چه افرادی مبتلا می شوند؟
این اختلال بیشتر، افراد در سنین قبل یا اوایل نوجوانی را گرفتار می کند . ولی می تواند بچه های یک ساله و سالمندان هفتاد ساله را نیر دچار کند . در مطالعات حدود ۹۰ درصد مبتلایان را خانمها تشکیل می دهند ولی به نظر می رسد مردان بخاطر عدم مراجعه برای درمان در مطالعات حضور نداشته اند .
یک بیماری روانی است که درآن فرد به طور عادتی موهای خود را می کند. این بیماری در پسربچهها شایعتر از دختر بچهها است، حال آنکه در افراد بالغ خانمها بیش از آقایان مبتلا میشوند. حداکثر شیوع در دختر خانمهای نوجوان ۱۲ تا ۱۷ سال است. عادت کندن مو به طور تدریجی و ناآگاهانه دربیمار شروع میشودو ممکن است تا جایی که منجر به کندن تمام موهای سر شود ادامه یابد.این بیماران غالبا” کندن مو را انکار نمیکنند ولی قادر به کنترل عمل خود نیستند. درمعاینهی موهای قطع شده به فواصل متفاوتی از پوست سر دیده میشود و پوست سراز سلامت کامل برخوردار است. حاشیهی موها معمولا” دست نخورده است و در مرکز به شکل کاسهیی موها قطعشدهاند. این بیماران باید تحت درمانهای روانپزشکی قرارگیرند.
در بسیاری از موارد کودکان تریکوتیلومانیا با بستری شدن در بیمارستان یا مداخلات طبی، مشکلات خانه یا مشکلات مدرسه شروع می شود. مواردی نیز با حسادت شدید بین خواهر و برادرها، یک رابطه مختل بین والدین کودک و عقب ماندگی ذهنی کودک رخ می دهد.
در مواردی که در سنین بلوغ یا بزرگسالی آغاز می شود، بیشتر این بیماری با یک بیماری روانپزشکی واضح همراه است و بعضی از روانپزشکان آنرا نوعی اختلال وسواسی-جبری طبقه بندی می نمایند. این بیماری در افرادی که سطوح اضطراب یا اختلال خلقی دارند بیشتر دیده می شود.
تریکوتیلومانیا در زنان شایعتر از مردان است. همچنین قسمت عمدهی کودکانی که موهای خود را دور انگشتانشان میپیچند و یا آن را میکَنند، دختر بچهها هستند. میزان شیوع این اختلال را کمتر از یک درصد میدانند ولی چنانچه کندن مو بدون احساس تنش و اجبار قبل از کندن و نیز بدون احساس رضایت و آرامش پس از کندن را نیز جزو موارد این بیماری به حساب آوریم، شیوع بسیار بالاتری خواهیم داشت.