تبیان، دستیار زندگی

در روایات اسلامى فضیلت وثواب بسیارى براى منتظران آن امام منتظر (عجل الله فرجه) بیان شده

است.جعفر بن ابى دلف مى گوید: شنیدم حضرت امام رضا (علیه السلام) مى فرمود: (همانا امام

عد از من پسرم على است، امر او امر من، گفته اش گفته من واطاعتش اطاعت از من است وامام

بعد از او، پسرش حسن است، امر او امر پدرش، وگفته او گفته پدرش واطاعت او اطاعت از پدرش

مى باشد). سپس ساکت شد. عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! امام بعد از حسن (علیه السلام)

کیست؟ پس آن حضرت به شدت گریست، سپس فرمود: (البته بعد از حسن پسرش آن که قائم

به حق ومورد انتظار است، مى باشد).

گفتم: اى فرزند رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) چرا (قائم) نامیده شده است؟ فرمود:

(چون که او به خیزد، پس از آن که یادش مرده باشد وبیشتر معتقدان به امامتش برگشته باشند).

گفتم: چرا (منتظر) نامیده شده است؟ فرمود: (زیرا او را غیبتى است که روزهاى بسیار ومدتى

طولانى دارد، پس مخلصان منتظر خروجش باشند واهل تردید انکارش کنند، وجاهلان یاد او را به

استهزا گیرند، ووقت گذاران در آن دروغگو شوند، وعجله کنندگان در آن هلاک گردند، وتسلیم

شوندگان در آن نجات یابند).(1)

- کسى از امام صادق (علیه السلام) پرسید: چه مى گویید درباره شخصى که داراى ولایت

پیشوایان است وانتظار ظهور حضرت حق را مى کشد ودر این حال از دنیا مى رود؟

امام (علیه السلام) در پاسخ فرمود: (او همانند کسى است که با رهبر این انقلاب در خیمه او

(ستاد ارتش او) بوده باشد - سپس اندکى سکوت کرد - وفرمود: مانند کسى است که با پیامبر

اکرم (صلى الله علیه وآله وسلم) در مبارزاتش همراه بوده است).(2)

3- فیض بن مختار از امام صادق (علیه السلام) روایت کند که فرمود: (هر کس از شما بمیرد، در

حالى که منتظر این امر (ظهور مهدى) باشد، همانند کسى است که با حضرت قائم (علیه السلام)

در خیمه اش بوده باشد). سپس چند لحظه اى درنگ کرده وآنگاه فرمود: (نه، بلکه مانند کسى است

که در خدمت آن حضرت شمشیر بزند). سپس فرمود: (نه به خدا، همچون کسى است که در رکاب

رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) شهید شده باشد).(3)

4- امیر المؤمنین (علیه السلام) فرمود: (منتظر فرج باشید واز رحمت خدا نا امید نشوید، به

درستى که بهترین عمل نزد خداوند عز وجل انتظار فرج است).(4)

(1) کمال الدین وتمام النعمه، شیخ صدوق، ص 378.
(2) اثبات الهداه، شیخ حر عاملى،ج 7، ص 40.
(3) بحار الانوار، علامه مجلسى، ج 52، ص 126.
(4) بحار الانوار، ص 123.