تبیان، دستیار زندگی

با آغاز ماه ذی‌الحجه، بار دیگر حج ناتمام امام حسین علیه‌السلام و شهادت غریبانه فرستاده‌اش به کوفه در ذهن‌ها تداعی می‌شود.

چه بگویم ز عطر گیسویت/ چه نویسم ز خوبی رویت

گر به زلفش نمی‌رسد دستم/ همه جا من به یاد او هستیم

از همان کودکی گرفتارم/ عاشقم، عاشق رخ یارم

مسلمم، مسلم غریبم من/ کشته خنجر حبیبم من

نوبهارم غروب پاییز است/ قصه غصه من غم‌انگیز است

خون بنوشم به جای آب، حسین/ تا سلامم رسد جواب، حسین

کوفیان را دگر وفایی نیست/ عهد آنان بجز ریایی نیست

با لب پاره بر سر دارم/ بی‌سر از بام غم نگون‌سارم

اولین عاشق قتیلم من/ پور رزمنده عقیلم من

هر که در راه من قدم برداشت/ بر سر بام حق علم افراشت

راه من راه عشق و ایمان است/ برگی از دفتر شهیدان است

چشم «عنقا» گُهر فشان گردید/ در ره دوست بی‌نشان گردید
«عباس عنقا»

سلام
با عرض تسلیت سالروز شهادت سفیرامام حسین(ع).دلسروده زیر تقدیم می شود:

مسلم آن بر عقیل نور دو عین
آن فرستاده وحبیب حسین(ع

وارد کوفه گشت با اکرام
در پی اش شد روان هزاران گام

لیک وقت غروب تنهاشد
بر رخش گرد غم هویدا شد

غم ارسال نامه اش به حسین(ع
که بیا کوفه ای ضیاء دو عین

کوبه کو دشمنان به دنبالش
با دو طفلش عجب بود حالش

عاقبت انتهای کوچه ی تنگ
شد اسیر عدو به صد نیرنگ

بام دارالاماره از پیکر
سر او شد جدا وعمر آخر

سرنگون شد زبام پیکر او
بود با اشک حرف آخر او

شیعیان را امام کوفه میا
ای شه بامرام کوفه میا