علایم و نشانه ها
شایع ترین علامت بالینی که ۶۰ درصد بیماران با آن مراجعه می کنند، وجود خون در ادرار است که یا خود بیمار آن را به طور واضح و آشکار در ادرار می بیند و یا اینکه این خون تنها با میکروسکوپ و به وسیله آزمایشگاه قابل شناسایی است. از نشانه های دیگری که می تواند همراه با سرطان کلیه باشد، درد شکم و وجود توده شکمی است که گاهی در لمس آنقدر بزرگ است که کل حفره شکم را پر می کند. اگر بیماری خیلی دیر کشف شود و فرد نسبت به علایم خود بی توجهی کند، ممکن است زمانی به پزشک مراجعه کند که دیگر خیلی دیر شده و تومور سرطانی به اعضای دیگر بدن وی تهاجم کرده باشد و فرد با این علایم نظیر سرفه و تنگی نفس (تهاجم به ریه)، سردرد (صرع و تهاجم به مغز) یا دردهای استخوانی (تهاجم به استخوان ها) به مطب بیاید این است که در واقع وجود این علایم نشانه بیماری پیشرفته و غیرقابل علاج خواهد بود.
یکی از خصوصیات مهم این تومور سرطانی این است که مواد خاصی را از خود تولید و ترشح می کند و موجب می شود که در مریض علایمی ایجاد شود که در ظاهر هیچ ربطی به سرطان وی ندارد. به این علایم در علم پزشکی «نشانگان های پارانئوپلاستیک» می گویند. برخی از این علایم عبارتند از: افزایش غلظت خون، افزایش سطح کلسیم خون، افزایش فشارخون و ایجاد اختلال در کار کبد. البته توجه داشته باشید که وجود علایمی که ذکر آن رفت، به هیچ وجه نشانه پیش آگهی بد بیمار نیست! و در بسیاری از موارد که بیمار سرطان کلیه نیز ندارد، پیدا می شود.
وقتی بیمار مسنی که عوامل خطرساز گفته شده را دارد مانند سیگارکشیدن، چاقی، تماس با موادی چون پنبه نسوز و... با علایمی مانند خون در ادرار و درد پهلوها یا توده شکمی مراجعه می کند و ما به سرطان کلیه مشکوک می شویم، اولین اقداماتی که در جهت ارزیابی علایم وی انجام می دهیم، سونوگرافی و عکس رنگی از کلیه هاست. اگر طی این بررسی ها توده مشکوکی در کلیه ها پیدا کردیم برای اثبات تشخیص خود از سی تی اسکن شکم استفاده می کنیم زیرا این روش، بهترین روش تشخیصی برای سرطان کلیه است و با کمک آن می توان فهمید که آیا سرطان ایجاد شده مربوط به کلیه هاست یا نه و اگر هست به کدام اعضا تهاجم کرده و اندازه تومور به طور دقیق چقدر است؟
پزشک، بسته به نیاز هر بیمار، برنامه درمان را طرح ریزی می نماید. افراد مبتلابه سرطان، اغلب توسط یک گروه متخصص معالجه می شوند که این گروه را یک اورولوژیست، یک سرطان شناس و یک متخصص پرتودرمانی تشکیل می دهند. سرطان کلیه اغلب به وسیله جراحی، پرتودرمانی، زیست درمانی یا هورمون درمانی، معالجه می شود. پزشکان شاید تنها از یک روش یا ترکیبی از روشهای فوق برای درمان استفاده کنند.
آماده شدن برای درمانبسیاری از بیماران دوست دارند تمام آنچه را که می توانند در مورد بیماری خود و شیوه های درمان آن یاد بگیرند تا بدین وسیله نقش فعالی در تصمیم گیریها و مراقبت های پزشکی خود ایفا کنند. وقتی به بیمار گفته شود که مبتلابه سرطان است، شوک روحی و استرس، از واکنشهای طبیعی وی خواهد بود. این حالت ناگوار، شرایط را برای بیمار سخت می کند، به طوری که شاید نتواند هر آنچه را می خواهد از پزشک معالج خود بپرسد. بنابر این اغلب لازم است که بیمار، لیستی از پرسشهای خود تهیه کند.
همچنین وی می تواند به هنگام مشاوره با پزشک، عضوی از افراد خانواده یا دوستان خود را به همراه ببرد تا از آنچه پزشک می گوید یادداشت بردارد. برخی از پرسشهایی که ممکن است بیمار در مورد درمان خود از پزشک بپرسد عبارتند از؛ – چه نوع سرطان کلیه ای دارم؟ سرطان من در چه مرحله ای است؟ روشهای درمانی من چه هستند؟ شما چه پیشنهادی می کنید؟ چرا؟ خطرات و اثرات جانبی ممکن در هر شیوه درمانی چیست؟ شانس موفقیت آمیز بودن درمان چه قدر است؟ درمان چه مدت طول خواهد کشید؟ آیا باید در بیمارستان بستری می شوم؟ آیا درمان بر فعالیتهای روزانه ام تاثیر خواهد گذاشت؟ اگر چنین است برای چه مدت؟ درمان چه قدر هزینه در بر خواهد داشت؟ آیا شیوه درمان مورد نظر درد هم خواهد داشت؟ آیا کمک خواهید کرد؟ در طی درمان چه مراقبتهایی را باید انجام دهم؟ از چه داروهایی برای درمان من استفاده خواهد شد؟
