آقای تجبر پیرامون حافظ و اینکه چرا ما ایرانیان برای تفال به دیوانه حافظ رجوع میکنیم؟
ساختار غزل حافظ به دلیل ویژگیهایی که دارد این امکان را به ما میدهد که با دیوان حافظ فال بگیریم، بخش دیگر اعتقاد به رازآمیزی و اعتقاد به زبان غیب بودن حافظ است، در باور فرهنگی ما و در نگاه ما به حافظ، او جلوهای قدسی و آسمانی دارد که سبب میشود در نخستین مرحله خواننده شعر حافظ با این باور به سراغ حافظ رود که او به عالم غیب وصل است.
دیگری ساختار غزل حافظ است، در این ساختار استقلال تک تک ابیات در عین وحدت ناپیدایی است که شعر حافظ دارد، ضمن اینکه غزل حافظ نه از لحاظ موضوع بلکه درونمایه نهانی به هم مرتبط است، از جهتی هم تکتک بیتهای حافظ هم از استقلال خاص خود برخوردار است، یعنی در یک بیت حافظ از دوری و فراغ شکایت دارد و در بیت دیگری آرزو میبرد که بجای دیگری خواهد رفت و انسانی دیگر خواهد شد، یعنی مجموعه احساسات برتر انسانی در اکثر غزلهای حافظ جمع است، امید به آینده بهتر امید برای بودن در کنار عزیزان، آرزوی تغییر و تحول گرایش به معنویات و همچنین امور جاری زندگی از دیگر موارد ابیات اوست.
هنر حافظ در این است که تمام این احساسات برجسته و اهم گرایشهای ذهنی انسان را توانسته در غزل خود گرد آورد، بنابراین وقتی هر جویندهای به غزل حافظ رجوع میکند تهیدست از غزل حافظ باز نمیگردد، بلکه گوشهای از خواسته خود و آرزوی دلش را مییابد و با آن آرام میشود.