پاسخ: در قرآن البته واژه «مکّار» بکار نرفته ولی فعل از مصدر «مَکـر» و دو بار نیز واژه «مـاکـر» در رابطه با خداوند بکار رفته است. «مـاکـر» اسم فاعل از مَـکـر است. مکر یعنی: نقشه ریختن برای نقش بر آب نمودن نقشه کسی. و «مـاکِـر» بمعنی: کسی است که نقشه می ریزد و نقشه را نقش بر آب می کند.
واژه «مـاکـر» یک بار در آیه 30 سوره انفال آمده است و آیه مربوط به حضرت محمد است:« وَإِذْ یَمْكُرُ بِكَ الَّذِینَ كَفَرُوا لِیُثْبِتُوكَ أَوْ یَقْتُلُوكَ أَوْ یُخْرِجُوكَ وَ یَمْكُرُونَ وَ یَمْكُرُ اللَّهُ وَاللَّهُ خَیْرُ الْمَاكِرِینَ : و آنگاه که کافرها برای تو نقشه می ریختند که ترا در حصار قرار بدهند یا بکُشند یا از شهر بیرون کنند. و پیوسته نیز نقشه می ریزند که ترا نقش بر آب کنند و خدا نیز نقشه میریزد که نقشه آنها را نقش بر آب کند و خدا در "نقش بر آب نمودن نقشه" از همه ماهرتر است».
و یکبار نیز در آیه 54 سوره آل عمران آمده است و آیه مربوط به عیسی مسیح است: « وَمَكَرُوا وَمَكَرَ اللَّهُ وَاللَّهُ خَیْرُ الْمَاكِرِینَ: (با صلیب کردن مسیح) می خواستند (پیامبری) وی را نقش بر آب کنند و خدا نیز نقشه آنها را نقش بر آب نمود. خدا در نقش بر آب کردنِِ نقشه از همه ماهرتر است».
مخالفین عیسی مسیح می خواسته اند وی را صلیب کرده و بکشند تا اثبات کنند که وی پیامبر نبوده ، (یعنی از نظر خودشان نقشه پیامبری مسیح را نقش بر آب کنند)، خدا هم پس از اینکه مسیح به صلیب کشیده می شود سریع او را فوت میکند و بطرف خود بالا می برد و نقشه آنها را نقش بر آب می کند. ( فوت حالتی است میان مرگ و زندگی).
