در «گیمنت »ها یا بازیخانههای ایران چه خبر است؟
متاسفانه در حال حاضر در بیشتر این بازیخانهها شرایط بهلحاظ فضای فیزیکی، تهویه، نوع تلویزیون یا نمایشگر، میز و صندلی و بدتر از همه نوع بازیهایی که در اختیار بچهها گذاشته میشود نامناسب است و نظارت و دلسوزی کافی وجود ندارد. پس از گذشت بیش از یک دهه از ورود بازیهای رایانهای به ایران، هنوز ردهبندی سنی یا Rating جایگاه مناسبی نیافته است. از طرفی ما در ایران طی این سالها در برابر قدرت و تجربهی کمپانیهای بزرگ بازیسازی دنیا کاملاً منفعل بودهایم و در بهترین حالت بازیهای ایرانی جز کپی دست چندم و بیحس و حالی از بازیهای خارجی نبودهاند. البته هزینهی تولید یک بازی، سوای لزوم پیشساختهای فرهنگی و اجرایی، چیزی حدود ۱۵۰ میلیون تومان برآورد شده است که با سیل هجوم بازیهای خارجی با قیمت بسیار کم، اگر نگاه دلسوزانهای نباشد، بهلحاظ اقتصادی بههیچوجه بهصرفه نیست. با این همه خوشبختانه اخیراً «بنیاد ملی بازیهای رایانهای» در ایران تاسیس و «نظام ردهبندی سنی بازیهای رایانهای» تدوین شده است که میتواند و میباید نقش موثری در سروسامان دادن به این احوال داشته باشد. جالب اینکه اخیرا یک شرکت خارجی نوعی درجهبندی سنی برای بازیها پیشنهاد کرده که مورد توجه و استفادهی بسیاری از کشورها قرار گرفته است. در این ردهبندی، بازیها از نظر محتوای مستتر در آنها بدینگونه دستهبندی سنی شده است:
- EC (Early Childhood) برای کودکان کوچکتر
- E01 برای بالای ۱۰ سالهها
- T (Teenagers) برای نوجوانان
- M (Mature) برای بالای ۱۷ سال
- AO (Adult Only) برای افراد بالای ۱۸ سال (حاوی صحنههای ضد اخلاقی و خشونتبار مفرط)
- و سرانجام E مناسب برای تمام سنین.
دکتر افشین خداشناس
بهنقل از: «پزشکان گیل»