این اختلال سالها به طول میانجامد و سیر بالینی کندی دارد به طوری که بیمار ممکن است چندین دهه از عمر خود را با این بیماری خون (در اصل سطح هموگلوبین خون) سپری کند. به هر حال برای پیشگیری و به حداقل رساندن عوارضی که گفته شد بهتر است هرچه سریعتر سطح غلظت خون به حد عادی رسیده شود. در حال حاضر پزشکان معتقدند که در مردان مبتلا به این بیماری باید کاری کرد که هموگلوبین کمتر از 14 و در زنان کمتر از 12 باشد. بهترین کار برای رسیدن به این هدف، اهدای منظم خون است. این کار به قدری تکرار میشود که بدن فرد دچار فقر آهن شود و به علت کمبود آهن دیگر قادر به ادامه خونرسانی بیش از حد نباشد. پس از رسیدن به این مرحله، اهدای خون هر سه ماه یک بار تکرار میشود.
البته پزشکان در کنار درمان یاد شده از روشهای درمانی دیگری هم سود میبرند. به طور مثال با تجویز داروهایی نظیر آسپرین و غیره احتمال لخته شدن خون را کاهش میدهند. حتی گاهی برای کنترل مناسب بیماری نیاز به استفاده از برخی داروهای شیمی درمانی است. یک متخصص خون مجرب در این زمینه به راحتی میتواند بیماری را کنترل کند و اطلاعات کافی در مورد بیماری به شما ارائه دهد. در گذشته هم از روشهای پزشکی هستهای و درمان با مواد رادیواکتیو (نظیر فسفر رادیواکتیو) برای درمان این بیماری استفاده میشده. اگر چه هم اکنون امکان انجام چنین درمانهایی در کشور ما نیز وجود دارد اما به علت وجود انتخابهای درمانی مناسبتر، کمتر از آن استفاده میشود.