اگر نگاهی به فرهنگ سیاسی معاصر یک دهه ی اخیر ایران داشته باشیم، متوجه می شویم که بسیاری آرمان گرایی را معادلی برای ترجمه واژه لاتین «ایده آلیسم» گرفته اند و در مقابل آن واقع نگری را معادلی برای واژه ی «رئالیسم» فرض کرده اند. اما فارغ از تفاسیر و تعاریف آکادمیک این واژه ها و واگرایی و همگرایی های معنوی آن ها، آنچه که از فحوای کلام بر می آید، ضرورت در نظر گرفتن آرمان ها در تبیین و تحلیل واقعیت هاست. موضوعی که رهبر معظم انقلاب اسلامی این چنین آن را مورد تحلیل قرار داده اند:
«چیزی که در این حرکت سی وسه ساله انسان مشاهده می کند، درسی که انقلاب داد و امام بزرگوار باقی گذاشت، این است که در این حرکت سی وسه ساله، آرمان ها و آرزوهای عظیمی که اسلام آن ها را به ما القا می کند و تعلیم می دهد، از نظر دور نماند؛ در عین حال واقعیت های موجود جامعه و جهان هم مورد توجه قرار گرفت؛ این کمک کرد به اینکه این حرکت بتواند ادامه پیدا کند؛ یعنی ترکیب آرمان خواهی و آرمان گرایی با واقع بینی»