*علّت عشق اولیای الهی به جنّت
از کجا معلوم میشود شرّ و خیر در پیش روی انسان است؟ فرمودند: «وَ لَنْ تَرَى الْخَیرَ وَ الشَّرَّ إِلَّا بَعْدَ الْآخِرَةِ» تمام این شرّ و خیر در آخرت معلوم و محسوس میشود. کلّ خیر جایگاهش بهشت است و کل شرّ جایگاهش جهنّم.
سلطانالعارفین، آیتالله ملّافتحعلی سلطانآبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف بالله، جمله بسیار عالی و زیبایی را تبیین فرمودند. ایشان فرمودند: اولیاء الهی از این جهت به بهشت علاقهمند هستند و از جهنّم بیزارند که میدانند بهشت جایگاه خوبیهاست. آن که عشق و علاقهاش خوبی است، فردای قیامت هم دوست دارد با خوبان عالم باشد و از آنجا که جایگاه خوبان عالم در بهشت است، «لِأَنَّ اللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ جَعَلَ الْخَیرَ کُلَّهُ فِی الْجَنَّةِ وَ الشَّرَّ کُلَّهُ فِی النَّارِ» جنّت را نه به خاطر جنّت بلکه چون جنّت جایگاه همه خوبیهاست، به آن علاقه دارند.
توجّه! توجّه! اولیاء خدا اینگونهاند. اگر در دعاها هم بیان میکنند: «و ادخلنا فی الجنة»، خدایا! ما را در بهشت داخل کن، به خاطر این است که آنجا جایگاه خیر است و آن که یک عمر در خوبیها به سر برده، طبیعی است نهایتش هم در خوبیهاست. جایگاه تمام خوبیها در بهشت است «لِأَنَّ اللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ جَعَلَ الْخَیرَ کُلَّهُ فِی الْجَنَّةِ». پس علقه اولیاء عالم به بهشت به واسطه این نیست که در بهشت انهار، میوههای چنین و چنان، طعام، حور و ... است که آنها برای اولیاء اصلاً مسئلهای نیست.