تواضع یکی از خصلت های نیکوست که در آیات و روایات مورد تأکید و ستایش قرار گرفته است. علاوه بر آیاتی که به طور مستقیم در مورد تواضع وارد شده است، تمامی آیاتی که مؤمنین را از تکبر منع کرده اند و متکبران را مورد نکوهش قرار داده اند نیز در واقع به این صفت توصیه می کنند.
تواضع یکی از صفات بندگان شایسته خداست: « وَ عِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا ؛ بندگان واقعى خداى رحمان كسانى اند كه روى زمین با خشوع گام برمى دارند(در معاشرت با مردم فروتنى مى كنند و در برابر خدا خاضعند) و هنگامى كه نادانان با سخنى جاهلانه آنان را خطاب مى كنند، در پاسخ، سخنى مسالمت آمیز بر زبان مى آورند».(2)
مؤمنین، هم نسبت به خداى تعالى تواضع و تذلّل دارند و هم نسبت به مردم چنین اند؛ چون تواضع آنان مصنوعى نیست و به واقع در اعماق دل، افتادگى و تواضع دارند ، ناگزیر نه نسبت به خدا استكبار مى ورزند و نه در زندگى مى خواهند كه بر دیگران استعلا كنند و بدون حق، دیگران را پایین تر از خود بدانند و هرگز براى به دست آوردن عزت موهومى كه در دشمنان خدا مى بینند، در برابر آنان خضوع و اظهار ذلت نمى كنند.
مرحوم نراقى در «معراج السعادة» در تعریف تواضع مى گوید: «تواضع عبارت است از شكست نفسى كه نگذارد آدمى خود را بالاتر از دیگرى ببیند و لازمه آن كردار و گفتار چندى است كه دلالت بر تعظیم دیگران و اكرام ایشان مى كند»