تبیان، دستیار زندگی

خواهر كوچكم از من پرسید:پنج وارونه چه معنا دارد؟ ...

من به او خندیدم,

گفت: روی دیوارو درختان دیدم,

بازهم خندیدم

گفت: دیروز خودم دیدم كه مهران پسر همسایه

پنج وارونه به مینو می داد.

آنقدر خنده برم داشت كه طفلك ترسید,

بغلش كردم و بوسیدم و با خود گفتم:

بعد ها وقتی سقف كوتاه دلت لرزید

بی گمان می فهمی پنج وارونه چه معنا دارد...

                              قلب مادر

                            داد مــعـشــوقــه بــه عــاشــق پــیــغــام     کــه کــنــد مــادر تــو بــا مــن جـنگ

                            هـــر کـــجــــــا بــیــنــدم از دور کــــــــنــد    چـــهــره پــر چـیـن و جـبین پـر آژنگ

                            بــــا نــــگــــاه غــــضـــب آلــود زنــــــــــــد     بــر دل نـــــازک مــن تــیــر خــدنــگ

                            از در خـــــانــــــه مـــــرا طـــــــرد کــــنـــد     هــمــچـو سـنگ از دهـن قلماسنگ

                            مــادر ســنـــگ دلــــت تــا زنـده ســـــــت     شـهـد در کـام مـن و تـسـت شرنگ

                            نـــشـــــوم یــــک دل و یــــک رنـــــگ تـــرا     تــا نــــســازی دل او از خــون رنـــگ

                            گـــر تــو خــــواهـــی بـه وصــالــم بـرسی     بـاید ایـن ساعـت بـی خـوف و درنگ

                            روی و ســـیــــنــه تــــنــــگــــــش بـــدری     دل بــرون آری از آن ســـیــنــه تـنگ

                            گــــــرم و خــــونـــیـــن بــه مــنـش بازآری     تـا بــــرد ز آیــنــه قـــلــــبـــم زنــــگ

                            عــــاشــــق بـــی خـــرد نـــــا هـــنــجـــــار    نـه بل آن فاسـق بی عصمت و ننگ

                            حــــــرمــــت مـــــادری از یــــــــاد بــــبــــرد    خـــیـــره از بــــاده و دیـــوانـه ز بـنگ

                            رفـــت و مـــــادر را افــــکــند به خــــــــــاک    ســیــنــه بـدریـد و دل آورد به چنـگ

                            قـــصــد ســـر مــنــزل مــعــشـوق نــــــمود    دل مــــــــادر بـه کـفــش چون نارنگ

                            از قـــــضــــا خــــورد دم در بــه زمــــــــیــــن    و انـــدکـــی ســـوده شـد او را آرنگ

                            وان دل گــــرم کـــه جــان داشــت هـنـــــوز    اوفــتــاد از کــــف آن بــی فـــرهــنگ

                             از زمـــیـــن بــاز چـــو بــرخـاست نــــمــــود    پـــی بـــرداشــتـــن آن آهــــنــــــــگ

                            دیـــد کـــز آن دل آغـــشــتــه بــه خـــــــــون    آیــد آهــســتــه بـــرون ایـــن آهـــنگ

  آه دســــــت پـــــــســــــرم یــــافــت خـراش   آخ پـــای پــســرم خــورد بــه ســنــگ

                                                                                                                          ایرج میرزا

احمد شاملو:

اشک رازی است
لبخند رازی است
عشق رازی است

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که بینی
یا چیزی چنان که بدانی...

من درد مشترکم
مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم

نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده،
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دست هایت با دستان من آشناست.

در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندگان،
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال
عاشق ترین زندگان بودند.

دستت را به من بده
دستهای تو با من آشناست
ای دیر یافته! با تو سخن می گویم
بسان ابر که با طوفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من
ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست.

(مست عشق)

عاشقت در قعـر تنــهایی، به زندانست بیا

درد هجرت می کشد  عمرش به پایانست بیا

زردی رویش بود ، از غصه ی هجران تو

واله و شدای تو ، بهرت هراسانست بیا

یاد تو همواره دارد،بر دل مسكین خویش

سینه مالامال درد و دیده گریانست بیا

زین غم هجرت شبی آخر گریبان بر درد

تر ز آب دیده اش از پا بـه دامانست بیا

تنـدر عشقت فتد ، بر آسـمان قلب او

تاقزح سازی درآن،اشکش چوبارانست بیا

رفته چون ازپیكرش تاب وتوان،رحمی نما

دیده اش دریا و دل،همچون بیـابانست بیا

یك نگاه گرم تو ، جانی دگر بخشد به او

از فروغ چشـم تو ، رنجش به پایانست بیا

نقـش نامت لوح دل را،کعبه جان کرده است

ره ز پاییز دلش ، سوی زمسـتانست بیا

مردم چشمش شـده،آغشـته با خون دلش

مست عشقت شد«رها»،ازغم پریشانست بیا

بهروز((رها))

زیبا آسمانی

آهسته تر بیا
غوغا نکن که دلم
با شور دردناک نفس های گرم تو
بی تاب می شود .

آهسته تر بیا،دلواپسم نکن،
برای خاطره بازی
فرصت ، همیشه هست .

وقتی تو می رسی
احساس می کنم
سکوت می شکند
ثانیه ها گرم می شوند
فاصله ، از لای انتظار پنجره
فرار می کند
آغوش می شود تمام تنم از نگاه تو

جایی برای کلام نیست
خاطره ، خود با تمام آنچه هست
میان چشم های عاشق ما
حرف می زند
و آرام
برگ می خورد وقتی تو می رسی

زندگی ، با تو می رسد
لبخند ، با تو می رسد
احساس می کنم
جایی ، میان پلک های مدام اضطراب
برای ما ساخته اند

احساس می کنم
ما را درون هاله ای از عطر و آرزو
انداخته اند .

وقتی تو می رسی
عاشق تر از همیشه ی حرف ها،حرف می زنم
شیرین تر از همیشه ی بغض ها،بغض می کنم

وقتی تو می رسی
من، به تمام آنچه دوست دارمَش
می رسم...!

شاید که کمی سوز به آهت بدهند

در دهر کمی حشمت و جاهت بدهند

اما دگر این امر محال است محال

بی حب علی بهشت راهت بدهند

بعد از این بگذار قلب بی‌قراری بشكند
گل نمی‌روید، چه غم گر شاخساری بشكند

باید این آیینه را برق نگاهی می‌شكست
پیش از آن ساعت كه از بار غباری بشكند

گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه‌ام
صبر باید كرد تا سنگ مزاری بشكند

شانه‌هایم تاب زلفت را ندارد، پس مخواه
تخته‌سنگی زیر پای آبشاری بشكند

كاروان غنچه‌های سرخ، روزی می‌رسد
قیمت لبهای سرخت روزگاری بشكند

ف.نظری

اگر چه نزد شما تشنه ی سخن بودم

کسی که حرف دل اش را نگفت من بودم

***

دلم برای خودم تنگ می شود آری

همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

***

نشد جواب بگیرم سلام هایم را

هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم

***

چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را

اشاره ای کنم:انگار کوه کن بودم

***

من آن زلال پرستم در آب گند زمان

که فکر صافی آبی چنین لجن بودم

***

غریب بودم و گشتم غریب تر اما:

دلم خوش است که در غربت وطن بودم

***

محمد علی بهمنی