گرچه پاییزفصل بی برگی ست

لحظه ها مات و گیج وحیرانند

باغ آرام و خسته  و تنهاست

باد ها یکه تاز میدانند  .

زیر گوش در خت ها هرشب

باد ، آواز مرگ می خواند

شاد و سرمست می دهد جولان

دشت  را ملک خویش  می داند.

من بر این باورم که در پاییز

رنگ ها جلوه ی خدا هستند

شاخه ها با تمام عریانی 

بی صدا ، غرق در دعا هستند

خلوت کوچه های بارانی

رازهای نهفته ای دارند

در سکوتی چنین ، درختان هم

حرف های نگفته ای دارند ...

کن تماشا ، ستاره ها ، هرشب

تا سحربی قرار و  بیدارند

در شب شعر برگ ریزان هم

ابرها عاشقانه می بارند.

من براین باورم ، بهاران را

می شود با درخت نجوا کرد

دل به آواز باد و باران داد

زندگی را دوباره معنا کرد

احمد فرجی

محمدرضا شفیعی کدکنی >

 از پشت این دیوار

  بگذار بال خسته ی
مرغان
 بر عرشه ی کشتی فرود آید
 در برگ زیتونی
 که با منقار خونین کبوترهاست
آرامش نزدیک واری را نمی
بینم
آب از کنار کاج ها
تنها
نخواهد رفت
این منطق آب ست
 قانون سرشاری و لبریزی ست
سیلاب
 در بالاترین پرواز
 هر گنبد و گلدسته و
 هر برج و باروی مقدس را
تسخیر کرده از لجن
از لوش آکنده
این آخرین قله ست
بیچاره آن مردی که آن شب
 زیر سقف شب
 با خویشتن می گفت
 من پشت تصویر شقایق ها
 و در پناه روح گندم زار خواهم ماند
 من تاب این آلودگی ها را ندارم
 آه
 بیچاره آن مردی که این می گفت
پیمانه ی لبریز تاریکی
 درین بی گاه
 لبریز تر شده
 آه
 می
بینی
مستان امروزینه
 هشیاران دیروزند
ای دوست
 ای تصویر
ای خاموش
از پشت این دیوار
 در رگبار
آخر بپرس از رهگذاری
 مست یا هشیار
زان ها که می گریند
 زان ها که می خندند
 کامشب
درخیمه ی مجنون دلتنگ کدامین دشت
بر توسنی
دیگر
 برای مرگ شیرین گوارایی
زین و یراق و برگ می بندند ؟
منخواب تاتاران وحشی دیده ام امشب
 در مرزهای خونی مهتاب
 بر بام این سیلاب
خوابم نمی آید
خوابم نمی آید
تو گر تمام شمع های آشنایی را کنی خاموش
 و بر در و دیوار این شهر تماشایی
صد ها
چراغ خواب آویزی
با صد هزاران رنگ
 خوابم نخواهد برد
 وقتی افق با تیرگی ها آشتی می کرد
خون هزاران اطلسی
تبخیر می شد
در غروب روز
 که نام دیوی روی دیوار خیابان را
آلوده تر می کرد
 باران سکوت کاج را می شست
در آخرین دیدارشان
 پیمانه
های روشنی لبریز
شب خویش را
در شط خاموشی رها می کرد
خواب بلند باغ را مرغی
 با چهچهه کوتاه خود تعبیر ها می کرد
آن سیره ی تنها که سر بر نرده ی سرد قفس می زد
آگاه بود آیا که بالش را
در خیمه ی شبگیر کوته کرده بود آن مرد ؟
شاید بهانه می گرفت این سان
شاید
اما چه پروازی
چه آوازی
در برگ زیتونی
 که با منقار خونین کبوترهاست
آرامش نزدیک واری را نمی بینم
بگذار بال خسته ی مرغان
 بر عرشه ی کشتی فرود آید

ای مهربان‌تر از برگ در بوسه‌های باران
بیداری ستاره در چشم جویباران

آیینه‌ی نگاهت پیوند صبح و ساحل
لبخند گاهگاهت صبح ستاره‌باران

باز آ که در هوایت خاموشی جنونم
فریادها برانگیخت از سنگ کوهساران

ای جویبار جاری زین سایه برگ مگریز
کاین‌گونه فرصت از کف دادند بیشماران

گفتی به روزگاری مهری نشسته گفتم
بیرون نمی‌توان کرد حتی به روزگاران *

بیگانگی ز حد رفت ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سرخیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زینگونه یادگاران

این نغمه‌ی محبت بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی است آواز باد و باران

محمد رضا شفیعی کدکنی

پاییز آمد
و من
هنگامِ صبح
با ریزشِ پنجمین برگِ درختِ چنار
متولد شدم

نگار خوانین زاده

ترک  من  ای  برگ  چرا میکنی؟              دست خود از شاخه جدا میکنی

پشت   به   اندوه  وطن  میکنی               میهن  خشکیده  رها  می کنی

در   بغل   باد   خزان   می خزی               چرخ  زنان  رقص سما می کنی

پست و هم آغوش زمین میشوی             زیر  قدم،  قد  تو  دوتا می کنی

در   ره   بیگانه   نگون   میشوی              خون به دل  و  دیده‌ی ما میکنی

احسان رحیمی نسب

تو درخت روشنایی گل
مهر برگ و بارت
تو شمیم آشنایی همه شوق ها نثارت
تو سرود ابر و باران و طراوت بهاران
همه دشت انتظارت
هله ‚ ای
نسیم اشراق کرانه های قدسی
بگشا به روی من پنجره ای ز باغ فردا
 که شنیدم از لب شب
 نفس ستاره ها را
دلم آشیان دریا شد و نغمه ی صبوحم
گل و نگهت ستاره
 همه لحظه هام محراب نیایش محبت
تو بمان که جمله هستی به صفای تو بماند
شب اگر سیاه و خاموش چه غم که صبح ما
را
نفس نسیم به چراغ لاله آذین
 به سحر که می سراید ملکوت دشت ها را
اگر این کبود خاموش سراچه ی شیاطین
تن زهرگین به گلبرگ ستارگانش آراست
و گرم نسیم این شب
 به درنگ نیلگون خواند
به نگاه آهوان
 بر لب چشمه سار سوگند
 که نشنوم حدیثی
 چه
سپیده های رویان
که در آٍتین فرداست
بهل ای شکوه دریا که ز جو کنار ایام
ننهد به باغ ما گام سرود جویباران
چو نگاه روشنت هست چه غم که برگ ها را
به سحرگهان نشویند به روشنان باران
 به ستاره برگ ناهید
نوشتم این غزل را
که برین رواق خاموش
به یادگار ماند
ز زبان سرخ آلاله شنیدم این ترانه
 که اگر جهان بر آب است
 ترنم تو بادا و
 شکوه جاودانه

شفیعی کدکنی