قرآن كریم، خودنمایی و خودآرایی زنان در منظر عمومی را «انحراف جنسی» می داند و در آیه 31 سوره مباركه نور، عبارت «ولا یبدین زینتهن» (زنان زیورهای خود را آشكار نسازند) را دو مرتبه تكرار می كند.
مرحوم «فیض كاشانی» در تفسیر این آیه، زینت را به معنای عام زیبایی بدنی، آرایش جسمانی و زیورهای ظاهری می داند و معتقد است كه: خودنمایی چه آشكار ساختن زیبایی های طبیعی باشد و چه به نمایش گذاشتن آراستگی ها و زیورآلات، رفتار ناهنجار جنسی است.
از پیامبر اعظم(ص) نیز روایت شده كه زنان طناز و عشوه گر كه دل و دین مردان هوسران را می ربایند، «دام های شیطان» هستند. با مرور برخی روایات معلوم می شود كه مراد از طنازی و عشوه گری عبارت است از: پوشیدن لباس نازك، گفتار با لحن نازك و تحریك كننده (1) و راه رفتن با عشوه و ناز است، چرا كه موجب تحریك مردان و و به تعبیر روایات «زنای چشم»(2) می شود.
در قرآن كریم بر حفظ نگاه تأكید ویژه ای داشت و در آیات 30 و 31 به صورت جداگانه به زنان و مردان این نكته را گوشزد می كند: به مردان با ایمان بگو دیده فرو نهند و پاكدامنی ورزند كه این برای آنان پاكیزه تر است زیرا خدا به آنچه می كنند آگاه است؛ و به زنان با ایمان بگو دیدگان خود را (از هر نامحرمی) فرو بندند و پاكدامنی ورزند و زیورهای خود را آشكار نگردانند مگر آنچه كه طبعا از آن پیداست.