تبیان، دستیار زندگی

گفتگوی حسن قرائیی از سایت همشهری آنلاین با علی فردوسی

او اکنون ساکن اصفهان است و اخیرا مجموعه «دسته‌گل را به آب باید داد» را منتشر کرده است.

از دو جنبه می‌توان به این قضیه نگاه کرد. عده‌ای می‌گویند شعر این قابلیت را دارد که با آن بتوان امرار معاش کرد و عده‌ای آن را یک مقوله مقدس می‌دانند که نباید به این بحث‌ها آلوده شود. من با نظر دوم خیلی موافق نیستم و اعتقاد دارم برای اینکه هنر بتواند خوب رشد کند باید رابطه تنگاتنگی با صنعت و سرمایه داشته باشد و شعر هم به نوع خودش از این مقوله مستثنی نیست.

به‌ نظر من چیزی که پول داخلش نباشد پیشرفت نمی‌کند؛ حالا اینکه ما داریم این پول را درست خرج می‌کنیم یا نه، این بحث دیگری است ولی اگر هنری در آن پول وارد نشود و هنرمندان نتوانند از همان هنر خودشان ارتزاق کنند آن هنر محکوم به شکست خواهد بود.

فکر می‌کنم شعرای کلاسیک ما و آنهایی که از طفولیت با حافظ و سعدی مانوس بوده‌اند بیشتر، ذهنشان به غزل گره خورده و در مورد من هم همینطور است. معمولا بیت‌آفرینی و شاه‌بیت‌آفرینی بیشتر در غزل اتفاق می‌افتد.چهارپاره نسبت به غزل قالب نویی است. با توجه به نو بودن چهارپاره مفاهیم جدی و جدیدی می‌توانیم در قالب چهارپاره بریزیم.

من می‌خواهم بگویم که هر قالبی به نوعی ظرفیت‌های خاص خودش را دارد و قالب چهارپاره را برای مضامین اجتماعی و مضامین سیاسی بیشتر ترجیح می‌دهم.

من معمولا در دو دسته از شعرهایم بیشتر اعتراض کرده‌ام؛ یکی شعرهای دفاع‌مقدسم و دیگری شعرهای مهدوی و انتظار. در این دو مقوله از شعرها، در واقع جایی که می‌شد مخاطب را عامه جامعه قرار دهم، جایی که می‌شد مخاطب را خودم قرار دهم، در اینجا سعی کردم تا می‌شود اعتراض کنم؛ منتها کسی به قول شما شمشیر را از رو می‌کشد که می‌خواهد شمشیر را به ریشه انقلاب بزند. ما خودمان را جدای از این انقلاب تصور نمی‌کنیم و اگر انتقادی هم می‌کنیم قرار است که این انتقاد سازنده باشد و نمی‌خواهیم که از حیطه انصاف خارج شده باشیم؛ می‌خواهیم درست انتقاد کرده باشیم.

واقعا مهمترین نیاز در زمینه ادبیات ، نیاز به تاسیس پایگاه ثبت سروده ها و نوشته هاست.