تبیان، دستیار زندگی

ماجرای دوم


دوست دیگری تعریف کرد: برای تدفین یکی از آشنایان به بهشت زهرا(س) رفتیم. بیرون غسالخانه تازه تاسیس همهمه زیادی بود، جوری که تا به حال ندیده بودم. از طرفی اصلا خبری از جنازه هم نبود. وارد غسالخانه که شدم پدری را دیدم که علی رغم گرفته شدن از سوی اقوام و آشنایانش به شدت خود را به شیشه‌های غسالخانه می‌کوباند و گریه می‌کرد. داد می‌زد: بلند شو، تو رو خدا بلند شو، من و مامانت چه کنیم بعد تو...؟


روی سنگ غسالخانه پسر بچه چهار ساله‌ای را دیدم که واقعا زیبا بود. بدنش هم آثار هیچ‌گونه بیماری یا کبودی نداشت. واقعا نتوانستم خودم را جای این پدر تصور کنم. نمی‌دانم این ماجرا کجای این دنیای پست تعریف می‌شود اما مطمئنم که این پدر حاضر بود کل زندگی و سلامتی خودش را بدهد تا فرزندش را داشته باشد.


احتمالا این پدر وقتی شب به خانه برمی‌گردد می‌رود کنار قاب عکس خندان پسرش و ... .

ماجرای سوم


یکی از آشنایان دور که به تازگی فوت کرده است وصیت کرده بود تا در قبر مادربزرگش دفن شود. مادربزرگ این بنده خدا حدود 50 سال پیش در قم به خاک سپرده شده بود.


آنگونه که تعریف می‌کنند وقتی خاک‌های قبر را کنار می‌زنند تا قبر را بشکافند با یک اسکلت کامل انسان مواجه می‌شوند که با همان ترتیب استاندارد قرار دارد. موهای حنایی جنازه نیز هنوز پیوندش با جمجمه را از دست نداده و پابرجاست.


وقتی متصدی قبرستان به استخوان ساق پا دست می‌زند تا آن را بردارد تنها یک مشت پودر خاک شده دستش را پر می‌کند. این ماجرا برای بسیاری دیگر از استخوان‌ها هم تکرار می‌شود. برخی از این استخوان‌ها از جمله جمجمه سر که استحکام بیشتری دارند را برداشته و داخل کیسه‌ای می‌گذارند و بالای سر جنازه تازه قرار می‌دهند.


و این ماجرا من را یاد هیچ بودنمان انداخت. از خاکیم و ... .


برگرفته شده از tavallaei.blogfa.ir