بر گرفته از http://www.ghadir.com/fa/khotbeh/ayatRevayat.html
برترین نعمت معنوى
در سراسر جهان هستى همه نعمتهاى مادى و معنوى از سوى خداى سبحان است: »و ما بكم من نعمة فمن اللّه«؛ نعمتهایى كه1 انسانهاى عادى هرگز توان شمارش آن را ندارند: »و إن تعدّوا نعمة اللّه لا تحصوها«2. خداى سبحان در قرآن كریم گاهى از نعمتهاى مادى و روزیهاى ظاهرى، مانند آسمان، زمین، آفتاب و ماه یاد مىكند و گاهى از نعمتهاى معنوى و باطنى؛ چنانكه به عیساى مسیح مىفرماید: إذ قال الله یا عیسى ابن مریم اذكر نعمتى علیك و على والدتك إذ أیّدتك بروح القدس تكلّم الناس فى المهد و كهلاً و إذ علّمتك الكتاب و الحكمة و التوریة و الإنجیل و إذ تخلق من الطّین كهیئة الطّیر بإذنى فتنفخ فیها فتكون طیراً بإذنى و تبرئ الأكمه و الابرص بإذنى و إذ تخرج الموتى باذنى.3 به یاد نعمتهایى باش كه به تو و مادرت مریم دادم، آنگاه كه تو را به روح القدس تأیید كردم كه در گهواره و نیز در میانسالى با مردم سخن گفتى و آنگاه كه تو را كتاب و حكمت و تورات و انجیل آموختم و آنگاه كه به اذن من از گلف به شكل پرنده مىساختى، پس در آن مىدمیدى و به اذن من پرندهاى مىشد و كور مادرزاد و پیس را به اذن من شفا مىدادى و آنگاه كه مردگان را به اذن من [زنده از قبر] بیرون مىآوردى. درباره بنى اسرائیل نیز نعمتهایى محدود را یادآورى كرده، مىفرماید: یا بنى اسرائیل اذكروا نعمتى التى أنعمت علیكم.4 اى بنىاسرائیل، به یاد نعمتهایى باشید كه به شما ارزانى داشتم. نعمتهاى معنوى مراتب و درجاتى دارد و در میان آنها برترین نعمت، رسالت و امامت است. از این رو در قرآن كریم از هر دو نعمت به »منت« (نعمت سنگین و توان فرسایى كه حمل و هضم آن دشوار باشد، نه منت زبانى) تعبیر مىكند، درباره رسالت و بعثت پیامبران مىفرماید: لقد منّ اللّه على المؤمنین إذ بعث فیهم رسولاً من أنفسهم.5 و درباره امامت نیز مىفرماید: و نرید أن نمنّ على الّذین استضعفوا فى الأرض و نجعلهم ائمّة و نجعلهم الوارثین6. زیرا پیامبر و امام تأمین كنندگان سعادت ابدى انسان هستند. فرشتگان با همه قداست و شرافتى كه دارند، تنها مىتوانند واسطه فیض باشند، ولى نمىتوانند هدایت و رهبرى مستقیم جامعه بشرى را بر عهده بگیرند. موجود كامل و جامعى كه مىتواند فیض الهى را معصومانه از خدا دریافت كند و معصومانه به جوامع بشرى ابلاغ كند و خود نیز معصومانه به آن عمل كند، انسان كامل، مانند پیامبر و امام است. از این رو خداى سبحان در قرآن كریم بر نبوت و امامت كه جامع آن دو »ولایت« است تكیه كرد و آن را مورد امتنان قرار داد، در حالى كه درباره آفرینش آسمانها و زمین و بهشت و قیامت به منت یاد نكرد؛ زیرا آسمانهإ؛ و زمین گر چه بزرگ است، لیكن در برابر نعمت سنگین و توانفرساى7 رسالت و امامت كوچك است.