تبیان، دستیار زندگی

روی عن الصادق علیه‏السلام قال:

کَمْ مِنْ نِعْمِةِ اللهِ تَعالی عَلی عَبْدِهِ فِى غَیْرِ اَمَلِهِ وَ کَمْ مِنْ مُؤَمِّلٍ اَمَلاً اَلْخِیارُ فِی غَیْرِهِ. (بحارالانوار ج 68 ص 152 – بحارالانوار ج75 ص 243)

از امام صادق «علیه‏السلام» در روایتی منقول است که حضرت فرمودند:

«کَمْ مِنْ نِعْمِةِ اللهِ تَعالی عَلی عَبْدِهِ فِى غَیْرِ اَمَلِهِ»، در ربط با نعم الهیّه، خداوند یک سنخ نعمت‏هایی را بدون اینکه انسان حتّی آرزویش را داشته به او عنایت می‏کند؛ حتّی گاهی به زبان هم جاری می‏کند و می‏گوید: باور نمی‏کردم! خدا است دیگر. حضرت در ادامه می‏فرمایند: «وَ کَمْ مِنْ مُؤَمِّلٍ اَمَلاً»، و در مقابل یک سنخ اموری است که انسان مرتّب آرزو می‏کند که خدا به او بدهد و ذهنش را پرکرده و «اَلْخِیارُ فِی غَیْرِه»، حال اینکه نمی‏داند خیرش در آن نیست و اتّفاقاً در غیر از آن است.

از این روایت شریف می‏فهمیم که آن نعمتی که به درد تو می‏خورد را خدا به تو می‏رساند، چه از او بخواهی، چه نخواهی؛ این را بدان! خیرِ بنده در هرچه باشد خدا به او می‏دهد و از او منع نخواهد کرد، مگر خود بنده رد کند.

از آن‏ طرف چه بسیار افرادی که آرزوهایی می‏کنند که به ضررشان است و خودشان نمی‏فهمند؛ پس بهتر این است که خواسته‏های خود را به خدا واگذار کنند.