تبیان، دستیار زندگی

اینجا سامرا است. سرزمینی که بیش از هزارسال، دهمین پیشوایمان را در خاک خود جای داده است،به مناسبت سالروز ولادت امام علی النقی(ع) چشم هایمان را رهسپار مرقدش در سامرا می کنیم.

به نام و یاد آنکه تورا آفرید و چه نیکو آفرید؛
"یا هادی المضلین"

قدم زنان کوچه های خاکی سامرا را در خیالم سپری می کنم تا اینکه آهسته و آرام به سرسرای بارگاه ملکوتی ات نزدیک شوم. از دور گنبد زیبایت نمایان می شود. همان گنبدی که چندی نمی گذرد پس از تخریب آن باز شکل گنبد به خود گرفته است. و همان بهانه ای می شود برای اینکه باران اشکهایم به روی آسمان خیالم سرازیر شوند.ناگهان دلم می شود سرتاسر غم و ماتم و غصه.در خیالم در کوچه های خاکی سامرا روبه رویت و چشم در چشم گلدسته هایت به زمین می نشینم و زارِ زار اشک می ریزم. های و های می گریم و می گریم .گویی تمام غصه های دنیا را یکجا در بارگاه و ضریحت ریخته اند. عجب زمانه ای است و عجب روزگاری! هنوز که هنوز است باید در غربت و مظلومیت سپری کنی.
نه بودنت را تاب آوردند و نه حال که در گوشه ای آرام گرفته ای، آرام گرفتنت را.گاه به گنبدت حمله می کنند، گاه به نام زیبایت و گاه حرمتت را می شکنند."فما أحلی اسماءکم" چه زیبا و دوست داشتنی و شیرین است نامهایتان.دیوانه و از خود بی خود می شوم وقتی یاد مصائبت می افتم؛ آیا هست کربلا و عاشورایی که در رکابت با بدخواهانت تا آخرین نفس بستیزیم؟!اندکی برخود مسلط می شوم و آرام می گیرم. چشم در چشم بارگاهت خیره می شوم اما چه کنم که سوز دلم نمی گذارد.یکی یکی یاد مصائبت از مقابل چشمانم عبور می کنند و این دل ناتوان و چشم های مضطر من است که التماسم می کند که به حال خودشان رهایشان کنم. چشم هایی یتیم ندیدنت! من و چشم هایی یتیم ندیدنت!

می گریم و سلام می گویم و چه زیباست که با همان کلماتی که از لبهای مبارکت جاری شد خطابت کنم، آری همان جامعه کبیره؛

اَلسَّلامُ عَلَیْکُمْ یا اَهْلَ بَیْتِ النُّبُوَّةِ؛ سلام برشما ای خاندان نبوت(ص)
وَمَوْضِعَ الرِّسالَةِ؛ و جایگاه رسالت
وَمُخْتَلَفَ الْمَلاَّئِکَةِ؛ و مرکز رفت و آمد فرشتگان
وَمَهْبِطَ الْوَحْىِ؛ و جاى فرود آمدن وحى
وَمَعْدِن الرَّحْمَةِ؛ و معدن رحمت

رحمت را که می گویم گویی به عرش خدا آمده ام و بوی رحمت خداست که جاری است.
گویی ندای "فاخَلَع نَعلیک" را می شنوم. کفش هایم را از پای در می آورم ؛ آری "انّکَ بالوادالمقدّس" به وادی مقدسی آمده ام که تمام آرزو و آمال جوانیم بوده است؛

وَکَهْفِ الْوَرى ؛ و پناهگاه مردمان
گویی این من نیستم که آمده ام ، گویی آورده شده ام، گویی اختیاری نداشته ام که "نه" بگویم، گویی تو مرا خوانده ای و هم اجابت کرده ای؛

وَالدَّعْوَةِ الْحُسْنى؛ و اهل دعوت نیکو
سلام بر تو که بهترینی برای رسیدن به خدا؛

اَلسَّلامُ عَلى مَحاَّلِّ مَعْرِفَةِ اللَّهِ وَمَساکِنِ بَرَکَةِ اللَّهِ؛ سلام بر جایگاههاى شناسائى خدا و مسکنهاى برکتش
گویی سری است درون سَر و دلم که جز با اشک دیده نتوان گفت؛

وَحَفَظَةِ سِرِّ اللَّهِ؛ و نگهبانان راز خدا
گویی وارد خانه ای از خانه های خدا شده ام؛

فَجَعَلَکُمْ فى بُیُوتٍ اَذِنَ اللَّهُ اَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فیهَا اسْمُهُ؛
و قرارتان داد در خانه هائى که اجازه داد بلند گردند و نام او در آنها برده شود

مدام سلامت می گویم و گویی پاسخی مهربانامه می گیریم؛

وَجَعَلَ صَلَواتَنا عَلَیْکُمْ ؛ و(خدا) درودهاى مارا بر شما قرار داد
گویی آمده ام کیمیای وجودم را از تو زر کنم؛

وَما خَصَّنا بِهِ مِنْ وِلایَتِکُمْ طیباً لِخَُلْقِنا وَطَهارَةً لاَِنْفُسِنا وَتَزْکِیَةً لَنا وَکَفّارَةً لِذُنُوبِنا؛
و هم چنین آنچه را از دوستى شما براى ما مخصوص داشته همه اینها موجب پاکى اخلاق ما و پاک شدن خود ما و تزکیه ما و کفاره گناهان ما باشد
گویی حال اندکی سبکبال شده ام. گویی به پناهگاهی مستحکم رسیده ام. آرام آرام به سوی ضریح مطهرت حرکت می کنم، آهسته آهسته، قدم به قدم...

مُسْتَجیرٌ بِکُمْ؛ و به شما پناه جویم
زاَّئِرٌ لَکُمْ؛ و شما را زیارت کنم
لاَّئِذٌ عاَّئِذٌ بِقُبُورِکُمْ؛ و به قبرهاى شما پناه آرم
مُسْتَشْفِعٌ اِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِکُمْ؛ و شما را بدرگاه خداى عزوجل شفیع آرم
وَمُتَقَرِّبٌ بِکُمْ اِلَیْهِ؛ و بوسیله شما به پیشگاهش تقرب جویم
وَمُقَدِّمُکُمْ اَمامَ طَلِبَتى وَحَواَّئِجى وَاِرادَتى فى کُلِّ اَحْوالى وَاُمُورى؛
و شما را در پیش روى خواسته و حاجات و اراده ام قرار دهم در همه حالات و کارهایم.

آقای ماه و خورشید؛ آقای روح و ریحان؛ آقای آب و آیینه؛ آقای زلالی و پاکی؛ آقای جنت و رضا؛ آقای عمق و وسعت؛ آقای رحیم و رحمان؛ آقای جود و سخی؛ آقای فضل و کرم؛ آقای خوبی و مهربانی؛ آقای گل و گلاب؛ آقای ...؛ آقای ...؛ آقای ... می شنوی صدایم را؟ گویی مقابلمی، گویی کنارمی، گویی از رگ گردنم به من نزدیکتری، گویی سرتاسر وجودم مملو از تو شده است؛

بِاَبى اَنْتُمْ وَ اُمّى وَ نَفْسى وَ اَهْلى وَمالى؛ پدر و مادرم و خودم و خاندان و داراییم به فداى شما
فما اَحْلى اَسْمآئَکُمْ؛ چه شیرین است نامهایتان
وَاَکْرَمَ اَنْفُسَکُمْ؛ و بزرگوار است جانهاتان
وَاَعْظَمَ شَاْنَکُمْ؛ و بزرگ است مقامتان
وَاَجَلَّ خَطَرَکُمْ؛ و برجسته است منزلت و موقعیتتان
وَاَوْفى عَهْدَکُمْ؛ و با وفاست عهدتان
وَاَصْدَقَ وَعْدَکُمْ؛ و راست است وعده تان
صمیمانه کنارت می نشینم ، گویی دستت را بر سرم نهاده ای و نوازشم می کنی؛

وَعادَتُکُمُ الاِْحْسانُ وَسَجِیَّتُکُمُ الْکَرَمُ؛ و عادت شما احسان و نیکى و شیوه شما کرم است
گویی زیر باران سرازیر کرمت نشسته ام و سفره معرفتت را بر من گشوده ای؛

بِکُمْ فَتَحَ اللهُ وَ بِکُمْ یَخْتِمُ؛ خداوند (عالم را) به شما آغاز کرد و به شما نیز ختم کند
وَبِکُمْ یُنَزِّلُ الْغَیْثَ؛ و بخاطر شما فرو ریزد باران
گویی همه رازهایم برایت فاش است و همه درد و دلهایم آشکار؛

وَمِنْ کُلِّ وَلیجَة دُونَکُمْ ؛ و از هر همدمى غیر از شما دوری می جویم
و البته امیدی ندارم جز به شما خدا گره هایم را بگشاید؛

وَبِکُمْ یُنَفِّسُ الْهَمَّ، وَیَکْشِفُ الضُّرَّ؛ و بخاطر شما بگشاید اندوه را و برطرف کند سختى ر
آقای من! هلاک شد هرآنکه به دشمنی با شما گروید و زیانکار شد هر آنکه از شما جدا شد.

آقای من! رستگار شد آنکه به شما تمسک جویید و ایمن گشت هرکه به درگاه شما پناه جویید.

آقای من! ای آنکه معرفت از وجودت جوانه می زند و گمراه از نورت هدایت می گردد و پاکیزه گی در مقابل نام نیکویت تعظیم می کند "السلام علیک یا علی النقی" سلام بر تو ای بلند مرتبه ای که ذره ای در وجود نازنینت ناپاکی راه نیافته است.