تبیان، دستیار زندگی

مناجاتی زیبا از استاد مصطفی ملکیان





خدایا، اندیشه‌ام را در مسیری معنوی و روحانی قرار ده، تا روحم را با تو درآمیزم، و لذت ِ بودن ِ با تو را در لحظه لحظه‌ی زندگی‌ام دریابم.

خدایا، اندیشه‌ام را چنان محکم ‌ساز که به حقیقت و عقلانیت متعهد باشم، و تنها بر پایه فهم و تشخیص خودم از زندگی، زندگی کنم، تا بتوانم از آنچه جامعه و دیگران از من می‌خواهند فراتر بروم.

خدایا، به من بینشی عطا کن که هیچ وقت خود را با دیگران مقایسه نکنم، بر آنهایی که از من برتر هستند حسد نورزم، و بر آنها که پایین ترند فخر نفروشم، و بر آنچه دارم قناعت کنم و همواره در این اندیشه باشم که از آنچه در حال حاضر هستم، فراتر بروم.

خدایا، به من فهمی عطا کن تا تفاوتهای خود با دیگران را دریابم، و بفهمم که با شخصیت منحصربه فردی که دارم قاعدتا زندگی منحصربه فردی نیز برای خود خواهم داشت، که از جهاتی می تواند متفاوت از زندگی دیگران باشد، مهم آن است که به تفاوتهای خودم و تفاوتهای دیگران احترام بگذارم و زندگی ام را منطبق با آن چه هستم، شکل ببخشم.

خدایا، توانایی ِ عشق به دیگری را در وجودم بارور ساز، تا انسان ها را خالصانه دوست بدارم، و بهترین لحظات لذت زندگی ام، لحظاتی باشد که بدون هیچ نوع چشمداشتی، خدمتی به همنوع ام می کنم.

خدایا، مرا از هر نوع نفرت و کینه ای که حوادث تلخ روزگار بر وجودم نهاده است، رها کن، تا با رهایی از نفرت و کینه، بتوانم دیگران را آن طور که هستند، بپذیرم و دوست بدارم.

خدایا، فهم مرا از زندگی آن چنان ژرف ساز تا قوانین آن را دریابم، و بفهمم که در زندگی چیزهایی هست که قابل تغییر نیست، قوانینی هست که از آنها تخطی نمی توان کرد، تا ساده لوحانه نپندارم که هر آنچه می خواهم را می توانم داشته باشم، و هر آنچه آرزو می کنم خواهم داشت.

خدایا، این توانایی را به من عطا فرما تا در لحظه لحظه زندگی ام، در لحظه حال و برای آنچه هم اکنون می گذرد زندگی کنم، و زیبایی ها و شادی هایی که هم اکنون از آن برخوردار هستم را با اندیشیدن بیش از حد به گذشته ای که دیگر پایان یافته است، و دغدغه بیش از حد برای آینده ای که هنوز نیامده است، نادیده نگیرم.

خدایا، مگذار که در بند گذشته باقی بمانم، و چنان تعهد و دغدغه ی کشف حقیقت را در درونم شعله ور ساز که هیچگاه بخاطر آنچه در گذشته حقیقت می دانسته ام و آبرو ، حیثیت و شخصیت اجتماعی ام بدان وابسته است، از حقیقت هایی که هم اکنون بدان ها دسترسی می یابم، و ممکن است همه آنچه در گذشته حقیقت می دانسته ام به چالش بکشد و بی اعتبار سازد‏، محروم نمانم.

خدایا، مرا به انضباطی درونی متعهد کن، تا بفهمم و بدانم که هر کاری که دوست دارم و از آن لذت می برم را مجاز نیستم که انجام دهم.

خدایا، کمکم کن تا عمیقا دریابم که زندگی بیش از آنچه اغلب می پندارند جدی است، و برای هیچ انسانی استثنا قائل نمی گردد، همه ما برای آنچه می خواهیم و در آرزوی آن هستیم باید تلاش کنیم و شایستگی و لیاقت به دست آوردن آن را داشته باشیم. خدایا، به من بیاموز که بدون شایستگی و لیاقت داشتن چیزی، نخواهم که تو آن را از آسمان برایم بفرستی.

و در آخر ؛ خدایا، نعمت سکوت را بر من ارزانی دار ، تا در آن لحظاتی که طنین زندگی روزمره در درونم آرام می گیرد، نوای دلنشین و آرامش بخش حضور تو در روح و وجودم، مرا گرم و آرام سازد

خــدایـــا، مـن دلــم قــرصــه!

کسی غیر از تو با من نیست

خــیــالــت از زمــیــن راحــت

کـه حـتی روز، روشن نیست

کـسـی ایـنـجــا نـمـی بـیـنـه

کــه دنــیــا زیـر چـشـمــاتــه

یــه عــمـره یــادمــون رفـتـه!

زمـــیـــن دار مـــکـــافـــاتـــه

فــرامـوشــم شــده گــاهـی

کـه ایـن پـایین چـه ها کردم!

کــه روزی بــایــد، از ایـنـجــا

بــازم پــیــش تــو بــر گــردم

خــدایــا وقــت بــرگـشـتـــن

یــه کــم بــا مــن مـدارا کـن

شـنـیـدم گــرمــه اغـوشــت

اگـه مـیـشـه مـنـم جـا کـــن

متعالیترین جلوه‏هاى قلبى هر انسان نیز در همین اظهار عشق است و بس:

درد عشق تو كمند لطف ماست

زیـر هـر یـا ربّ تـو لـبیك ماست.

روى آوردن به قرآن و دعا زمینه‏ ساز پرواز روح و فراخواندن خود به سوى خداست.

بازسازى لذت این لحظات و شیرینى این ارتقا و احضار دوباره این موقعیت در ذهن یا قلب با «ذكر رب» صورت مى‏گیرد.

«ذكرش، دوام اتصال حالت دعاست.» جان كلام آنكه «لقاء رب» را باید با «ذكر كثیر» جاودانه نمود و از این طریق عزّت،

رضایت و آرامش ابدى را دریافت.

هو الذی انزل السکینة فی قلوب المؤمنین لیزدادوا ایمانا مع‏ایمانهم و لله جنود السموات و الارض و کان الله علیما حکیما
(سوره فتح، آیه 4)


اوست‏ خدایی که آرامش را در دل‏های مؤمنان فرو فرستاد تا ایمانی‏ را بر ایمانشان بیافزاید و تمام سپاهیان آسمان‏ها و زمین از آن‏خداست و همانا خداوند دانا و فرزانه است.


حلاوت یقین و روح آرامش تنها در قلب مؤمنان پدید می‏آید و این‏یکی از بزرگ‏ترین نعمت‏های الهی است که هر چند مؤمنان سختی و رنج‏ ببینند و تلخی حوادث و رویدادهای نابهنگام را تحمل کنند، چون امیدشان به خدا و توکلشان پیوسته بر اوست، لذا تمام‏ سختی‏ها و ناگواری‏ها در ذائقه‏شان شیرین می‏شود و نه تنها اضطراب‏ و سراسیمگی وجودشان را فرا نمی‏گیرد، بلکه آرامش خاطر به آن‏هادست داده و هرگز از آینده نگران نیستند.

علی علیه السلام می فرماید:

""خداوند ذکر خودش و یاد خودش را مایه جلا و روشنی

دلهـا قرار داده، به این وسیله

گوش، باز و چشم، بینا و دل،

مـطـیـع و آرام مـی گــردد.""

مهربانم، ای خوب

یاد قلبت باشد، یک نفر هست که اینجا

بین آدمهایی که همه سرد و غریبند با تو

تک و تنها، به تو می اندیشد

و کمی

دلش از دوری تو دلگیر است..

مهربانم ، ای خوب

یاد قلبت باشد، یک نفر هست که چشمش

به رهت دوخته ، بر در مانده

و شب و روز دعایش این است

زیر این سقف بلند، هر کجا هستی، به سلامت باشی

و دلت همواره، محو شادی و تبسم باشد..

مهربانم، ای خوب

یاد قلبت باشد، یک نفر هست که دنیایش را

همه هستی و رویایش را

به شکوفایی احساس تو پیوند زده

و دلش می خواهد لحظه ها را با تو به خدا بسپارد..

مهربانم ، ای خوب

یک نفر هست که با تو

تک و تنها با تو

پر اندیشه و شعر است و شعور

پراحساس و خیال است و سرور..

مهربانم ، این بار یاد قلبت باشد

یک نفر هست که با تو به خداوند جهان نزدیک است

و به یادت هر صبح گونه ی سبز اقاقی ها را

از ته قلب و دلش می بوسد

و دعا می کند این بار که تو

با دلی سبز و پر از آرامش، راهی خانه خورشید می شوی،

پر از عاطفه و عشق و امید

به شب معجزه و آبی فردا برسی..

پروردگارا!


در آفتاب کم رنگ زندگیم و پیاده رویی که نمی دانم به کدامین خیابان منتهی می شود و در تلاطم شاخه های بی برگ، زیر چتری که مرا از باران مهربانت جدا می کند به دنبال نیمکتی می گردم که لبریز از رویاهای کودکانه و آرامش دل های بی قرار باشد آنگونه که بتوانم تو را در ذره ذره وجودم احساس کنم.