تبیان، دستیار زندگی

نصرت رحمانی (زاده: ۱۳۰۸ در تهران، مرگ: ۱۳۷۹ در رشت) یکی از شاعران معاصر نوگرای ایران است. دوره آموزشهای دبستانی و دبیرستانی را در همین شهر به پایان رساند و سپس وارد مدرسه پست و تلگراف و تلفن شد سپس به کار در رادیو پرداخت سپس به روزنامه نگاری پرداخت سپس مسوول صفحات شعر مجله زن روز شد.
در دههٔ چهل و پنجاه شمسی، نصرت رحمانی طرفداران زیادی در میان مردم به ویژه جوانان داشت.

هنگامه نشسته بود ، من گفتم
 هنگام رسیده است باید راند
سجاده پلک نازنین بگشای
 باید که نماز آخرین را خواند
 تر کن لب را به بوسه بدرود
 بگشای دو بال بادبان در باد
 ای مویت کمین گه ظلمت
 در نی نی چشم من نگاهی کن
 خون نیست ، سرشک نیست
 گرداب است
 هنگامه رسیده ، فتنه در خواب است
 باید که گذر کنم من گفتم
سجاده زلف را چو افشاندی
 تردید تعمد است قلبم گفت
 از فاصله دو
مرز هیچ وپوچ
از معبر چشمهای هم ، در هم
 لب دوختی و نگاه گرداندی
یعنی که ، سکان به دست تردید است
 ای فاصله دو مرز روح و تن
 ای لحظه جاودانگی ، اسمت
ای قبله شب نشستگان ، چشمت
شب می شکند
سجاده زلف را چو افشاندی
 تردید تعمدیست بر هر پا ی
من می شکفم چو می وزی بر من
ای فاصله دو مرز روح و تن
 جادویی شعر من بمان با من
 بنشین به کنارم ار غمی داری
 بشکن ، بشکن پیاله را ، باری
هنگام گذشته است آه ...
 آری

ما مرد نیستیم که اسبیم
 اسبیم ، چوبین ، میان تهی
انباشته در شکم خود
 انبره مردهای تیغ آخته ای را
 این تیغ بر کفان
 اندیشه های
ماست
 اندیشه های ما
 بگذار تیرگی
در بند بند شهر بپیچید
 ما مرد نیستیم که اسبیم
 اسب شهر تراوای
 مردان تیغ بر کف و کف بر لب
 آرام در نهفت ضمیر ما
 در انتظار نشسته اند
 تا شهر گم شود
 در دودناک شب
 و فاجعه به نطفه نشیند
بگذار تیرگی
 در بند بند شهر بپیچذ
تا این حرامیان
از جان پناهشان به در آیند
 چون سنگ دانه های گلوبند ، بند گسسته
 در شهر شب گرفته بپاشند
 ما مرد نیستیم که اسبیم
چوبین
 ما اسب نیستیم
چون کژدمیم در دم زادن به انتظار
تا
 نوزادهایمان
زهدان به نیش سهمناک شکافند
وین شهر را
 از شش جهت بیالایند
 هر چند
 اندیشه های مان در زاد روز خویش
 لاشه ما را
 باید به طیف شب بسپارند
 باشد که این دیار
 در زیر حکومت کژدمها : اندیشه های ما
ترویج پاسداری فاجعه ها گردد
بگذار
 بگذار
 بگذار
در بند بند شهر بپیچد
هر چند
 هر چند
 هر چند
 ما مرد نیستیم
 ما مرد نیستیم

در پس هر قانون
 اتهامی که به ما بخشودند
حق بی باوری ما بود
 آه
 جرم سنگینی بود
 که صبورانه تحمل کردیم

از غرب تا به شرق
رواز کرد تیر و تا پر به خون نشست
 از آشیانه اش
 از اوج شاخسار
 در واپسین دم هستی
با جوجگان خویش چنین گفت
 من درد بوده ام
عمری میان شعله ی امیدهای دل
 می سوختم
 شگفت که دل سرد بوده ام
 تب کرده ام ز عشق
خون خورده ام ز رنج که از شعر گل کنم
در باغ عطر و رنگ
 گل زرد بوده ام
 از من مپرس که پرسیده ام ز خویش
 این بود زندگی ؟
 با اینکه مهره های کشته این نرد
بوده ام
آری هر آنچه به من گویند
 یا آنچه روزگار به من کرد بوده ام
 اما
 ای کودکان به یاد سپارید
 من مرد بوده ام

هشدار
 نوک پرنده را
 هرگز مبند
 با بالهایش آواز خواهد خواند
 پر و بالش را در هم مشکن
 با آوازش خواهد پرید تا اوج کهکشان
 لبان شاعر
را مبند

از قوافی
چهارپایه ای
 از اوزان
سنگ سمباده ای
با سگک کمربندم تسمه ای خواهم ساخت
بر پشت خواهم کشید چون کوله باری
 فریاد بر می کشم
 آهای ... تو
پلک را بگشای
تا پس کوچه ها بشنوند
 آهای
قندشکن
چاقو
 احساس
 تیز می کنم