مادر تو را به تنها جایی که می برد پارک است بچه های دیگر بهت چپ چپ نگاه می کنند و تو هم انگار جرأت نداری و یا اصلا بلد نیستی بری سراغشان و طرح دوستی بریزی ولی همیشه دلت برای همبازی ضعف می کند اگر با خانواده به شهرستانی سفر کنی چند روز این آرزویت برآورده می شود ولی وقتی برمی گردی ساعات منظم درس و کلاس و فشار و خستگی به استقبالت می آید. به زور باید بخوری، سروقت باید بخوابی، کلاسهای ناشناخته، حمام و… همه چیز برخلاف میل توست ولی باید سرساعت انجام شود والا زیر بمباران مواخذه و تحقیر و توهین به نام: «راهنمایی بزرگ ترها» گیر می افتی و همیشه این سؤال برایت مطرح می ماند که چرا مادرم این همه چیزهای ناخواستنی را به من تحمیل می کند؟ کم کم عادت می کنی مقاومت نکنی و مثل رباتی فرمایشاتش را عمل کنی با این امید که «بزرگ شدم تلافی می کنم» راستی ما مادران این زمان چقدر می توانیم جلوی تغییرات منفی را بگیریم. می دانم که بسیاری از تحولات برخلاف میل ما اتفاق افتاده و می افتد که صدالبته بعضی از آنها هم به جا است و قابل شکر. پیشرفتهای پزشکی، علمی، بالا رفتن سطح زندگی و…

اتفاقات میمونی است، ولی بخشی از آن که رنج آور است بیشتر مربوط به روابط بین فردی می شود که به خصوصی ترین روابط مثل مادر و فرزند هم کشیده و ما سوار بر موج مد و تبلیغات به ناکجاآباد می رویم چرا در پی رواج هر سیستمی فکر نمی کنیم؟ اگر اندکی خود را از دایره چشم و هم چشمی و خیزش سمت زندگی غربی که ریشه در بی اعتمادی به نفس و حس حقارتمان دارد، جدا کنیم و از بالا به قضایا نگاه کنیم شاید به خیلی از تصمیماتمان بخندیم. اصلا بنشینید به این کلاس های رنگا و ارنگ و موسساتی که مدعی اند به کودک ۶ساله ۳زبان می آموزند لحظه ای فکر کنید یا به خیلی مراکز مشابه، به بچه هایی که اینها را پاس کرده اند مراجعه کنید به کجا رسیده اند. این طفل معصومانی که کودکیشان در گیرودار این طنزهای تلخ گمشده. کودکان شهرستانی ما که وارد این بازی ها نشده اند. چه چیزی از بچه های ما کم دارند الا که یک سروگردن از اعتماد و عزت نفس، آرامش، حجب، ادب و تعادل بیشتری برخوردارند. اگر چه متأسفانه این سرگردانی کودکان کم کم دارد به آنجاها هم سرایت می کند. من فکر می کنم اگر قبل از استفاده از این تجارت پرسود به نام: «آموزش به کودکان» با تفکر و منطق و حداقل با مشاوره گرفتن از صاحبنظران تصمیم بگیریم و انتخاب کنیم می توانیم فشارهای وارد به فرزندانمان را به حداقل برسانیم تا او هم کودکی کند و هم دانش بیاموزد.