این جشن حنابندان، با جشن حنابندان‌هایی که امروز به بهانه‌هایی برگزار می‌شود، خیلی متفاوت است. این دامادها هم دامادهایی که ما همیشه دیدم‌شان، فرق می‌کردند. آنجا رزمنده‌ها پیش از رفتن به جبهه غسل شهادت می‌کردند، لباس‌هایشان بوی عطر شهادت می‌داد، خاک پاک جبهه بر روی صورت‌ها و محاسن‌شان نشسته بود.
در آنجا تازه دامادها، دست‌هایشان را به یاد سرخی خون یاران سیدالشهدا(ع) با حنا سرخ می‌کردند؛ برای آنها عملیات بزمی بود که به دیدار محبوب ختم می‌شد و شهادت همان سرور جاودانگی است؛ به همین دلیل هم شب‌های عملیات، شب حنابندان رزمندگان بود. همان طور که یاران امام حسین (ع) در شب عاشورا با سرخی دستانشان آماده شهادت بودند و صدای خنده و شادی‌شان آسمان کربلا را پر کرده بود.
حنابندان پیش از آغاز عملیات
هر یک از آنها بعد از حنا بستن، به دست دوستان دیگر نگاه می‌کرد. گویی می‌خواست بداند کدام یک گوی سبقت را از دیگری خواهد ربود.
عملیات که آغاز می‌شد، حنای دست خیلی از تازه دامادهای جبهه یا همان سربازهای خمینی (ره) دیگر رنگی نداشت؛ چرا که دست‌هایشان به رنگ سرخ خون‌شان خضاب شده بود.
