تبیان، دستیار زندگی

تقدیم به همه اونهائی که امسال اولین سال سرباز امام زمان شدنشونه.
ساکم را برداشتم با کمی لوازم شخصی، یک پتو و کمی هم غذا.
پاهایم می لرزید و از یخ زدگی تردید بی اختیار حرکت می کرد . دروغ  نگویم خواستم برگردم اما انگار این اراده و تقدیر دنده عقب نداشت. نه جرات رفتن داشتم و نه دل برگشتن. گهواره دل را به  نیل عشق سپردم تا هر جا که دوست دارد مرا با خود ببرد. بادِ مخالف زرق و برق اطراف نیل، گهواره‌ی دل را سر در گم می کرد و چشمهایم را از اختیار می گرفت.  پلکها را بستم  تا مردمک چشم طوفان زده دنیا نشود.
با حس آرامش عبور از مسیر، چشمانم باز شد و  لبِ تبخال زده  آغاز کرد به نام« بسم الله » و زبان شروع کرد به گفتن: ضرب ضربا ضربوا
وشدم طلبه...
ـــــــــــــــــــــــ
دیدم به خواب خوش که بدستم پیاله بود
تعبیر رفت وکار به دولت حواله بود
چهل سال رنج و غصه کشیدیم و عاقبت
تدبیر ما بدست شراب دو ساله بود
یا علی
منبع

بسم الله
چقدر زیبا...
به نظرم حتی کسانی که نه دوست دارند طلبه بشند و نه خواهند شد ، با خواندن این مطلب به لطافت طلبگی پی خواهند برد :)

بدون زرق و برق دنیا
بدون حاشیه
بدون آلایش...

*************
یاد روزی افتادم که به همراه یکی از نزدیکانمون راهی حوزه علمیه اصفهان شدیم...
 چنین حالاتی رو به صراحت میشد در چهره اش دید...
گاهی پشت سرش رو نگا میکرد
گاهی میگفت چیزی جا نگذاشتیم ؟!؟!
به همراه بقچه ای که شامل یک پتو ، لباسها و لوازم شخصی ، یک عدد عبا ، ساعت مچی و جانماز کامل و ...
وقتی در حجره ی طلبگی خودش قرار گرفت گویی صاحب یک جا و مکان تثبیت شده بود ! سر و سامون گرفته بود ! 
وقتی به نماز جماعتی ملحق شدیم که دید جوانهای بسیاری شبیه خودش به همان سادگی در صفوف نماز هستند و با احترام به همدیگه رفاقت دارند میشد فهمید که آرامش زیادی پیدا کرده
لبخند روی لبهاش مشهود بود و میگفت: خب دیگه کاری ندارم اگر میخواهید برید به سلامت :)

**************

خاطراتش بعد از سالها هنوز از یادم نرفته :)