تبیان، دستیار زندگی

بر گرفته از  http://sport.nipc.net/a3.htm

اغلب مردم بر این باورند که طرح ابداع ویند-سرفینگ (Wind-Surfing) ساخته و پرداخته ذهن دو کالیفرنیایی به نامهای جیم دریک (Jim Drake) دریانورد و هویل شوایتزر (Hoyle Schweitzer) است که دو ورزش قایق رانی و موج سواری را با هم ترکیب کردند.

البته به زعم عده زیادی این ورزش، ورزش عجیب و غیر معمولیی است و حتی گاها" برخی ها آنرا ورزشی دورگه می خوانند! در همان زمان، برت سالیسبوری (Bert Salisbury) از سیاتل واشنگتن با دریک و شوایتزر در سفری به سواحل مالیبو (Malibu)، ملاقاتی کرد. او در این زمینه که ورزشی جدید بنام Wind-surfing اختراع کند بسیار مشتاق، هیجانزده و جدی بود. بدون هیچ تاخیری، این مردان پس از تحقیقات به عمل آمده حقوق انحصاری و امتیاز ویژه این ورزش را ثبت کردند، که اتفاقا" این ورزش خیلی زود به یک ورزش جهانی تبدیل شد.

اینکه نام این ورزش را ویند-سرفینگ بگذارند، پیشنهاد سالیسبوری بود. اگرچه این دریک و شوایتزر بودند که ویند-سرفینگ را به شکل امروزی رشد و نمو دادند، ولی میتوان آن را از خانواده سیل-بوردینگ (Sail-boarding) که مبدع آن نیومن (Newman) و نائومی (Naomi) داربی بودند دانست. پس از مدتی حتی مجلات آمریکایی مقالات مختلفی درباره ویند-سرفینگ نوشتند و پیشینه آن را به زمان نیومن و نائومی نسبت دادند. تلفیق دو ورزش نیومن از سال 1984 شیوه "Free-sail" را پایه گذاری کرد و با بوردهای که داربی از سال 1964 ساخته و به علاقه مندان موج سواری می فروخت ترکیب کرد، و همراه نائومی "Sail-boarding" را به معرض نمایش گذاشت.

اما شاید جالب باشد بدانید که نائومی یک زن بود، کسی که اولین عکس در حال انجام سیل-بوردینگ از او گرفته شد! در 20 اوت 1977 نخستین بازیهای بین المللی سیل-بوردینگ توسط برین و لارنس کارلستروم (Carlstrom) برگزار شد. در همان سال داربی همکاریش را با دریک و شوایتزر آغاز کرد. اما در ویند-سرفینگ آنها کسی را لازم داشتند تا از بادبان مراقبت کند و اجازه ندهد تا بادبان به هر سمت و سویی رود. آنها به دنبال راه حلی می گشتند تا ورزشکار بدون اینکه نگران سکان و بادبان باشد بتواند روی آب مانور دهد. داربی پیش ازاین در اوایل دهه 1960 مدتی تولیدات سیل-بوردز را متوقف کرده بود، چرا که از سوی مردم چندان استقبالی نشد و محصولاتش فروش خوبی نداشت تا زمانیکه با دریک و شوایتزر و ورزش ابداعی شان آشنا شد.

آنها تصمیم گرفتند از بوردهای پلی اتیلن داربی که استحکام خوبی داشت و در همه سطوح مورد استفاده بود، استفاده کنند. البته در آن زمان این بوردها تنها بوردهای موجود بودند. آموزش افراد کم کم افراد متعددی آموزش ویند-سرفینگ را آغاز کردند و در اواخر دهه 70 در اروپا به سرعت این ورزش همه گیر شد.

اروپاییها که بیشتر به سمت بازیهای انفرادی به جای ورزشهای تیمی هجوم می بردند به سرعت جذب خانواده سیل-بوردینگ و مخصوصا" ویند-سرفینگ شدند و حتی کمپانیBIC در فرانسه تولید بوردههای پلاستیک فشرده را به عهده گرفت. به طوریکه پس از مدتی آمریکاییها در صدد بر آمدند تا تولیدات بورد اروپا را خریداری کرده به ایالات متحده بیاورند. کاری که حتی تا امروز ادامه دارد. حضور در رقابتهای المپیک تا اوایل دهه 80 میلادی این ورزش به شکل حیرت آوری توسعه پیدا کرد. سرعت گسترش آن در میان ملتها باعث شگفتی مبدعانش بود تا جایی که آنها را به فکر برگزاری یک تور جهانی با شرکت همه ورزشکاران این رشته بی افتند و در سال 1984 اولین دوره رقابتهای المپیکی ویند-سرفینگ که در لس آنجلس بود برگزار شد.

در میانه دهه 80 مهارت و توانایی ورزشکاران این رشته تا حدی شد که رکورد سرعت ویند-سفرینگ بازها به 36 گره دریایی رسید در حالیکه کسانی که بورد سواری میکردند سرعتی برابر 40 گره دریایی داشتند و این رکورد قابل توجهی محسوب می شد. امروزه این ورزش در میان همه مردم جهان طرفداران بیشماری دارد و یک رشته کاملا شناخته شده است، و مردم در همه رده های سنی از انجام آن لذت می برند.