تبیان، دستیار زندگی

وصیت نامه شهید شعبانعلی توکلی 
بسم الله الرحمن الرحیم

با درود و سلام بر همه ی پیامبران توحیدی و با سلام درود بر معصومین (ع) و با درود و سلام بر امام خمینی نائب امام مهدی علیه السلام که با حرکت و جوشش خود خون جدیدی بر پیکر اسلام وارد نمود و سلام و درود بر شهیدان راه حق  راهی که سالیان دراز رهرو نداشت و با طلوع انقلاب اسلامی بار دیگر پر رهرو گشت.

امروزکه صبح پنج شنبه نهم اردیبهشت ماه سال هزار و سیصد و شصت و یک است و در حال نوشتن هستم شور وشعف زاید الوصفی در اردو به چشم می خورد گویی که کربلا در پیش است و من نیز توفیق پیدا کردم که در خیل سپاهیان اسلام باشم سپاهی که کران تا کران دشت خوزستان را با خون خود رنگین کرد تا بتواند خیل تهاجم صدامیان کافر در هم بشکند و تجاوزی که نوزده ماه پیش آغاز گردید و اکنون می رود که پهن دشت خوزستان گورستان صدامیان گردد.خدایا تو خود می دانی که برای سپاهیان اسلام آب وخاک و مرز ارزشی ندارد آنچه که آنها را خشنود می کند رضای توست و بس.

آنچنان اخلاص عمل در اینجا دیده می شود که گویی که همه الهی شده اند خدایا تو خود می دانی تا آنجا که توانسته ام سعی کرده ام عملم خالص برای تو باشد اگر گناهان و یا نا خالصی هایی هم بوده که حتما بوده و کم هم نبوده است تو به بزرگی خود بر من ببخش. امروز این برادران در جبهه می جنگند و برادران دیگر در پشت جبهه. تو خود همه را پیروز گردان و به لطف خود شر منافقین داخلی را از سر این امت شهید پرور کوتاه گردان.به همه بردران و خواهران وصیت می کنم که از خط امام که همان ادامه ی خط رسول الله(ص) است خارج نشوند که هم خیر دنیا و هم خیر آخرت آنها در آن است و به همه برادران توصیه  می کنم که سنگر های داخلی را خالی نکنندکه از مهمترین سنگرهای دفاعی اسلام است.

اگر برادران در جبهه ی مبارزه با منافقین کوتاهی کنند چه خواهد شد و یا اگر خدای نخواسته در مبارزه با هوای نفس که بزرگترین دشمن است و جهاد اکبر است کوتاهی کنند چه خواهد شد . من اگر توفیق شهادت پیدا کردم  به خدا که رستگار شدم . ناراحتی نزدیک نمی دانم  برای چه خواهد بود ؟

از با با و ما مان می خواهم که صبر داشته باشند و یاد حضرت ابراهیم (ص) با شند که چگو نه از عزیزترین فرزند خود گذشت و نه تنها ناراحت نبود  بلکه با روی باز و شاداب قربانی داد وحالا چه

برسد به ما و شما که نباید اصلاً مسئله ای برا یمان مطرح باشد زیرا که ما قدر و منزلت چندانی در نزد خدا نداریم .

در خاتمه از خداوند متعال خواستارم که هر چه سریعتر پیروزی لشکریان اسلام را بر کفر صدامی و شیطان بزرگ- آمریکا - نزدیک گرداند .


و من الله التوفیق و علیه التّکلان

نه و پنج دقیقه صبح

نهم اردیبهشت ماه هزار سیصد و شصت ویک

شعبانعلی توکلی

کی از انشاء های شهید شعبانعلی توکلی از شهدای تهرانسر در سال سوم دبیرستان که در شرایط خفقان آور رژیم پهلوی نوشته و بخاطر نوشتن این انشاء درس انشاء فارسی را تجدید شد.

قرن 14 هجری

نمی دانم كه تو كیستی كه نامه ی من را جسته ای و می خوانی زیرا این نامه را به پسرم نوشته ام. لابد به خودت زحمت زیادی داده ای تا بتوانی آن را بیابی و قفل صندوق آن را بشكنی. زیرا كه من آن را زیر راه پله ی زیر زمین خانه ام در كنار پنجره پنهان كرده ام.چه می گویم؟!

شاد آن زمان كه تو این نامه را میخوانی از این چیزها خبری نباشد و لابد نیز همینطور است.نمی دانم می توانی از این كلمات چیزی بفهمی یا نه؟زیرا كه فكر می كنم زبان فارسی هر روز به زوال و نیستی نزدیك تر می شود.بنابراین به همراه این نامه سه برگ از آن را به زبان های بزرگ قرنم ترجمه كرده ام و همراه این نامه قرار داده ام تا شاید بتوانی آن را درك كنی.نمی دانم الان در آنجا چه می گذرد. آیا زمانت با آنچه من فكر می كنم مطابق است یا نیست؟ می توانم مجسم كنم كه مردمان حتی جایی برای ایستادن ندارند و چنان در هم می لولند كه در اثر كمترین بی توجهی برخوردی جانانه با یكدیگر می كنند یا شاید انسان های خودخواه، انسان ها را رو به نابودی سوق داده اند و اجتماع كوچكی دارید.در این زمانه كه من زندگی می كنم سرزمین ها به اردوگاه های مختلف تقسیم شده اند.یكی غربی ، یكی شرقی.عده ی بسیاری نیز بین این سرزمین ها و اردوگاه ها سرگردانند،گروهی در جنگند و برای منافع دیگران نابود می شوند.صدای مهیبی برمی خیزد و صدها نه بلكه هزاران نفر به هوا می روند و نابود می شوند و لحظه ای بعد سكوت برقرار می شود.

این صحنه ها بارها تكرار می شود تا منافع طبقه ی خاصی حمایت شود. شاید در زمان تو اینچنین نباشد؛همه برادروار به دور از ارتش ها و سلاح ها با یكدیگر زندگی می كنید و دیگر كسی شب در خانه را قفل نمی كند و یا این كه كسی طمع و حسرت و آز و كینه را نمی شناسد. می دانی چرا ما همواره در جنگیم؟بخاطر صلح! شاید مضحك باشد اما اینطور است.جنگ بخاطر صلح و آرامش! از یكی كه همواره در جنگ با درون خویش می باشد تا میلیون ها نفر كه بخاطر منافع مشترك پایه ی جنگ می گذارند.

بشر هدف از آفرینش را از یاد برده است.خودخواهی ها و جاه طلبی ها در رابطه ی بشر با بشر حكمفرما شده اند و از غرایز و شهوت ها پیروی می كند. هیچكسی پیدا نمی شود كه به مستمندان یاری دهد. پیام بشر به كار تبدیل شده است.عده ای كار را برای خود انجام می دهند و گروهی دیگر برای دیگران زیرا كه برده ی آنان می باشند.

كوتاه كلام دنیای سرسام آوری داریم.هیچ چیز مسیر طبیعی را طی نمی كند.همه چیز به طرز مضحكی درآمده است؛ شاید در زمان تو چنین نباشد و یا این كه از این بدتر باشد. دنیای تو را اینگونه تصور می كنم كه بشر بدان حد پیشرفت كرده است كه بی نیاز كار طاقت فرسای 10 الی 12 ساعت در روز شده است؛فقط به استراحت می پردازد و یا اینكه در آزمایشگاه ها به دنبال را ه حل های بهتر برای زندگی می باشد.

بگذار از سازمان های بازیچه ی كشورها در زمان خود بگویم.در زمان من سازمانی به نام ملل متحد وجود دارد كه قریب به اتفاق كشورها عضو آن می باشند.هدف از تشكیل این سازمان بوجود آوردن فضای سالم برای اعضا می باشد و از وظایف عمده ی آن اینكه این روزها بیشتر از آن صحبت می رود ایجاد صلح بینِ ملل می باشد و این وظیفه ای خطیر می باشد كه این سازمان كمتر موفق گردیده است در زمینه ی آن موفق باشد و علناً دیده می شود كه زیر نفوذ چند صاحب قدرت می باشد و حق كُشی های بسیاری در آن بر ضد ملل فقیر و به نفع خودشان صورت می گیرد. یكی از این نمونه های بارز حق وتو می باشد.بدین صورت كه به چند كشور بزرگ اجازه داده شده است تا بتوانند اگر قطع نامه ای بر ضد منافع آنان بود آن را رد كنند در حالی كه اكثراً با آن موافق باشند.

ببین حتی دو دوزه بازی را تا مراجع بی طرف خود كشیده اند.دیگر چه انتظاری از بقیه می توان داشت؟!
شاید در زمان تو این مشكلات وجود نداشته باشد اما من مطمئنم كه دیگر مشكلات سد راه شما خواهد شد.حتما تكنولوژی خودتان باعث گرفتاری های بسیار برایتان شده است. زیرا من به وضوح می بینم كه در زمان ما با پیشرفت سریع علم و دانش، آن زمینه ها بیشتر پیشرفت كرده كه از خودپرستی ها و جاه طلبی ها و شهوت ها حمایت می كند. ساختن بمب های اتمی نمونه ی بارز این نوع می باشد. درحالی كه بشر هنوز به دنبال ویروس یا چیزی شبیه به آن درحال سرماخوردگی است. درحالیكه سلاح های جنگی آن برای قرن بعد نیز كافی است. مثلاً هنوز پزشكی مطابق با زمان پیشرفت نكرده است؛در اقسی نقاط جهانِ ما مردمان بسیاری بر اثر فقر می میرند.هر ساله هزاران تن در قاره ی آسیا از بین می روند تا كشور های قوی بتوانند موشك جدیدی به فضای لایتناهی پرتاب كنند.البته من مخالف دومی نیستم اما بدین فكر می كنم كه ما از یك جنس هستیم چرا باید با انسانی كه همانند ما دو چشم یك عقل سالم و یا شاید بهتر از ما دارد چنین كنیم؟ ممكن است بدین دلیل باشد كه در قرن ما شهوت ها و جاه طلبی ها،غرور كاذب و خودپسندی ها قلب بشر را تسخیر كرده اند.بشری كه با انجام كار نیك شاد می شود، دیگر شادی را از یاد می برد و هیچگاه به فكر همسایه خود نمی باشد. شعار فقط یك چیز شده است.من من من...امیدوارم كه تو چنین نباشی زیرا كه جهان فانی این ارزش را ندارد كه بخاطر آن خود را محكوم به من كنی.همواره سعی كن خودت باشی. پا در كفش دیگران نكن. هیچگاه خود را گول نزن. سعی كن خود را بشناسی، عیب های خود را بیابی و سدهای محكمی در برابر آنان ایجاد كنی تا خود نیز نتوانی آن را از میان برداری. به هیچكس جز خودت امیدوار نباش. به چیزی تكیه نكن تا بتوانی بالا روی، بهتر شوی و خود را بهتر بشناسی.شاید این ها كه می نویسم نیز نمونه ای از خودپسندی قرن من باشد اما سعی كن همواره متعادل باشی تا سرافراز از هر میدانی بیرون آیی