تقوای مضاعف، خودساختن و خوب ماندن، معنویت، پیشرفت و آرامش را می‌توان به عنوان 4 گام برای پیشرفت معنوی فرد و جامعه برشمرد
خداوند در سوره مبارکه مائده فرموده است: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ عَلَیْکُمْ أَنفُسَکُمْ لاَ یَضُرُّکُم مَّنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیْتُمْ» آی مومنین! خودتان را بشناسید؛ خودتان را بیابید؛ خودتان را بسازید و از خودتان مراقبت کنید؛ 4 دستور از این جمله به دست می‌آید؛ 4 پیام را این جمله نورانی در بر دارد؛ یکی خودشناسی، دوم خودیابی، سوم خودسازی و چهارم خودپایی و مراقبت از دستاوردهای تقوا است.
اگر افراد در جامعه بر ارزش و بر کرامت خودشان بصیرت پیدا کنند و بدانند که چه کرامتی دارند و چه ارزشی می‌توانند داشته باشند، باید گوهری را که در چاه وجودشان هست، بیرون آورده، آن را بسازند و از آن بهره‌برداری کنند.
«لَقَدْ خَلَقْنَا الإنْسانَ فی أحْسَنِ تَقْویم ثُمَّ رَدَدْناهُ أسْفَلَ سافِلینَ» ما یوسف ارزش شما و یوسف ملکوتی شما را در أسفل سافلین بردیم و شما را مأمور کردیم که آن را از چاه بیرون بیاورید؛ نفس شما چاه أسفل سافلین است؛ امیال و غرائز و شهوات و جاه‌طلبی چاه‌های زندگی شماست؛ باید یوسف ایمان و کرامت انسانی‌تان و ارزش‌های عرشی خود را از این چاه‌ها بیرون بکشید.
باید خودتان را بسازید و اخلاقی شوید؛ آفت‌ها و آسیب‌ها را بازشناسی کنید و اینها را از محیط وجودتان دور کنید؛ ارزش‌های عرشی را پیدا کنید؛ وقتی دیو را بیرون کردید، فرشته فضائل اخلاقی در وجود شما مستقر می‌شود؛ اگر یوسف را در وجودتان حاکم کردید، حال باید مراقبت کنید که حاکمیت آن از دستتان نرود و دشمن، این حاکم خوب را از شما نگیرد؛ این دستورِ خودپایی است.
*تقوای مضاعف
خواندن سوره مبارکه حشر برکات زیادی دارد؛ هم توصیه شده که در مقابله با دشمن به عنوان حرز از آن استفاده کنید و هم در زدودن ظلمات درونی و رفع حجاب‌های بین ما و پیغمبر صلوات‌الله‌علیه‌وآله و بین ما و امام زمان علیه‌السلام مفید است.
امام صادق علیه‌السلام در کتاب شریف اصول کافی بر خواندن مُصفِّحات خَمس تأکید می‌کنند که یکی از آنها سوره حشر است و هر شب خوانده می‌شود؛ حضرت صادق علیه‌السلام می‌فرماید: کسانی که این سوره را هر شب می‌خوانند، هم پیغمبر را می‌بینند و هم به امام زمان‌شان می‌رسند؛ یعنی این سوره رفع حجاب می‌کند و انسان می‌تواند فاصله‌هایی را طی کند تا وجود نازنین پیغمبر (ص) و امام زمان (عج) را شهود کند و از محضرشان فیض بگیرد.
در سوره مبارکه حشر آمده است: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ لْتَنْظُرْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِما تَعْمَلُونَ» دو بار در یک آیه به تقوا توصیه می‌کند؛ بزرگان ما گفته‌اند که تقوای اولی «دستور محاسبه و خودسازی» است.
یعنی خدای متعال دستور می‌دهد که خودتان را از آسیب‌ها محافظت و صیانت کنید؛ نفس شما خطرناک است؛ آتش کوره جهنم است، خودتان را از این کوره بیرون بکشید؛ اتّقُوا اللهَ؛ خودتان را بسازید؛ سپری جلو امیالتان قرار دهید و نگذارید امیال نفسانی شما را به صورت حیوان دربیاورد و ضایع‌تان کند.
از سوی دیگر اگر تقوای الهی داشتید، آینده‌نگر می‌شوید؛ امروزِ شما فردایی دارد؛ دنیای شما آخرت دارد؛ حیات شما مرگ به دنبال دارد؛ هر کسی نگاهی به آینده خودش کند و ببیند که چه برای خودش ذخیره می‌کند؛ بلافاصله می‌فرماید: «و اتّقوا الله»؛ این «و اتّقوا الله» دوم را می‌گویند «دستور مراقبه و خودپایی» است.
خیلی‌ها آدم خوبی شدند، ولی نتوانستند خوب بمانند؛ خیلی از جبهه رفته‌های ما و برخی از یاران امام ما نتوانستند در خط امام باقی بمانند، چون اهل مراقبه نبودند؛ رسیدند، ولی نماندند؛ سیر قهقرایی داشتند و سقوط کردند؛ راهشان عوض شد و نتوانستند آن خط را تا آخر ادامه دهند.
*خودساختن و خوب ماندن
در این آیه کریمه بر این نکته تکیه شده است که خوب‌شدن ملاک نیست؛ خوب‌ماندن ملاک است؛ باید بتوانیم با مراقبه خودمان را نگه داریم؛ برای همین می‌گویند «شاهنامه آخرش خوش است» باید دید عاقبت به‌خیری نصیب چه کسی می‌شود؛ خیلی‌ها در این خط آمدند، اما نماندند.
«زبیر» سالیان متمادی اهل جبهه بود؛ او حتی بعد از رسول‌الله (ص) تسلیم سقیفه نشد؛ کنار علی ایستاد و از حریم فاطمة‌الزهرا سلام‌الله‌علیها دفاع کرد؛ جانانه و غیرتمندانه دفاع کرد؛ شمشیر زبیر شکسته شد و در خانه امیرالمۆمنین علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) کتک خورد، اما چون اهل مراقبه نبود، این سرمایه را به آتش کشید و به جهنم افتاد؛ مقابل ولایت شمشیر کشید و به مقابله با خط پیغمبر کشیده شد.
ما هم باید بترسیم؛ این خطر برای همه ما هست؛ باید کوشش کنیم خوب شویم و اگر خوب شدیم، کوشش کنیم خوب بمانیم؛ معنویت هم خود انسان را نجات می‌دهد و هم جامعه را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ هرچه معنویت نیرومندتر بشود، در ساختن جامعه هم بیشتر اثر می‌گذارد.
*معنویت، پیشرفت و آرامش
معنویت نه فقط برای آخرت ما مفید خواهد بود، برای دنیای ما هم مفید است؛ زیرا جامعه هرقدر هم که به ظاهر پیش برود، دلش آرامش ندارد؛ در جوامع پیشرفته و صنعتی آمار افراد مبتلای به امراض روحی و روانی بیشتر از جوامع عقب‌مانده و جهان سومی است.
بیشترین دسته از این امراض در کشورهایی است که از نظر قالبی پیشرفت کرده‌اند؛ چون روح و معنا ندارند، افسردگی و اضطراب و تشویش بیداد می‌کند و ترس از آینده واقعاً محشر است، اما جوامعی که معنویت دارند و خود را به اخلاق اسلامی متخلق کرده‌اند؛ «الَّذِینَ آمَنُواْ وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکرِ اللّهِ أَلاَ بِذِکرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»
* از اشتهای جهنم به دور باشیم
گاهی درآمد و رفاه با برکت همراه نیست؛ یعنی نیازهای بشر را کفایت نمی‌کند؛ مثل اشتهای جهنم است! هرچه به جهنم گنهکار بریزند، باز هم اشتهای سیری‌ناپذیری دارد و می‌گوید: «هَل مِنْ مَزیدٍ»!؟ دنیا و دنیاطلبی سیری ندارد و عطش آن همیشه جانگداز است.
چون قناعت نیست، هرچه هم که گیر نفس بیاید، همیشه انسان احساس کمبود می‌کند و در رقابت با دیگران احساس ذلت دارد؛ دست و پا می‌زند اما به جایی هم نمی‌رسد.
در روایات است که دنیا مثل آب شور است؛ تشنه با آب شور سیراب که نمی‌شود هیچ، هرچه می‌خورد شکمش پر می‌شود، اما خبری از سیرابی نیست و تشنه‌تر می‌شود.
امروز دنیا همین‌گونه است؛ با وضعی که دنیاطلب‌ها پیش آورده‌اند، همه امکانات رفاهی را دارند ولی سیرابی در آن نیست؛ اما آن کسی که خدا دارد، از همان اول به مقصد رسیده است؛ «أَلاَ بِذِکرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ».
