تبیان، دستیار زندگی

نگاه کن که غم درون دیده ام
چگونه قطره قطره آب می شود
چگونه سایهء سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می شود
نگاه کن
تمام هستیم خراب می شود
شراره ای مرا به کام می کشد
مرا به اوج می برد
مرا به دام می کشد
نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب می شود
تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاجها، ز ابرها، بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعرها و شورها
به راه پرستاره می کشانی ام
فراتر از ستاره می نشانی ام
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چین برکه های شب شدم
چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه های آسمان
کنون به گوش من دوباره می رسد
صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کن که من کجا رسیده ام
به کهکشان، به بیکران، به جاودان
کنون که آمدیم تا به اوجها
مرا بشوی با شراب موجها
مرا بپیچ در حریر بوسه ات
مرا بخواه در شبان دیرپا
مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره ها جدا مکن
نگاه کن که موم شب براه ما
چگونه قطره قطره آب می شود
صراحی دیدگان من
به لای لای گرم تو
لبالب از شراب خواب می شود
نگاه کن
تو می دمی و آفتاب می شود

فروغ فرخزاد

چه شود به چهره‌ی زرد من نظری برای خدا کنی

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی  

تو شهی و کشور جان تو را تو مهی و جان جهان تو را 

ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی  

زتو گر تفقدو گر ستم، بود آن عنایت و این کرم 

همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی  

همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون 

شکنی پیاله‌ی ما که خون به دل شکسته‌ی ما کنی  

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین  

همه‌ی غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی 

تو که هاتف از برش این زمان، روی از ملامت بیکران  

قدمی نرفته ز کوی وی، نظر از چه سوی قفا کنی  

هاتف اصفهانی

در صدایت مستی بی حد و ممتد ریخته

آیینه با نجابت آن چشم ها گره

آری قسم به طره گیسویتان که بود

از ابتدای آینه تا انتها گره

در لابلای چشم شما پلک می زند

یک جاده تار و پود و صد ردِ پا گره

زنجیر شد نگاه غزل با نگاهتان

این کار، کارِ زلف شما بود یا گره؟!

حالا سکوت پنجره، پائیز و یک قفس

مانده ست روی دست دلم این سه تا گره

ای بغض های خیسِ غزل وا نمی شوید؟

با این ردیفِ تلخِ غم انگیز ، با گره

رفتید و واژه واژه ی شعرم ردیف شد

گیسو گره، نگاه گره، ردِپا گره

الهام عمومی

فروغ فرخزاد 

هر چند ره به ساحل لطفش نبرده ایم

 زیرا چو زاهدان سیه كار خرقه پوش

 نام خدا نبردن از آن به كه زیر لب

نه، استخاره نكن، تازه او‌ل سفر است

و پیش از آنكه بخواهی به مرگ فكر كنی

از اتفاق دلت مثل آنكه با‌خبر است

نه زود می‌رسد، آری، نه می‌كند تأخیر

كه هم دقیقه‌شناس است و هم حسابگر است

بدون مرگ از اینجا نمی‌رویم كه مرگ

برای خانه دنیا د‌رست مثل در است

دری كه روبه‌رویت باز می‌شود ‌آرام

در آن زمان كه هیاهوی عمر پشت‌ سر است

و مرگ را شب‌ها وقت خواب می‌بوییم

كه عطر پاك همان شبدر چهارپر است

و می‌رسد كه گلی را به دست ما بدهد

همیشه مرگ همان گل‌فروش رهگذر است

و بهترین گل خود را به تو تعارف كرد

چرا‌كه دید به دست شما قشنگ‌تر است

و مرگ گوشه‌ای از عكس یادگاری ما

و جای خالی‌‌ تو پیش مادر و پدر است

چقدر با عجله می‌روی، مسافر من!

به این سفر كه برای تو آخرین سفر است

چه بی‌قرار به ساعت نگاه دوخته‌ای

نه، استخاره نكن، چشم مادرت به در است

و مرگ در چمدان تو بر لب جاده

و تو كه با چمدانت، و جاده منتظر است

محمد سعید میرزایی