پس از علاقمندی به پزشکی و ادامه تحصیل در این رشته، چه شد که به فکر اختراع افتادی و چطور این دستگاه را ساختی؟
چون به یادگیری سریع روش های درمان علاقمند بودم، پنج سال قبل شروع به یک کار تحقیقاتی در بیمارستان میلاد تهران کردم. اطلاعات مربوط به بیماری ها را با گرفتن عکس بیماران و جمع آوری دیگر اطلاعات لازم شروع کردم و نحوه درمان را در هنگام جراحی و پس از آن ثبت کردم. این کار چهار سال و نیم طول کشید و منجر به گردآوری یک تحقیق گسترده شد که بیماران استخوانی را که با انواع «اکسترنال فیکساتورها» درمان می شدند، مورد بررسی قرار می داد.
شدت علاقمندی من باعث شد که در طول مسیر پژوهش، اقدام به اختراع این وسیله برای جراحی استخوان کردم که به ثبت رسید.
معتقدم که هر کار و فعالیتی اگر با عشق و علاقه همراه باشد حتی با وجود سختی های بسیار، انسان را خیلی خسته نمی کند. پنج سال وقت گذاشتن برای این پژوهش و ساخت دستگاه با همه کمبودها و هزینه های مادی که داشت بدون کمک های جانبی، دوری از خانواده و زندگی دانشجویی در تهران، همه بخشی از سختی های راه من در ساخت این دستگاه بود که همه گذشت.