تبیان، دستیار زندگی

فهمیده ام که هرچیزی که خدا به ما می دهد به آن راضی باشم ، چون متناسب با ظرفیت ماست، زیاده خواه نباشم!

فهمیده ام که شادی و غم همیشه و مطلقا با هم همراه اند. درست مانند دو روی سکه.
پس هر غمی شادی ای رو در پشت خودش پنهان کرده که یه روز رو میشه. و برعکس. تو این دنیا هیچ کدوم مستقل نیستن. پس در حوادث روزگار نه خیلی خوش باید بود و نه اندوهگین.
و اما در مورد حقایق عالم، فکر کنم "شادی" اصالت داشته باشه و غم غیر اصیل باشه..یعنی وقتی کسی به حقیقت نظر میکنه، نهایتا باید سبب خوشحالی او بشه نه اندوه و غم. چون حقیقت، نیک هست و نیک، زیبا و زیبا، دوست داشتنی و لذت بخش، و دوستداشتنی باعث انبساط روح

فهمیده ام که ما انسانها فقط صانع و مخترع و کاشف نیستیم. ما نیز "خالق" هستیم.
انسان خالق است. و آنچه خلق می کند، اعمال اوست. اعمال ما صورت های حقیقی دارند که در عالم معنا تجسم می یابند. پس در عالم آخرت، در واقع ما پا در عالم مخلوق خود می گذاریم! درخت و نهر و همه نعمتهای بهشتی از حور و همه موجودات آنجا، مخلوقاتی هستند که با تصمیمات خود و افعال این دنیا، آنها را به وجود آورده ایم. مثلا محبت کردن به پدر و مادر، در واقع یک انسان زیبا در آن وادی است. یا مثلا هر صدقه، حقیقتش خلق یک درخت است.
اما این به معنی شرک به خالقیت خدا نیست. چون در هر حال ما مطلقا به او وابسته ایم و در نتیجه خلق ما مستقل نخواهد بود. فاعل مستقل تنها اوست.
---------------------------------------------------------
ماهها پیش به این نکته رسیده بودم. یکی از دانش آموخته ها نظرم رو تایید کرد. چند روز پیش هم یکی از اساتید محترم روی این نظر صحه گذاشت.

فهمیده ام که آنچه باعث سقوط پله ای انسان میشه، صرفا انجام کار بد نیست.
وقتی  شخصی از درون خودش و به صورت وجدانی، یک امر رو خلاف می دونه، در صورت ارتکاب اون، سیاهی و سقوط رو به جان خریده، و اگر کاری رو(صرف نظر از اونکه حقیقتا اون عمل درسته یا غلط) از درون خوش کار درست و پسندیده ای بدونه و اون رو انجام بده، براش خیر و برکت و صعود در پی خواهد داشت.

فهمیده ام که: بوسیدن دست پدر و مادر، نعمت بزرگیست که هیچ شبی نباید اونو از دست بدیم.

فهمیده ام که : هنوز خیلی از مردم نمیدونن موقع سجده کردن باید تمام کف دست به زمین بچسبه و از انگشتان پا فقط باید انگشت شصت رو زمین باشه .