وسیله‌ای مناسب برای عزا و مصیبت اهل بیت عصمت و طهارت (ع)؛ مشخص‌ترین وسیله برای لباس بسیجی و یادگار جنگ، تنها چیزی که رزمنده می‌توانست موقع به شهادت رسیدن به همرزمش ببخشد که نشان بی‌نشانی‌ها بود.
در طول دوران دفاع مقدس در میان رزمندگان اسلام، آداب و فرهنگ‌های خاصی وجود داشت که توانست آنها را در شرایط سخت؛ با روحیه بالا در بهترین شرایط نگه دارد. یکی از این آداب‌ها مربوط به استفاده از چفیه در میان رزمندگان است.
«چفیه» که به آن «چپی» هم می‌گفتند؛ دستمالی است به طول و عرض تقریبی یک متر، جنس آن نخی است و قدرت جذب رطوبت آن زیاد، چفیه در جبهه هم حوله حمام بود و هم سفره نان.
درکارهای سنگین مثل شال به کمر می‌بستند و موقع گرد و غبار خصوصاً در مناطق رملی و وزیدن بادهای تند به سر و صورت می‌پیچیدند. به عنوان بقچه و ساک دستی وسایل را در آن می‌گذاشتند و به حمام می‌رفتند.
وقتی از آسمان آتش می‌بارید و هوا فوق‌العاده گرم بود، آن را خیس می‌کردند و جلوی صورت در خلاف جهت باد می‌گرفتند که با وزیدن نسیمی مانند کولر هوا را دلپذیر و مطبوع می‌نمود، منتهی با شدت گرما خیلی زود خشک می‌شد؛ وقتی آن را خیس می‌کردند و باد می‌دادند و به صورت فرد گرما‌‌زده می‌انداختند و در هوای 50 درجه او را از مرگ حتمی نجات می‌داد.
«چفیه» در اوقات فراغت در کنار رودخانه‌ها، سدها، هورها، و کانال‌ها تور ماهیگیری بود، هر وقت بچه‌ها از عملیات برمی‌گشتند و تدارکات گردان می‌خواست به آنها شربت بدهد نو و تمیز آن صافی شربت بود. در منطقه حین عملیات برای بستن زخم مجروحان بهترین و در دسترس‌ترین باند و شریان‌بند بود و موقع تک‌های شیمیایی با نبودن ماسک ضدگاز، بهترین وسیله چفیه خیس بود.
چفیه را به هنگام نماز به کمر می‌بستند یا دور گردن می‌انداختند و بعضی مانند عمامه به سر می‌پیچیدند و یا آن را به عنوان سجاده پهن می‌کردند و روی آن به نماز می‌ایستادند. چفیه سربند پیک‌های موتورسوار گردان بود؛ خصوصاً در هوای سرد. برای جلوگیری از سینوزیت.
چفیه وسیله‌ای مناسب بود برای عزا و مصیبت اهل بیت عصمت و طهارت (ع)، مشخص‌ترین وسیله برای لباس بسیجی و یادگار جنگ، تنها چیزی که رزمنده می‌توانست موقع به شهادت رسیدن به همرزمش ببخشد که نشان بی‌نشانی‌ها بود. چفیه بهترین وسیله بود که وقتی در حجله شهید و تابلوی مزار او قرار می‌گیرد به تنهایی استغاثه و شهادت‌ها را با خود دارد.
برگرفته از فرهنگ جبهه
