تبیان، دستیار زندگی

برای خوانندگان مطلب بنویسید
منتقدین باید اساسا محض خاطر خوانندگان ، مطلب بنویسند در غیر این صورت اگر نوشته هایشان برای خشنودی دل هنرمندان باشد کاملا بی ارزش و بی اعتبار است. این بدان مفهوم است که منتقدین وظیفه خشنود ساختن خوانندگان شان را هم ندارند بلکه باید به معنای واقعی در خدمت مخاطبان خود باشند و در این راستا آنها ابتدا باید مخاطب شناسی دقیقی داشته باشند .

نشریات گوناگونی وجود دارند مطمئنا شما وقتی نقد ماهنامه ی فیلم رو می خونید یا هفته نامه ی فیلم و سینما با نقدی که در ضمیمه ی قاب کوچک جام جم یا صفحات سینمایی هفته نامه ی همشهری جوان و یا روزنامه همشهری کاملا متفاوت است ، بعضی از سایتها روزنامه ها مجلات مخاطبان سینمایی دارند ولی برخی دیگر از همه ی علایق و سلایق مخاطب دارند و بیشتر کارشان جنبه عمومی دارد و حتما با توجه به جایی که در آن کار می کنیم باید نوع نقدمان هم متفاوت باشد .

به طور مثال در حال حاضر در تبیان کار شبیه همان روزنامه ها یا مجلات و یا سایتهایی هست که عمومی اند و باید نقد ما طوری نوشته شود که یک فرد عادی رو به دام بیندازد و به طرف سینما یا تلویزیون بکشد . از نظر اندازه هم باید توجه داشته باشیم که محل کارمون نقد چند کلمه ای از ما می خواهد و چه مقدار فضا داریم .
تازه زمانی که اقدام به مخاطب شناسی کردید و متوجه شدید که علاقه مندی ها ، گستره ی توانایی های زبانی و غیره آنها چگونه است ، نوبت به پرسیدن پنج سوال از خودتان می رسد که اگر به دقت به آنها جواب دهید ، روند ارتباطی با مخاطب را تکمیل خواهید کرد :
آیا من به عنوان منتقد قادر بوده ام که مفاهیم ذهنی خود را به طور کامل و گسترده بیان کنم ؟
آیا صادقانه به ارزیابی و نظارت مورد نقد رسیده ام و آیا در این باره تحت تاثیر ترس از تنها ماندن و تکدر خاطر قدرتمندان قرار نگرفته ام ؟
آیا ارزیابی هایم واضح و روشن هستند ؟

آیا توضیحات و اطلاعات کافی در اختیار خوانندگان قرار داده ام تا نسبت به ارزیابی هایم ارزش گذاری کنند ؟
آِیا آنچه را که برای خوانندگتن ویژه و مورد نظرم نوشته ام به اندازه کافی ذهن آنها را درگیر و مشغول کرده است ؟
سلین دیون گفت : «روح و روانم با تو همراه خواهند بود.» این مضمونی است عشقی از فیلم سینمایی تایتانیک . بهتر است که از خوابیدن خودداری کنید تا به تماشای این فیلم بنشینید. گرچه او صدای فوق العاده ای دارد اما ترانه سلین دیون در این فیلم کمی کسالت آور است .
اسمش هیتز

این را به یاد داشته باشید که دفعات اول بیشتر دارید درباره قصه حرف می زنید و نه کارگردانی یا بازیگری و...؛ امیدوار باشید که این قابلتی شما به مرور منجر به فهم بقیه موارد مهم در فیلم هم خواهد شد.

ضمنا این را به یاد داشته باشید که دفعات اول بیشتر دارید درباره قصه حرف می زنید و نه کارگردانی یا بازیگری و...؛ امیدوار باشید که این قابلتی شما به مرور منجر به فهم بقیه موارد مهم در فیلم هم خواهد شد.

1- در هر فیلمی قصه فیلم را پیش خودتان تعریف کنید. وقتی قصه را تعریف می کنید حواستان به این جمع می شود که چه چیزهایی شاخ و برگ اضافه است و بی ربط، یا اینکه چه چیزهایی بی ربط و کم است و به قولی کجای داستان باگ دارد. قصه هایی هستند که تعریف کردن داستانش کار سختی است؛ مثلا در بین خارجی ها فیلمی مثل ممنتو یا بیست و یک گرم، یا کارهای لینچ و در ایرانی ها مثلا پرده آخر یا حتی جدایی نادر از سیمین، تعریف قصه داستان یعنی روایت ماجرایی که شروع، میانه و پایان دارد و می شود سرنوشت آدم ها را در آن پی گرفت. ]

گاهی هم ممکن است به فیلم هایی بر بخورید که داستان ندارند یا ضد قصه اند. درصورتی که مدتی روی فیلم هایی که قصد دارند تمرین کرده باشید، فهم اینکه فیلم قصه ندارد و اینکه این نداشتن قصه تعمدی است و به دنبال هدف یا اداست را متوجه خواهید شد. ولی فعلا با آسان ترها و قصه دارها شروع کنید.

2- شخصیت های اصلی و فرعی فیلم را پیدا کنید و درباره شان حرف بزنید و تحلیلشان کنید. یعنی بگویید ازا ین آدمی که در این فیلم تصویر می شود، چه کارهایی برمی آید و چه کارهایی برنمی آید. به این ترتیب می توانید به این تحلیل برسید که رفتاری که در فلان صحنه از فیلم دیدید، با شخصیت کلی که از او ساخته شده همخوانی داشت یا اینکه از او چنین رفتاری برنمی آمد و منطقی به نظر نمی رسید. اگر جواب منفی است پی علتش باشید.