تبیان، دستیار زندگی

بافت عبا و جاجیم در نائین قدمت چند ساله دارد و در گذشته های نه چندان دور، نامی معتبر و شناخته شده بوده است، تا جایی که عباهای نائین به عتبات عالیات و حوزه های علمیه جهان اسلام صادر می شد. کارگاه های عبا بافی نائین به شیوه منحصر به فرد معماری خود، در دل زمین تراشیده شده اند. امروز، مشکلاتی نظیر واردات نمونه های چینی، کاهش درآمد، مرگ استادکاران قدیمی و بی علاقگی بازماندگان به ادامه این شغل، اکثر کارگاه ها را به تعطیلی کشانده است.

توی این نور و امکانات عجب هنری دارند:|

جالب و قشنگ بود.
از خود عبا ها چند تا عکس بیشتر می ذاشتین...

عکس آخری رو توجه کنید.. همچین سبک معماری ای بنده جایی ندیده بودم...هم زیباست و هم از لحاظ گرمایش و سرمایش بنظرم قابلیتهایی داشته باشه... دانشجوهای معماری نظر بدن....

سلام
من دانشجوی معمار نیستم!ولی با نظر شما موافقم واقعا سبک معماری زیبایی دارند..

واقعا چه شغل سختیه باید خدا قوت بهشون گفت.

درسته
بنظر می رسه ضمن اینکه این کارگاهها از نظر ساختمانی جوری قرار گرفته ن که در معرض باد و سرمای هوا نباشن (دنج باشن یا بقولی "پناه " باشن) ، از لحاظ نور دهی هم با هدف ساخته شده ن.  توی عکسهای بالاتر اگر دقت کنین با اینکه اتاق در دل زمین قرار داره ولی نور دهی مناسبی روی دستگاه بافندگی وجود داره.
یه نکته دیگه که الآن متوجه شدم اینه که جهت دستگاه ها رو طوری قرار داده ن که نور از سمت چپ بافنده بر روی تار و پود و دستگاه بافندگی می افتد. همون چیزی که توی مدرسه برای خوندن  ونوشتن بهمون می گفتن!!!


از اون عکسی که پیرمرد بیرون از در ورودی کارگاه نشسته و احتمالا آفتاب گرفته رو اگه دقت کنید به جهات جغرافیایی پی خواهید برد. از اونجائیکه شهر نائین (کلا اصفهان و یزد) در نیمکره شمالی قرار داره بنظر می رسه جهت کارگاهها شمالی است .یعنی اگر از داخل کارخانه به بیرون نگاه کنی رو به جنوب ایستاده ای. این یعنی اینکه در هنگاه صبح تا ظهر آفتاب مستقیم به کارگاه می تابد و گرمای شب را از بین می برد و از ظهر به بعد که هوا گرم می شود جهت آفتاب طوری می شود که تابش مستقیم ندارد .البته مطمئن نیستم . این نظر منه....

عبا بافی

از صنایع رایج و معتبر نائین عبا بافی است. عبا بافان، محصول خود را از کرک و پشم شتر در رنگ‌های زرد، مشکی، سرخ و خرمایی می‌بافند. مهم‌ترین مرکز عبابافان نائین در محمدیه قرار دارد. کارگاه‌های این عبابافان و نیز نحوه کار آن‌ها یکی از جاذبه‌های تماشایی این منطقه محسوب می‌شود. این کارگاههای عبابافی در بین بومیان منطقه با نام سرداب شناخته می شود که اخیرا تعدادی از آنها توسط میراث فرهنگی احیا شده اند و بعضی از آنها محل نمایشگاههای فصلی و دائمی صنایع دستی می باشند. در این نمایشگاهها تنوع قالی های دستباف در ابعاد کوچک و رنگها و نقش های مختلف محسور کننده است. علاوه بر آن در این سرداب ها میتوانید از نزدیک شاهد هنرنمایی استادان عبابافی و گلیم بافی باشید که با روی خوش پذیرای میهمانان خواهند بود.

در گذشته مردم آن را بر روی دوش خود می‌انداختند و در فواصلی از سال که سوز سرما زندگی را سخت می‌کرد، با کشیدن عبا بر سر و پیچیدن آن به دور خود، مدتی را در گرمای مبحوس شده در زیر عبا می‌گذرانیدند. اگر از اعیان بودند، جنس عبا از کرک شتر و به بهترین شکل بافته می‌شد و اگر از طبقه پایین جامعه بودند ، جنس عبا از پشم گوسفند یا موی بز و احتمالا زمانی که به دلیل استفاده طولانی مدت پاره شده بود، چندین بار وصله زده می‌شد. محصولات بافته شده در این تولیدی‌ها حتی در دورانی به کشورهای مجاور نیز صادر می‌گردیده است.

دستگاه‌های عبا بافی از جنس چوب و نی می‌باشد و شامل اجزایی مانند نوردهای در عقب و جلو دستگاه دفتین و شانه در وسط و دو پدال برای باز کردن بین تارها و... می‌باشد. تکنیک‌های به کار رفته در ساخت این دستگاه‌ها بسیار پیچیده و سنجیده است.

کارگاه‌های عبا بافی به صورت کنده در دل زمین ساخته شده‌اند که اگر به محمدیه رفته باشید ، این کارگاه‌ها را در کنار قلعه زیبا و بسیار قدیمی که بر روی تپه‌ای مشرف بر شهر است می‌بینید. البته در حال حاضر بیشتر این کارگاه‌ها به صورت متروک در آمده‌اند، اما در گذشته عبا بافی از جمله مشاغل برای تامین معاش به حساب می‌آمده‌اند و صد البته اینکه به عنوان یک شغل و نه یک هنر به آن پرداخته می‌شده است؛ همچون بسیار صنایع دستی دیگر.

هر چند تنها چند کارگاه عبابافی که تعداد آن‌ها شاید به 5 عدد می‌رسد و در آن‌ها چند فرد سالخورده مشغول به کار هستند دایر است، اما با کوشش سازمان میراث فرهنگی و همت خود بافندگان تلاش شده است که با ایجاد تنوع در محصولات تولیدی در این کارگاه‌ها، جذب توریست و غیره ، از انزوال و نابودی این هنر بسیار کهن جلوگیری شود.