زن در میان اعراب:
زن در میان اعراب، از حقوق و شخصیتی انسانی برخوردار نبود و همانند کالا به او مینگریستند و بنا بر عادات غلط که ریشه در تقلید از نیاکان جاهلی داشت، برخی از قبایل دختران را زنده به گور دختران می کردند
عرب بدوی به هیچ وجه نیازهای روحی و جسمی زن را درک نمیکرد و به واسطهی جهالت و نادانی، به نقش سازندهی زنان در تربیت و آموزش فرزندان خود توجه نداشت و تنها او را کنیز خود میدانست. اعراب بادیهنشین به سبب ناتوانی زن در پیکارهای قبیلهای و یا احتمال به اسارت در آمدن او، وجودش را موجب خواری میدانستند
با توجه به آیت قران موقعیت زنان در عصر جاهلیت بر ما روشن میگردد. قرآن میفرماید: « و هنگامی که یکی از آنها را به فرزند دختر مژده دهند از شدت غم و اندوه رخسارش سیاه شده، سخت دلتنگ میشود و از این ننگ روی از قوم خود پنهان میدارد و به فکر فرو میرود که ایا آن دختر را با ذلت نگهدارد یا زنده به خاک گور کند. آگاه باشید که آنها بسیار بد میکنند. همچنین در قرآن آمده : « و هنگامی که از دختران زنده به گور شده باز پرسند که به کدامین گناه کشته شدند.» (در توصیف صحنههای قیامت آمده است)
از محدودیتهایی که برخی اعراب در مورد زنان تحمیل میکردند قاعدهی « ظهار» بود. مرد جاهلی انصراف خود را از ادامهی زوجیت به اظهار که شدیدتر از طلاق بود، اعلام میکرد و میگفت : « ظهرک کظهرامی» کنآیه از این که تو به جای مادرم هستی. خداوند میفرماید : ... «آنها سخنی منکر و زشت و باطل میگویند و خداوند بخشنده و آمرزنده است.»
