تبیان، دستیار زندگی

«محمد عیدی مراد» از فرماندهان لشكر 7 ولیعصر (عج) است كه پس از سالها دوری از جنگ، در وبلاگ شخصی اش به نام «یاد همرهان»،‌ شروع به نوشتن خاطرات روزهای تلخ و شیرین دفاع مقدس كرده است و چه سخت است وقتی رزمنده ای در جبهه رو در روی دشمن بجنگد و خانواده اش در اثر بمباران به شهادت برسند.

به گزارش «تابناک»، وی در وبلاگ خود اینگونه می نویسد:

مادرم (فاطمه صدف ساز) در تاریخ 19 /9/ 60 در دزفول در روی پل قدیم شهر، موقعی كه در یك راهپیمایی به طرف «بهشت علی» شركت كرده بود به همراه همسرم (عصمت پور انوری) و زن برادرم (مرضیه بلوایه) از موشكی كه به زیر پل اصابت كرده بود،‌ به جاهای مختلفی از بدنش تركش اصابت كرده بود.

همسرم عصمت و همسر برادرم در جا شهید شده بودند. من و برادرم به فاصله یك روز ازدواج كرده بودیم و موقعی كه همسرانمان شهید شدند، از زمان ازدواج برادرم 67 و از زمان ازدواج من 66 روز گذشته بود.

زمانی كه برای خواستگاری رفته بودم، بعد از اینكه همسرم را دیدم و اعلام آمادگی برای ازدواج با او گرفتم، خانواده ام مخالفت كردند و منهم به جبهه رفتم و آنقدر به مرخصی نیامدم تا به ازدواجمان راضی شدند. بعد از ازدواج اخلاق همسرم چنان بود كه نظرهمه خانواده را به خود جلب كرده بود.

در همان لحظه پرستاری وارد شد و گفت: مادر گریه نكن!

مادرم گفت: این پسر من است و همسرش شهید شده...، این را كه گفت بغضی به گلویم چنگ انداخت، دلم می خواست از اتاق بیرون بروم و گریه كنم، اما نمی شد. اشك دور چشمانم حلقه زده بود و یك قطره از چشم چپم سرازیر شد، در همان حال مادرم می خواست اشكش را پاك كند، منهم از فرصت استفاده كرده و با دستم آن یك قطره اشكم را پاك كردم، ولی آنقدر بغض گلویم را می فشرد كه قادر به گفتن كوچكترین سخنی نبودم، حتی در این حد كه به مادر بگویم: گریه نكن.

سلام
ممنون از مطلب زیبا و تاثیر گذاری که ثبت کردید.
لطفا آدرس وبلاگ ایشان رو هم برامون بذارید تا بیشتر استفاده کنیم.