محمد رضا بهشتی فرزند شهید بهشتی خاطره ای از دوران طلبگی پدرش آیت الله بهشتی تعریف می كند:
«امام حاشیه ای داشتند بر كتاب كفایه كه درس نسبتا سنگین و نیازمند به مطالعه بسیار بود. شهید بهشتی كه از طلاب بسیار درسخوان و باهوش كلاس بودند، تمام حواشی كفایه را قبل از شروع كلاس مورد مطالعه قرار می دادند (علی رغم اینكه، كار بسیار دشواری بود و تقریبا هیچ یك از طلاب این كار ار انجام نمی دادند). لذا تنها شاگرد امام بود كه با او، بر سر حواشی به مباحثه می پرداخت و در حین مباحثات، چند بار اتفاق افتاد كه ناخودآگاه صدای شهید بهشتی و امام بلند می شد و بحث نسبتا تندی بر سر مسائل درسی به وجود می آمد. صدای شهید بهشتی كه به علت جوان بودنش، بلندتر از صدای امام بود و همچنین به علت عدم كنترل خود در مباحثات، احساس می كرد كه نوعی بی احترامی نسبت به امام انجام می دهد، چند روزی به درس امام نرفت. اما امام به این علت كه ایشان نوه مرحوم آیت الله مدرس خاتون آبادی بود و از همه مهمتر، یكی از معدود طلابی بود كه درس استاد را می فهمید و سپس سوالات خوب و بجایی می پرسید، علاقه بسیاری نسبت به ایشان داشت. لذا بدان گمان كه ایشان مریض است و چند روز به درسش نیامده است، جهت جویا شدن احوال او، یكی از شاگردان نزدیكش را به پیش او فرستاد. شهید بهشتی در پاسخ به علت نرفتن به درس امام می گوید كه من، دیگر به كلاس ایشان نمی آیم ؛ زیرا من كنترل خود را در حین مباحثه از دست می دهم و صدای من بلند می شود. و خلاصه اگر چه بعدها به دروس دیگر امام رفت و آنها را ادامه داد؛ این درس امام را دیگر ادامه نداد.»
مركز اسناد انقلاب اسلامی
