تبیان، دستیار زندگی

دردسرهای به هم رسیدن در ازدواجهای فامیلی!
من چی گفتم ، تو چی گفتی، چرا گفتی، چرا چپ نگاهم کردی، منظورش چی بود، دلم شکست، کوتاه نمی آیم، از بس پررو شده، چه اداها، حالا حالیش می کنم، به من احترام نگذاشت، تا جوابش را ندهم راحت نمی شوم، جلوی همه خیطش می کنم و... .

همه آنهایی که یکی از نزدیکانشان لباس عروسی و دامادی پوشیده اند با این جملات آشنا هستند. آشنایی ۲ فامیل معمولا با طمانینه و احترام انجام می شود، اما هر چقدر زمان به خانه بخت رفتن نزدیک تر می شود، رابطه ها شکل و شمایل متفاوت تری پیدا می کند و حرف و حدیث ها بیشتر می شود.

در روز اول آشنایی، خانواده دختر و پسر بشدت مراقب رفتارشان هستند تا مبادا اشتباهی بکنند و نظر طرف مقابل را از خود برگردانند. این شدت مراقبت معمولا تا شبی که عروس، بله را می گوید وجود دارد؛ شبی سرنوشت ساز که خیلی از مردم بعد از آن برخی قید و بندهای ادب و احترام را کنار می گذارند.

قدیمی ها می گویند خرشان از پل گذشته اما بهتر است بگوییم خیلی از آدم هایی که رفتاری صادقانه ندارند، ترجیح می دهند تا زمان قانونی شدن ازدواجشان خوددار باشند و خیلی از رفتارهایشان را بروز ندهند و به محض این که خطر جدایی از فرد مورد علاقه شان به کمترین حد رسید، دست به کارهایی بزنند که کسی فکرش را هم نمی کرد.

رسوم من درآوردی

گریزان از سنت، وقتی به نفعمان نیست و پای بند به سنت، وقتی برایمان سود دارد. شاید این بهترین تعبیر از رفتار خیلی از ما باشد؛ آدم هایی که سعی می کنیم خودمان را نه فردی سنتی که آدمی مدرن نشان دهیم اما به وقت ازدواج کردن، سنت ها را با تمام جزئیاتش پیاده می کنیم. البته برخی از این آداب و رسوم ها هم پذیرفتنی است و هم اجرا کردنش شور ازدواج را چند برابر می کند، اما کار وقتی مشکل می شود که رسوم خود ساخته به میدان می آیند و جز ایجاد اختلاف و کدورت کاری نمی کنند.

ما رسم داریم داماد چند کالای بزرگ با بهترین مارک را پشت قباله عروس بیندازد ، رسممان این است که فهرست خرید لوازم چوبی جهیزیه را به داماد بدهیم و او به نشانه عشقش آنها را تقبل کند، همه دختران فامیل ما سه دانگ خانه به نامشان می شود، عروسی همه جوان های خانواده ما در فلان تالار معروف است، ما خانوادگی لباس عروسی دخترمان را از خارج می خریم، ما رسم داریم خانواده عروس نامزدی مفصل بگیرد، کت و شلوار همه مردهای خانواده ما فلان مارک است، عقد کنان و حنابندان باید در تالار باشد، پاتختی هم اگر در تالار باشد بهتر است و...

فهرست سنت های دست و پاگیر ازدواج خیلی بیشتر از این حرف هاست، سنت هایی که اگر کسی از دور تماشاچی آن باشد ازدواج را میدان دادوستدی می بیند که هر کسی می خواهد با به دست آوردن برگ برنده بیشتر، سهم بیشتری از غنایم داشته باشد.

حرف هایی که تمامی ندارد

بیشتر مردها وقتی تصمیم به ازدواج با فرد مورد نظرشان می گیرند به خاطر علاقه یا به خاطر ترس از دست دادن طرف مقابل خیلی از تعهدات را می پذیرند و گاهی تا آنجا پیش می روند که جلوی اصول خانوادگی شان می ایستند و همین ایستادگی، پای حرف و حدیث های آزاردهنده را به زندگی شان باز می کند.

البته برخی اوقات نیز پسرها در این باره نقشی ندارند و این خانواده ها هستند که با کشیدن مو از ماست، حرف می سازند. فقط یک نگاه خالی از محبت، تنها خرید یک کالای مازاد بر آنچه برای عروس های بزرگ تر خریده شده، فقط ادای یک جمله مبهم و خیلی از ریزه کاری های دیگر جرقه های خوبی برای تشکیل خانواده ای جدید در هاله ای از بگو مگوهاست.

خاطرات بدی که در مراحل مختلف ازدواج ایجاد می شوند، خاصیت عجیبی دارند. عمر این خاطرات بسیار بلند است و گاهی به درازای عمر آدم ها می رسد. همه ما در اطراف خود نمونه هایی از این خاطرات داریم که یادآوریشان نه تنها مشکلی را حل نمی کند که فقط به کدورت ها دامن می زند.

هنوز مردان و زنان سپید موی زیادی را می توان سراغ گرفت که وقتی یادشان می آید مثلا برادربزرگ زن در مراسم عقد فلان حرف را زده یا مادر شوهر یا خواهرهای داماد حرفی زده اند و طور خاصی نگاهش کرده اند، چطور کینه آنها را به دل گرفته اند و منتظر فرصتی برای تلافی نشسته اند.

این که می گویند حرف، حرف می آورد نیز گفته بسیار درستی است چون کدورت های ناشی از ازدواج ۲جوان گاهی به حدی کشدار می شود که نتیجه کار به مراتب شدیدتر از نقطه آغاز است، یعنی اگر حرف و حدیث ها در ابتدا یک کاه بوده بعد از مدتی تبدیل به کوه شده است.

سادگی هم زیباست

همه زیبایی های دنیا دوست داشتنی اند بویژه اگر دختر و پسری لباس بخت پوشیده باشند و سوار بر رویاها در حال ساختن خانه آرزوهایشان باشند. میلیون ها تومان خرید کردن، رزرو آرایشگاهی که دستمزدش میلیونی است، گرفتن بهترین تالار، تدارک مفصل ترین وسایل پذیرایی، ماشین عروس آنچنانی، لباس های فاخر و... واقعا می تواند خیلی ها را وسوسه کند، اما در مقابل کسانی هستند که زیبایی و آسایش آسان گرفتن را به دردسرهای اینچنینی ترجیح می دهند.

البته همه آدم ها مختارند تا آن گونه که دوست دارند و احساس آرامش می کنند زندگی کنند، ولی این باور که داشتن مراسم عروسی ساده یا حتی بدون داشتن این مراسم به خانه بخت رفتن باعث بدبختی و پشیمانی است، حرف اشتباهی است چون کسانی که خوشبختی را گمشده خود می دانند، می کوشند تا به هر وسیله ممکن خوشبخت باشند حتی با انتخاب ساده ترین چیزها.

مراسم ازدواج در بلژیک

در کشور بلژیک عروس همیشه لباس سفید می پوشد، مرد به خانه عروس می رود و به وی دسته گلی با گل های سفید یا روشن می دهد. آنها با هم به کلیسا می روند و داماد زودتر داخل کلیسا می شود و پدر عروس، عروس را تا جایگاه داماد همراهی می کند و به همسر آینده اش تحویل می دهد و در پایان هنگامی که آنها از کلیسا خارج می شوند، خانواده آنها بر سرشان برنج می ریزند.

مراسم ازدواج در برزیل

مراسم ازدواج در برزیل جزئیات مهمی دارد. به عنوان مثال داماد نمی تواند عروس را در حالی که لباس عروسی پوشیده است تا قبل از مراسم ببیند. عروس باید یک چیز کهنه و چیزی نو و چیزی که قرض گرفته شده باشد را در مراسم استفاده کند. یک نکته دیگر آن است که حلقه ازدواج باید حکاکی شده باشد و روی حلقه عروس نام داماد و روی حلقه داماد نام عروس نقش بسته باشد.

مراسم ازدواج در چین

در چین هر زوج جوان روز قبل از مراسم ازدواج باید برای عصرانه به پارک بروند و یک فیلم ویدئویی از خود تهیه کنند. در این روز عروس و داماد باید دستمال های جدیدشان را با هم عوض کنند و برای یکدیگر آرزوی موفقیت و خوشبختی کنند. این دستمال باید قرمز باشد و عکس اردک چینی روی آن باشد، چرا که این اردک ها همیشه کنار هم باقی می مانند و این به آن معنی است که زوج همیشه کنار هم باقی می مانند.در مراسم ازدواج مسیحیان کلمبیایی یک رسم سنتی وجود دارد که بعد از مراسم حلقه، داماد و عروس بایستی شمع روشن کنند. این رسم معنای ویژه ای دارد. هر شمع روشن شده ای نشان دهنده زندگی هر یک از آنهاست. پس از آن با هم یک شمع را روشن می کنند و شمع اولیه ای را که هر یک جداگانه روشن کرده اند، خاموش می کنند و فقط شمعی که باهم روشن کرده اند را روشن نگه می دارند. شمع روشن بیانگر آن است که هم اکنون آن دو یکی شده اند و باهم لحظه به لحظه زندگیشان را سپری خواهند کرد.

مراسم ازدواج در در «سیخ فیت» در شرق هند

در «سیخ فیت» در شرق هند برخی ازدواج ها از قبل تعیین شده و برخی براساس عشق و علاقه است. وقتی ۲ نفر خواهان ازدواج با هم هستند، یعنی این که ۲ خانواده با هم ازدواج می کنند و نه فقط آن دو فرد. عروس نیز طبق سنت قرمز می پوشد (سفید در فرهنگ هند بیانگر مرگ است) و داماد کت کرم رنگی را که «اتچکین» نامیده می شود همراه با عمامه قرمز رنگی می پوشد. داماد ۴ مرتبه با کمک برادران عروس و ۳ عمو هایش عروس را به دور کتاب مقدس می چرخاند. بعد از اتمام ۴ مرتبه چرخش، آن دو زن و شوهر محسوب می شوند و شخص روحانی به زوج نصیحت می کند که چگونه زندگی کنند و چگونه در زندگی مشترکشان عشق بورزند. این زوج دو بدن با یک روح هستند.در عربستان هنگامی که زن و مرد می خواهند ازدواج کنند ترجیح می دهند که لباس های نو بخرند و لباس های کهنه شان را دور بریزند. آنها بر این عقیده اندکه این زندگی جدیدی است پس نیاز به لباس های جدید دارند. در شب عروسی مرد لباس سفید و دشتاشه بلندی که «بیشت» نامیده می شود، می پوشد و عروس نیز لباس سفیدی بر تن می کند. در پایان عروسی مرد همراه پدر و فامیل به اتاق ازدواج می رود و چند دقیقه ای آنجا می مانند و قهوه می نوشند و سپس آنجا را ترک می کنند. سپس عروس همراه مادر و اقوامشان می آیند و همین کار را تکرار می کنند. این سبب می شود که اضطراب از زن و مرد دور شود. فردای ازدواج مرد هدیه ای به عروسش اهدا می کند.