تبیان، دستیار زندگی

محمدعلی رجایی، متولد 1312 در شهرستان قزوین است که در سال 1360 با رأی اکثریت قاطع ملت ایران به ریاست جمهوری انتخاب شد. عمر ریاست او به یک ماه هم نکشید و در هشتم شهریور ماه 1360 او به همراه یار قدیمى‌اش شهید باهنر در انفجار دفتر نخست وزیرى توسط منافقین کوردل به شهادت رسیدند. شهید رجایی در این دوره کوتاه، بازدیدی از مناطق جنگی داشت که خاطره این بازدید در کتاب «ققنوس فاتح» آمده است.

برادر وزوایی، قدم به قدم، دوشادوش آقای رجایی راه می‌رفت و با یک افتخاری مواضع و سنگرهای فتح‌ شده بعثی‌ها را به وی نشان می‌داد.

نزدیک ظهر، رئیس‌جمهور وارد یکی از سنگرها شد. بچه‌ها که حسابی ذوق‌زده شده بودند، برای پذیرایی از وی یک هندوانه تهیه کردند. آنها هر چه می‌گشتند تا وسیله‌ای برای بریدن هندوانه پیدا کنند، موفق نمی‌شدند، تا اینکه بالاخره بعد از جست‌وجوی فراوان، یک چاقو و چنگال پیدا شد.

(شهید رجایی) پرسید: «پس شما با چی می‌خواهید بخورید؟» بچه‌ها تعارف کردند و گفتند: «شما بفرمائید» آقای رجایی خودمانی گفت: «هر طور که شما بخورید من هم همانطور می‌خورم.» بعد هم دو زانو، مثل بقیه بچه‌ها، روی زمین نشست، چنگال را کنار گذاشت و با گفتن بسم‌الله، از بقیه هم خواست که با او مشغول خوردن شوند.

بچه‌ها از اینکه با چشمان خود می‌دیدند رئیس‌جمهور کشورشان آن‌طور خاکی و خودمانی در کنار آنان، با همان لباس ساده روی زمین نشسته و با آنها هم سفره شده، بسیار خوشحال بودند

به گزارش گروه حماسه و مقاومت فارس (باشگاه توانا)، نگارنده وبلاگ یرزقون در آخرین پست وبلاگش خاطراتی از شهید «محمدعلی رجایی» در گفت‌وگو با خواهرزاده شهید روایت کرده است:  در زمان مسئولیت داشتن شهید رجایی اعم از وزیر، نخست وزیر یا رئیس جمهور حتی یک نفر از خویشاوندان و آشنایان را بر سر هیچ کاری نگذاشت یا به هیچ ارگانی معرفی نکرد؛ حتی برخی از خویشاوندان ایشان هم همان موقع به خاطر نسبیت با وی از محل کار اخراج شدند.

یا حتی خود من در زمان انقلاب حدود یک سال نیم بیکار شدم. این شهید بزرگوار روزی در منزل ما مهمان بود و زمانی بود که مسئولیت کفیل آموزش و پرورش را داشت. رو به من کرد و گفت: «خوب هادی الان چه کاره‌ای؟» من هم با خوشحالی گفتم بیکار شده‌ام. شهید رجایی با یک خنده‌ای گفت: «پس هادی تو هم مثل بیست میلیون دیگه بیکار شدی!» کنایه از این که برای من بین خواهر زاده‌ام با 20 میلیون جمعیت کشور هیچ فرقی ندارد و حسابی روی من باز نکنی.

خواهرزاده شهید رجایی در مورد این گفته شهید که «به نماز نگویید کار دارم بلکه به کار بگویید وقت نماز است» و رعایت آن در زندگی شخصی خود شهید نیز گفت: ایشان به نماز اول وقت بسیار اهمیت می‌داد و این خصلت را از پیش از انقلاب داشتند و جالب اینکه اگر به خاطر معذوریتی مانند جلسه‌ای یا اتفاق مهمی مجبور می‌شدند نماز را به تأخیر بیندازند، به عنوان تنبیه حتماً باید یک روز را روزه می‌گرفتند.

یادم هست دایی، یک روز خانه ما مهمان بود و همزمان با وقت اذان مادرم سفره غذا را پهن کرد. ایشان که نمی‌خواست نماز اول وقتش فوت شود، از طرفی هم دل مادرم را نشکند، گفت: «خواهرجان اگر دوست داری مجبور شوم فردا را روزه بگیرم بگذار من اول غذا را بخورم!» یعنی در واقع نذر کرده بود که هر وقت نماز اول وقت را به دلیلی نتوانست بخواند حتما فردایش یک روز را روزه بگیرد.

ایشان از سخن گفتن پشت سر افراد و نیز تهمت زدن به دیگران بسیار پرهیز می‌کرد تا جایی که حتی یک بار سخنی را نسبت به فردی در مقابل او عنوان کردند. شهید بزرگوار خیلی ناراحت شد و پرسید: «خود شما این مطالب را دیده‌ای؟» آن فرد گفت نه از فلانی شنیدم. رجایی هم با او به در منزل آن فرد رفت و پرسید: «آیا شما با چشم خود این مطلب را دیده‌ای؟» او هم گفت نه از دیگری شنیده‌ام. رجایی باز هم برای شفاف شدن موضوع همان شب با یک ماشین به قزوین رفت و آنجا هم همان پاسخ را شنید و ساعت 4 صبح به در منزل گوینده اصلی مطلب رسید آنهم در یکی از روستاهای اطراف قزوین و با تعجب شنید که منظور گوینده آن مطلبی نبوده که شنونده و نقل کننده آن برداشت کرده است.

از دیگر خصوصیات شهید رجایی این بود که اولین نفری بود که سر سفره غذا می‌نشست و آخرین نفری بود که از سفره کناره می‌گرفت، چه میزبان بود و چه میهمان؛ به این خاطر که نکند کسی به خاطر رودربایستی کمتر غذا بخورد و گرسنه از سر سفره بلند شود.